ตั้งแต่เด็กจนวัยรุ่น  ฉันเองจะเป็นคนพูดน้อย เงียบขรึม ขี้อาย ไม่กล้าพูดคุยกับใครก่อนได้แต่นั่งยิ้ม ถามคำตอบคำ
ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่กล้าแสดงออกทั้งวาจาและพฤติกรรมกับใครๆ มีแต่เพื่อนๆบางคนที่เข้ามาคุยกับฉันไม่กี่คน

แต่ฉันเริ่มเข้าสู่ ม.4 ฉันก็เริ่มมีเพื่อนสนิทหนึ่งคน เป็นเพื่อนคุยในทุกๆเรื่อง ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เรียนก็ได้เรียนด้วยกัน
ตั้งแต่ม.ปลายถึงมหาวิทยาลัย เพื่อนคนนี้เป็นคนทำให้ฉันกล้าแสดงออกในทุกๆเรื่อง จนฉันเองกลายเป็นคนพูดเก่ง หรือพูดมากนั้นเอง
(พูดถึงจริงๆก็มีเพื่อนเป็นกลุ่ม แต่ไม่ค่อยสนิทมากเท่าไหร่ค่ะ) ต่อมาพอเริ่มเรียนมหาวิทยาลัยเพื่อนคนที่เรียนตั้งแต่ม.ปลาย ก็เริ่ม
ผิดใจกันเรื่องอุดมคติในการใช่ชีวิต การเรียน จึงทำให้ห่างกันในที่สุด ระหว่างที่ฉันเรียนมหาวิทยาลัย ฉันก็ได้สนิทกับเพื่อนอีกคน ที่อยุ่กลุ่มเดียวกัน เขาคนนี้เป็นเพื่อนใหม่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยนี่แหละ ที่มาสนิทอาจเป็นเพราะเขากลับบ้านทางเดียวกันฉัน คือบ้านเพื่อนคนนี้อยุ่ใกล้กับหมู่บ้านฉันเราจึงเริ่มสนิทกัน  เพื่อนคนนี้เขาดีมากๆอยู่เรื่องนึง เขาเป็นเพื่อนที่รับฟัง คือไม่ค่อยเถียงหรือว่าอะไรเท่าไหร  คอยให้กำลังใจเพื่อนๆ และตัวฉันเองมาตลอด ที่สำคัญเป็นห่วงเพื่อนทุกคนถ้าทำไม่ดี เพื่อนคนนี้จะคอยเตือนตลอด ต่อมาฉันเริ่มสนิทมากขึ้นเรื่อยๆ  ส่วนอีกคนกับห่างกันไปเรื่อยๆ  บอกตรงๆว่าเพื่อนสนิทคนแรกฉันรักเขามากนะ เพราะมีอยุ่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือเป็นคนรักสนุก คุยเก่ง แต่สุดท้ายกับต้องนิ่งเฉยไม่ค่อยพูดกัน  เห้อ อ  เศร้า บอกตรงๆว่าคิดถึงเพื่อนแรกมาตลอด เพราะที่ฉันเป็นตัวเอง (ค้นพบตัวเองว่าชอบอะไร) เพราะเพื่อนแรกนี่แหละเป็นคนที่บอกฉันให้กล้าคิดกล้าทำ จนทุกวันนี้ฉันแกร่ง ฉันกล้า มั่นใจกว่าสมัยมัธยมมากขึ้นเยอะเลยล่ะ ^^

สรุปคือ แม้ตอนนี้ฉันก็ได้จบมหาวิทยาลัยและมีงานทำแล้วทุกคนต่างแยกย้ายกันทำงานหาความฝันกัน ฉันเองก็ยังคงติดต่อหรือสนิทกับเพื่อน
คนที่สอง ที่บ้านอยุ่ใกล้กัน ทางเดียวกัน มาตลอด ชวนไปเที่ยวในวันหยุด โทรหา ไลน์กันก็คือเพื่อนคนที่สองนี่แหละ  ที่ยังเป็นห่วงเป็นใยกันเสมอมา     (คือฉันไม่ชอบมีเพื่อนเยอะ เพราะคิดว่ามากคนมากความอะ แฮะๆ)  


(ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่าน แค่อยากเล่าความรุ้สึกที่ยังค้างคา ว่า การมีเพื่อนน้อยนี่มันแปลกไหมอะ  ???  )
สามารถแชร์ความรู้สึกให้ฟังในมุมมองของคำว่า เพื่อน กันได้นะค่ะ