จากกระทู้ก่อนก็พยายามปรับเปลี่ยนความคิดตัวเอง แต่ไม่สามารถปรับความรู้สึกที่ตัวเองไม่มีค่าอะไรได้เลย ยิ่งนานวันยิ่งรู้สึก ก่อนหน้านี้เคยภูมิใจในตัวเองที่ทำงานเก่ง มีหน้าที่การงานดี มีหน้ามีตาในสังคม เป็นความภาคภูมิใจของทั้งที่บ้านผมเองและบ้านภรรยา แต่วันนี้ทั้งๆ ที่ทุกๆ อย่างเหมือนเดิม และนอกจากจะทำงานนอกบ้านแล้ว งานในบ้านก็ไม่เคยละเลย ทุกวันนี้แทบไม่ได้ทำงานของตัวเอง วันๆ ผ่านไปกับการช่วยงานบ้านทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ไม่มีแม้แต่เวลาจะนั่งพักเฉยๆ เลย แต่ก็ไม่วายถูกภรรยาต่อว่าแทบทุกวันกับงานบ้านที่เราล่วยเค้านี่แหล่ะ เคยถามเค้าว่าเคยคิดมาก่อนไหมว่าสามีจะต้องมาทำงานบ้านขนาดนี้ เค้าก็ตอบว่าไม่เคยคิดว่าจะต้องให้ผมมาทำขนาดนี้ แต่ลำพังตัวเค้าเองก็ทำไม่ไหวเหมือนกัน 

แต่ทุกวันนี้ในหัวของผมมีแต่คำถามว่าทำไม ทำไม ทำไม เต็มไปหมด ทำไมเราทำขนาดนี้แล้วถึงยังไม่พออีก เราไม่เคยเรียกร้องคำขอบคุณหรืออะไรเลย แต่กับบางเรื่องทำไมถึงมุ่งสนใจแต่สิ่งที่ไม่ชอบ ไม่มองถึงผลลัพธ์อย่างอื่นเลย ยกตัวอย่าง ผมวางของทิ้งไว้ ไม่เก็บให้เรียบร้อย แต่นั่นก็เพราะลูกร้อง ผมก็ทิ้งอย่างอื่นไปดูลูกก่อน ให้ลูกทานนม อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เค้ากลับมาถึงบ้านแทนที่จะมองว่าดูแลจัดการลูกเรียบร้อย แต่กลับต่อว่าถึงสิ่งที่ผมวางทิ้งไว้ ซึ่งมุมมองผมก็คือก็แค่เค้ามาดูลูกต่อ และให้เวลาผมไปจัดการสิ่งที่ผมวางทิ้งไว้ให้เรียบร้อย ย้อนกลับไปคิดทีไรได้แต่น้อยเนื้อต่ำใจที่ทำดียังไงเค้าก็ไม่เห็นค่าอะไร เค้าบอกว่าเค้ารักความสมบูรณ์แบบ บ้านต้องเรียบร้อย เราอยากบอกว่าเราก็เหมือนกัน กับเรื่องงานเราก็ไม่เคยเป็นรองใคร แต่วันนี้เรายอมลดอัตตาตัวเองลง เอาเวลาให้ครอบครัวมากขึ้นมากๆ แต่ดูเหมือนว่านอกจากจะลดคุณค่าตัวเองลงแล้ว ยังไม่มีประโยชน์อะไรเลย เครียดมากๆ ทุกวันนี้ขนาดน้อยใจ เสียใจ ยังต้องปลอบตัวเอง ภรรยาไม่สนใจ ไม่มีใครให้ระบายได้เลย ได้แต่กลั้นน้ำตามาระบายในนี้ ไม่อยากกลับบ้านเลย แต่ก็คิดถึงลูกคิดถึงภรรยา เป็นห่วง แต่ก็ไม่อยากจะเป็นฝ่ายยอมอีก เพราะทุกวันนี้ก็ยอมก็ถอยจนรู้สึกไม่เหลือคุณค่า ไม่ภูมิใจในตัวเองอีกต่อไปแล้ว อยากรู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไรต่อไปครับ