รศ.117 นางก้านใบกับนางมณี ทั้งคู่อยู่ครองรักครองบัลลังค์มานาน4ปีแล้วกำลังจะมีประสูติกาลพร้อมกัน

นางมณีพายเรือแล่นมาที่เรือนของนางก้านใบหลังจากที่ทั้งคู่นัดมาพบเจอกันเพื่อทำการคลอดบุตร

ก้านใบ:เสร็จน้องมณีของพี่เป็น เจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง

มณี:ข้าสบายดีเพคะ พี่ก้านใบ แต่ข้าคิดถึงพี่เหลือเกิน
//นางมณีนั่งซบก้านใบที่บนแท่นบัลลังค์ทันที

ก้านใบ:เจ้าจะคลอดหรือยังนะ

มณี:ข้าใกล้คลอดแล้ว ลูกขยับมากเลยเจ้าพี่

ก้านใบ:ไม่ต้องกลัวนะ เจ้ากับพี่จะไม่เป็นอะไร เพราะตัวพี่จะคลอดแล้วเหมือนกัน

มณี:เราจะคลอดพร้อมกันหรอคะเจ้าพี่ //หน้าแดงแล้วมองตาพี่ก้านใบ

ก้านใบ:จ้าา ท่าทางจะคลอดคืนนี้

มณี:ดีใจที่สุดแล้วที่ยอดรักจะคลอดลูกพร้อมกับข้า //กอดซบพี่ก้านใบ

(และแล้วในคืนนั้น)

//มณีที่กำลังนอนที่เตียงกับพี่ก้านใบเริ่มตัวร้อน เหงื่อออกและดิ้นไปมา
มณี:หึ้มมม ขะ....ข้า ปวดท้อง

ก้านใบ:พี่ไม่ไหวแล้วมณี

มณี:คลอดลูกกันพี่จ๋า...

(มือของทั้งคู่จับไปที่ผ้าที่ผูกไว้กับขื่อ)

หมอตำแย:องค์หญิงทั้งสองออกแรงเบ่งเข้านะเพคะ

//หมอตำแยช่วยทำคลอด

มณี:ข้าจะเบ่งแล้วนะยอดรัก
ก้านใบ:อึ้อออออ

มณี:อึ๊ดดดดด อึ้ยยยยยยย
//มณีเบ่งเด็กออกมา

ก้านใบ:โอ้ยยยยยย
มณี:พี่....ไหวว รึเปล่า..... อ้าาาาา โอยยยยย

ก้านใบ:เจ็บมากเลย
//มณีจับมือก้านใบทันที
มณี:ทนเอาไว้นะพี่

ก้านใบ:โอ้ย อึ้อออออ เจ้าตัวน้อยของแม่ ออกมาสิ

มณี:อึบบบบย อื้บบยยย
//มณีเบ่งจนศรีษะลูกออกมา
มณี:พี่ก้านใบ...หายใจลึกๆตามฉันนะ

ก้านใบ:อ้าายย ทำไมลูกข้าหัวใหญ่เช่นนี้

//มณีหายใจเป็นตัวอย่างให้พี่ก้านใบทำตาม

ก้านใบ:อึ้บบบบบ ใกล้แล้ว
หมอตำแยะ:จวนแล้ว จวนแล้วเพคะ

//ลูกของมณีออกมาได้ครึ่งตัว
มณี:ดูสิ!! ลูกของข้าออกมาได้ครึ่งตัวแล้ว

หมอตำแย:อีกนิดนะเพคะ เบ่งเพคะ!

ก้านใบ:อึ้ออออ อ้าาาาาาาา คลอดแล้ว

//มณียิ้มให้พี่ก้านใบกับลูกและลูกตนเองที่คลอดออกมา

ก้านใบ:เป็นธิดาทั้งคู่เลย
หมอตำแย:น่ารักน่าชังจริงๆ
//ทั้งคู่อุ้มธิดามากอด

ก้านใบ:แม่จะตั้งชื่อว่า ก้านทองนะ
มณี:ส่วนแม่จะตั้งชื่อเจ้าว่ามรกตแล้วกันนะ
//ยิ้มให้พี่ก้านใบ

จบเรื่องครับ