เพื่อนๆใครเคยมีอาการแบบตัวเราบ้างคะ??
      เริ่มจากตัวเราเป็นเด็กบ้านนอกแล้วไปเรียนโรงเรียนประจำที่ กทม. ตั้งแต่อายุ 10ขวบ ได้กลับบ้านปีละ1ครั้ง จนจบ ม.6 แล้วมาต่อปริญญาตรีที่บ้าน   (สมัยเด็กเป็นคนพูดมาก กล้าแสดงออก ชอบอาสาตัวเองไปแข่งขันตลอด)    
      หลังจากขึ้นมหาลัย ปี1เรามีกลุ่มเพื่อนสนิท ประมาน5-6คน ไปไหนไปด้วยกันตลอด แต่หลังจากขึ้นปี2 เราเริ่มออกห่างจากกลุ่ม และไปเรียนกับเพื่อนสนิท 1คน (ที่ออกห่างไม่ใช่เพราะทะเลาะกับเพื่อน แต่รู้สึกไม่อยากอยู่เป็นกลุ่ม) และเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองพูดน้อยจนกลายเป็นคนเงียบ และรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขเลย
       หลังขึ้นปี4อาการเริ่มชัดขึ้นจิตใจอ่อนไหวง่าย เริ่มคิดมาก มักกลัวคนรอบข้างจะไม่ชอบเรา จนเราเป็นคนไม่กล้าพูด ไม่อยากสุงสิงกับใคร เราอยากอยู่ตัวคนเดียว เก็บตัวแต่ในห้องและต้องปิดประตูอยู่ในห้องคนเดียวตลอด ถ้าเปิดประตูห้องนอนแล้วจะรู้สึกไม่ปลอดภัยทั้งๆที่ในบ้านก็มีแต่คนในครอบครัว แล้วแม่ก็เริ่มบ่นตลอดว่าให้พูดคุยกับญาติๆข้างบ้านบ้าง 
       เวลาเพื่อนชวนไปเที่ยวถ้าไปกันสองคนไปได้ แต่ถ้าไปสามคนขึ้นไปเราจะอึดอัด เวลาไปเราจะนั่งเงียบตลอดทางเพราะตัวเราเป็นคนพูดไม่เก่งด้วย และจะไม่มีความสุขเลย
          จนมีอยู่วันหนึ่งทางโรงเรียนประจำนัดจัดเลี้ยง แล้วเราก็ไปด้วย ไปถึงก็พูดคุยทักทายกัน แล้วเราก็ยิ้ม แต่ทำไมตอนยิ้มหน้าเราถึงได้เกร็ง กลายเป็นยิ้มแบบเหย่ๆ ปากสั่น หน้าสั่นเหมือนจะร้องไห้  แล้วเพื่อนก็ทักว่าร้องทำไม ตอนนั้นแหละน้ำตาตกเลยไม่รู้จะร้องทำไม มันคอนโทนตัวเองไม่ได้ เราอยากยิ้ม แต่มันยิ้มไม่ได้ เริ่มรู้สึกเครียดมาก รู้สึกว่าทุกๆวันที่ใช้ชีวิตไม่มีความสุขเลย 
           เราพยายามแก้ไข ปรับตัวเองด้วยการนัดเพื่อนไปเที่ยวชวนคุย อาทิตย์ละครั้งแต่ทุกครั้งที่ไปกลับไม่มีความสุขเลย เลยอยากระบายและถามเพื่อนๆว่าเราควรทำอย่างไรดี