เรื่องยาวหน่อยนะคะ เราอยากได้คำปรึกษาจริงๆ เราอึดอัดจนบางครั้งคิดอยากจากโลกนี้ไปเพื่อให้มันจบ

เรื่องมันเริ่มมาจาก 2 ปีที่แล้ว เรามีปัญหากันกับแฟนที่คบกันมา 7 ปี (มีลูก 2 ) เราเลยบอกบแฟนว่าเราขอออกไปทำงานที่อื่นนะ ให้แฟนกับลูก อยู่ที่บ้าน (บ้านเรากับครอบครัวเรา) ดูแลธุรกิจไป เราขอเวลาคิดทบทวนปัญหาของเราสักพักแล้วเราจะกลับมาเมื่อเราดีขึ้น เราบอกเรื่องนี้กับทุกคนในครอบครัว ซึ่งตอนนั้นทุกคนโอเค

ระหว่างนั้นที่รอหาที่ทำงาน เราก็ติดต่อเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง ที่ทำงานใน กทม. ว่ามีรับพนักงานมั้ย ส่วนตัวก็หาเองด้วย แล้วเราไปจบที่รุ่นน้องที่สนิทกัน
พอถึงวันเดินทาง เรานั่งรถทัวร์ออกจาก บขส. มาได้แค่ 30 นาที พ่อโทร.มาด่า บอกเราให้ลงจากรถทันที ละกลับบ้าน เพราะแฟนเราอาละวาดหนักมาก บอกว่าเราหนีตามผู้ชาย หนีตามกิ๊ก ซึ่งมันหมายถึงรุ่นน้องที่เราคุยงาน ตกลงเรื่องที่ทำงานกัน ตั้งแต่นาทีนั้นมันทำให้เราตัดสินใจเด็ดขาดว่าเราจะไม่กลับไปหาผู้ชายคนนี้อีก

และหลังจากนี้ 1 เดือน ช่วงที่แฟนเรากำลังเคลียร์เรื่องธุรกิจเพื่อที่จะย้ายกลับไปอยู่บ้านตัวเองที่สมุทรสาคร เค้าก็เอาเราไปนินทาให้คนทั้งหมู่บ้านฟัง ให้ญาติเราทุกคนฟัง ว่าเราทิ้งลูกทิ้งผัวไปมีคนใหม่ จนทำให้ทุกคนรวมทั้งพ่อแม่เราเกลียดเรา โกรธเราจนตัดลูก ตัดญาติกันเลย เค้าใช้วิธีแบบนก2หัว พุดให้เรากับญาติเราทะเลาะกันเอง ส่วนตัวเค้าเองคือเป็นคนดูดีในสายตาของทุกฝ่าย

จนผ่านไปได้ 4 เดือน ความเริ่มแตก พ่อกับแม่เราเริ่มตาสว่าง เมื่อมารู้ว่าที่มันกลับบ้านไปคือมันเอาที่ดินที่พ่อซื้อเก็บไว้ให้หลาน (พ่อใจดีให้เป็นชื่อมัน แต่เป็นสินสมรสไม่รู้ว่ากรมที่ดินยอมให้ขายได้ยังไง เมื่อไม่มีลายเซ็นเรา) ไปขายละเอาเงินไปใช้เอง แล้วทิ้งหนี้ไว้ให้พ่อกับแม่เราใช้ แต่ทุกคนนิ่งเพราะคิดซะว่าให้มันเอาไปเลี้ยงลูก  และอีกหลายๆอย่างที่แฟนเรามันเคยโกหกไว้ มันเริ่มความแตกมาทีละเรื่อง จนทุกวันนี้พ่อกับแม่เรากลับมาเชื่อเรา เข้าใจเรา และรักกันมากขึ้นด้วยซ้ำ

***ส่วนลูกๆ เรารู้อยู่แลวว่าถ้าเกิดปัญหาขึ้น ฝั่งแฟนเราไม่ยอมให้เราเป็นฝ่ายดูแลแน่ๆ เพราะมันขู่เราตั้งแต่ยังคบกันดีๆอยู่ว่ายังไงมันก็ไม่ให้ ถ้าอยากได้ก็ตายกันไปข้างนึง เพราะแบบนี้เราถึงยอมเรื่องลูก เราพยายามไม่ให้ลูกเห็นการกระทำรุนแรงต่อหน้าพวกเค้า ไม่อยากให้เค้าเห็นว่าพ่อแม่ทะเลาะกัน เราเลยเลือกนิ่ง และเจ็บอยู่คนเดียว เพราะตอน 3 เดือนแรก มันห้ามไม่ให่เราเจอลูก ขู่สารพัดถ้ามันรู้ว่าเราแอบไปเจอลูกที่โรงเรียน เรานอนร้องไห้กอดรูปลูกทุกคืน จนจะเป็นบ้าเลยตอนนั้น
แต่เราสัญญากับครอบครัวว่าเราไม่ทิ้งลูกนะ เราจะไปหาตลอด ซึ่งที่ผ่านมา 2 ปีเราก็ทำแบบนี้ ไปหาตลอด เดือนไหนไม่ได้ไปก็ส่งของไปให้อยู่เสมอ

แต่ญาติๆเรา ก็ยังคงคิดว่าสิ่งที่เราตัดสินใจนั้นมันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัยได้ ก็ยังคิดว่าเราทิ้งลูกไป ไม่ฟังเหตุผลใดๆจากเรา หรือแม้แต่คำอธิบายจากพ่อกับแม่เรา ทุกวันนี้ญาติก็ไม่คุยกับเราด้วยซ้ำ แต่ยังคงคุยกับพ่อแม่เราปกติ

***เราอยากขอคำแนะนำจากเพื่อนๆว่า เราควรจะทำยังไงดี เรารู้สึกอึดอัดที่ญาติๆเป็นแบบนี้ เพราะเราสงสารพ่อกับแม่ ถึงแม้พวกท่านจะพูดว่าช่างมันเถอะ หรือบอกเราว่าไม่เป็นไรก็ตาม