เราอายุ 24 ทำงานประจำที่แรกได้ 1 ปี กว่า  มีคิดจะออกงานบ้าง แต่ใจไม่กล้าออก เพราะช่วงโควิดพอดี
อีกอย่าง ที่บ้านหวังแต่พึ่งเราเอามากๆๆ  ไม่หาเงิน เพราะเราเรียนจบแล้ว  แม่ไม่อยากให้เราตกงาน 
เพราะเขารอความสำเร็จ ความร่ำรวย จากเรา  กลับบ้านไปเจอหน้า ก็ถามเมื่อไหร่จะรวย  รอพึ่งนะ 

ไม่เคยถามลูกว่าทำงานเหนื่อย เป็นไงบ้าง 
จนวันหนึ่ง เราถูกให้ออกจากงาน เพราะช่วงหลังๆ เรามีปัญหากับ ผู้บริหารเขาเป็นแก่ตัวมากก 
ไม่มีวันหยุดให้เราเลย  พอเราถามหาวันหยุดขอพักกลับบ้าน  หัวหน้าเชิญออก 

2 เดือนกว่า หนูหางาน เพราะตกงาน. หนูไม่บอกที่บ้านเลย เพราะรู้ว่าถ้าบอก หนูโดนด่า 
แค่สถานการณ์ที่เจอแทบจะร้องไห้ ยังจะต้องโดนด่า ว่า ....ต่างหน้า 
 2 เดือนที่ตกงาน ไม่มีเงิน  และแม่ไม่รุ้ว่าตกงาน 

เขาก็ขอเงิน ซื้อโซฟา หนูก็เอาเงินเก็บที่เหลือให้แม่
 พอหนูได้งานใหม่ ก็บอกแม่ว่า ขอแปลี่ยนงาน มาทำอีกที  

โดนด่าจะออกทำไม ที่อื่นจะดีหรอ!!   หนูทำที่ใหม่ได้6 วัน. เขาให้ออก เพราะออฟฟิศพึ่งเปิด และบอกให้ออกเลย เด่วพี่ค่อยจ้างใหม่ ขอจัดระบบอีกครั้ง 
เมื่อโลกทั้งใบหยุดหมุน แทบร้องไห้... คือบอกแม่ไปแล้วว่าเปลี่ยนงาน   แต่ทำได้แค่6 วัน. เขาให้เราออก

หนูก็ร้องไห้ และไม่บอกแม่เหมือนเดิม เวลาแม่โทรมางานใหม่เป็น หนูก็บอกดีแม่ สนุกดี 
แต่จริงๆแล้ว  หนูไม่ได้ทำแล้ว โกหกว่าทำแยุ่ อีก 2 เดือน. ว่างงานนนนไปอีกคะ

จนในที่สุด ก็ได้งานอีก หนู ไปทำงานนี้ได้ 3 วัน คะ แล้วหนูก็บอกแม่ว่า เปลี่ยนงานละนะ 

พอแม่รุ้เท่านั้นแหละ ด่าว่า. และกดวางสายไปเลย 
ไม่ฟังเหตุผลหนูเลยย. หนูเหนื่อยเหลือเกิน