สวัสดีค่ะ เราขอบอกก่อนว่า นี่คือกระทู้แรกของเรา...
เริ่มต้นเลย เราไม่ชอบครอบครัวเราค่ะ เราไม่มีพ่อ และแม่เราก็ทิ้งไป เราอยู่แต่กับน้าและยายตั้งแต่เด็ก เราจะถูกปลูกฝังว่า เราโง่ เราไม่ได้เรื่อง
เราไปทำงานกับใครไม่ได้หรอก เราจะต้องแรดเหมือนแม่ เราจะต้องเลวเหมือนแม่ เราจะต้องท้องในวัยรุ่นเหมือนแม่ เวลาเราทำอะไรผิด
จะต้องใช้คำนี้ด่าเสมอ มันเหมือนแม่ จนเราเริ่มต่อต้าน เรานิ่งจนแข็งเลยก็ว่าได้เขาก็จะว่าเราว่าเราไร้ความรู้สึก
อยู่มาวันนึงแม่เรากลับมา แล้วก็ทิ้งเราไปอีก ใช่ค่ะ ทิ้งไปกับผู้ชาย ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 ทิ้งให้เราอยู่ที่ร้านของน้า และให้เรารับผิดชอบงานทั้งหมด ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นอายุ 17-18 ค่ะ จิตใจเราย่ำแย่มากๆ และงานที่ต้องรับผิดชอบมันเกินตัวเราจริงๆค่ะ
ตอนนั้นคบกับแฟนอยู่หนึ่งคนค่ะ ทางบ้านแฟนดีมากๆ เขาอยากให้เราไปอยู่ด้วย เผื่อที่จะได้หลุดกับปัญหานี้ เรายอมรับเลยค่ะ ตอนที่ตัดสินใจหนีออกมาคือเราคิดว่าเราเลวมากๆ เราหนีออกจากร้านของน้าเพื่อมาอยู่บ้านแฟน ที่ตัดสินใจหนีออกมาคือทะเลาะกันเรื่องไปค่ายค่ะ เราเรียน กศน ค่ะ
แล้วมันจะต้องเข้าค่ายต่างจังหวัดเพื่อเก็บชั่วโมงเรียน เขาไม่เชื่อว่าเราเรียนและเราไปค่ายจริงๆ เขาคิดว่าหนีไปนอนกับแฟน ทั้งๆที่ตอนเราไปค่าย
แฟนมาทำงานแทนเราตลอดเลยเราเลยตัดสินใจออกมา เพราะอธิบายไป เขาก็ไม่เข้าใจแถมทะเลาะกันตลอด เราเลยออกมาและหางานอื่นทำบวกกับหาเรียนต่อ แรกๆเรากังวลมากค่ะเพราะคนที่บ้านเราจะบอกเสมอว่า เราอยู่กับใครไม่ได้หรอก เรารับแรงกดดันจากการทำงานที่อื่นไม่ได้หรอก เราทำงานกับคนอื่นไม่รอดหรอกแต่เราก็ทำได้ค่ะ ทำได้ด้วยดีเลย
จนตอนนี้ผ่านมา 5 ปีแล้วค่ะ ระยะ 5 ปีที่ผ่านมา เราก็กลับไปขอโทษน้านะคะ ที่หนีออกมา ก็ดีกันปกติค่ะแต่มันก็ยังมีคำพูดเดิมๆที่ทำเราเจ็บคำพูดต่างๆนาๆ ที่เราฟังแล้ว ยังต้องแอบไปร้องไห้ จนบางทีเราเกลียดตัวเอง เกลียดแบบมากๆเลย คอยคิดเสมอว่าเราเป็นแบบที่บ้านเราพูดจริงๆหรือป่าว เราเป็นแบบนั้นจริงๆรึป่าว เรารู้ว่าเขาเลี้ยงเรามาแต่เวลาเรานึกถึงคำพูดที่เราโดนทีไร เราร้องไห้ทุกทีเลยค่ะ ร้องชนิดที่ว่าใจจะขาดเลยก็ว่าได้ มันเสียใจ มันเจ็บ มันเจ็บจนบอกไม่ถูกเลยค่ะ เราอยากเลิกความรู้สึกแบบนี้ เราอยากเลิกรู้สึกแบบนี้กับน้าเราค่ะ เราอยากเลิกเกลียดตัวเองด้วย เราควรทำยังไงดีคะ
ปล. เราตอบคอมเม้นท์ไปแล้ว ทีนี้มันไม่ขึ้น // ขึ้นแล้วค่ะ
รู้สึกต่อต้านครอบครัวตัวเอง จนเกลียดตัวเอง
เริ่มต้นเลย เราไม่ชอบครอบครัวเราค่ะ เราไม่มีพ่อ และแม่เราก็ทิ้งไป เราอยู่แต่กับน้าและยายตั้งแต่เด็ก เราจะถูกปลูกฝังว่า เราโง่ เราไม่ได้เรื่อง
เราไปทำงานกับใครไม่ได้หรอก เราจะต้องแรดเหมือนแม่ เราจะต้องเลวเหมือนแม่ เราจะต้องท้องในวัยรุ่นเหมือนแม่ เวลาเราทำอะไรผิด
จะต้องใช้คำนี้ด่าเสมอ มันเหมือนแม่ จนเราเริ่มต่อต้าน เรานิ่งจนแข็งเลยก็ว่าได้เขาก็จะว่าเราว่าเราไร้ความรู้สึก
อยู่มาวันนึงแม่เรากลับมา แล้วก็ทิ้งเราไปอีก ใช่ค่ะ ทิ้งไปกับผู้ชาย ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 ทิ้งให้เราอยู่ที่ร้านของน้า และให้เรารับผิดชอบงานทั้งหมด ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นอายุ 17-18 ค่ะ จิตใจเราย่ำแย่มากๆ และงานที่ต้องรับผิดชอบมันเกินตัวเราจริงๆค่ะ
ตอนนั้นคบกับแฟนอยู่หนึ่งคนค่ะ ทางบ้านแฟนดีมากๆ เขาอยากให้เราไปอยู่ด้วย เผื่อที่จะได้หลุดกับปัญหานี้ เรายอมรับเลยค่ะ ตอนที่ตัดสินใจหนีออกมาคือเราคิดว่าเราเลวมากๆ เราหนีออกจากร้านของน้าเพื่อมาอยู่บ้านแฟน ที่ตัดสินใจหนีออกมาคือทะเลาะกันเรื่องไปค่ายค่ะ เราเรียน กศน ค่ะ
แล้วมันจะต้องเข้าค่ายต่างจังหวัดเพื่อเก็บชั่วโมงเรียน เขาไม่เชื่อว่าเราเรียนและเราไปค่ายจริงๆ เขาคิดว่าหนีไปนอนกับแฟน ทั้งๆที่ตอนเราไปค่าย
แฟนมาทำงานแทนเราตลอดเลยเราเลยตัดสินใจออกมา เพราะอธิบายไป เขาก็ไม่เข้าใจแถมทะเลาะกันตลอด เราเลยออกมาและหางานอื่นทำบวกกับหาเรียนต่อ แรกๆเรากังวลมากค่ะเพราะคนที่บ้านเราจะบอกเสมอว่า เราอยู่กับใครไม่ได้หรอก เรารับแรงกดดันจากการทำงานที่อื่นไม่ได้หรอก เราทำงานกับคนอื่นไม่รอดหรอกแต่เราก็ทำได้ค่ะ ทำได้ด้วยดีเลย
จนตอนนี้ผ่านมา 5 ปีแล้วค่ะ ระยะ 5 ปีที่ผ่านมา เราก็กลับไปขอโทษน้านะคะ ที่หนีออกมา ก็ดีกันปกติค่ะแต่มันก็ยังมีคำพูดเดิมๆที่ทำเราเจ็บคำพูดต่างๆนาๆ ที่เราฟังแล้ว ยังต้องแอบไปร้องไห้ จนบางทีเราเกลียดตัวเอง เกลียดแบบมากๆเลย คอยคิดเสมอว่าเราเป็นแบบที่บ้านเราพูดจริงๆหรือป่าว เราเป็นแบบนั้นจริงๆรึป่าว เรารู้ว่าเขาเลี้ยงเรามาแต่เวลาเรานึกถึงคำพูดที่เราโดนทีไร เราร้องไห้ทุกทีเลยค่ะ ร้องชนิดที่ว่าใจจะขาดเลยก็ว่าได้ มันเสียใจ มันเจ็บ มันเจ็บจนบอกไม่ถูกเลยค่ะ เราอยากเลิกความรู้สึกแบบนี้ เราอยากเลิกรู้สึกแบบนี้กับน้าเราค่ะ เราอยากเลิกเกลียดตัวเองด้วย เราควรทำยังไงดีคะ
ปล. เราตอบคอมเม้นท์ไปแล้ว ทีนี้มันไม่ขึ้น // ขึ้นแล้วค่ะ