ผมมีพี่น้องสี่คน บ้านเคยมีฐานะ แต่ล้มเพราะวิกฤตปี 40
เงินเก็บของลูกถูกดึงไปใช้หมด แต่พ่อแม่ส่งทุกคนจนจบ ป.ตรี เท่ากัน 

พ่อผมจากที่เคยมีธุรกิจก็ไม่ค่อยจะมีรายได้เป็นชิ้นเป็นอัน
ลูกทุกคนทำงานก็ส่งเงินให้พ่อแม่ตามกำลัง
พ่อแม่ผมมีช่วงที่เงินฝืดบ้าง ผมเป็นคนช่วยมากสุด เพราะตอนนั้นผมเงินเดือนดีสุด
 ส่วนน้องผมมีลูก พ่อแม่เลยไม่อยากไปรบกวนเยอะ

ช่วงหลังผมออกจากงาน เงินเก็บที่มีก็เริ่มร่อยหรอ ผมคิดโทษพ่อเสมอว่าตัดสินใจผิดทำให้ครอบครัวเสียฐานะ
แทนที่จะได้อยู่กันสบาย ๆ พ่อได้ใช้ชีวิตเสวยสุขในช่วงหนึ่ง ต่างกับผมที่ต้องดิ้นรนตลอดชีวิต
เพื่อเลี้ยงชีพและตอบแทนพ่อแม่ ไม่ได้ลืมตาอ้าปากเสียที
 

**ที่เล่ามาผมพยายามมองและเล่าในมุมพี่ผมนะครับ
เพราะพี่ผมเกลียดพ่อแม่ และอิจฉาผมกับน้อง เลยอยากรู้ว่าคนอื่นมองยังไง