พ่อ-แม่-ประเคนให้หมด การกินอยู่ การศึกษา การเดินทาง การอยากได้เรียน มีการศึกษา สมัยผมเรียน ครอบครัวและตัวผมเอง ต้องหาเงินเรียนเอง-พ่อ-แม่ ต้องกู้ยืม มาส่งลูกเรียน ..แม้ค่ารถ ค่ากิน ค่า หนังสือ อุปกรณ์ ..ต้องใช้เงินทั้งนั้น
    
   ความอัตคัด-ยากจน-ทางทรัพย์สิน ทำให้ลูกๆเห็นคุณค่าของการหาเงินมาเรียน เห็นคุณค่าของความเหน็ดเหนื่อย ที่พ่อแม่ทำให้-ภาพมันจึงฝังใจ-โตขึ้นจะไม่ให้พ่อแม่ลำบากเลย..แต่เด็กรุ่นนี้  อะไรก็ไม่ต้องทำ อยากได้อะไรก็ได้มาโดยง่ายๆ-จึงอยากได้สิ่งของเกินตัว เกินราคา เกินฐานะตนเองและครอบครัวสิ่งแวดล้อมของเด็กเหล่านี้ จึงครอบงำสังคม คนขาดแคลนจนอยู่หมัด กลืนกินไปในสังคม
 
        เมื่อเรียนจบ -การเข้าสังคม การใช้ชีวิต จึงอ่อนแอทางอารมณ์มาก ..ประกอบกับมาเจอ สังคมบริโภคเข้ามาเชื่อม..เด็กรุ่นใหม่นี้ การได้อะไรมาแบบยากๆ ไม่ยอมทำ ไม่ทน ไม่สนใจ-พวกที่ลี้ยงลูกมาด้วยเงิน ทุ่มเทความรัก ความห่วงใยให้ลูก ก็เลยกลายเป็น มนุษย์ ป้า-มนุษย์ลุง-ไปหมดในสายตาเด็กรุ่นใหม่ ที่ดูถูกเอา..
         
          เด็กรุ่นใหม่จำนวนมาก-จึงเอาแต่ตั้งคำถามในเชิง พ่อ-แม่-ไม่มีเหตุผล-ผิดหมด มาเี้ยงลูกเพื่อหวังบุญคุณ มาทำกับลูกแบบนี้ได้ยังไง-มองพ่อแม่ในแง่ร้าย เอาความผิดเล็กๆน้อยๆ-หรือใหญ่ๆ ของท่าน มาประจาน กลบบุญคุณที่ พ่อ-แม่-เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กจนโตไปหมด และพร้อมถึงขั้น ที่จะตัดขาด พ่อ-แม่-ได้ในทันทีที่ตนเองเลี้ยงตัวเองได้..เป็นต้น.
       ใครผิด-ใครถูก-มันสำคัญ ขนาดไหน ก็แค่ยากจน ไม่มีเงิน ก็หาใหม่ได้นี่ ค่อยๆคิดนะครับ แค่มุมมองตนเองครับด้านเดียว