ขออนุญาตเล่าปัญหาชีวิตส่วนตัวของตัวเอง...
เราเป็นนักเรียนอยู่รร.ที่หนึ่ง เมื่อก่อนสมัยประถมคิดว่าชีวิตคนเรามันดีมากๆไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากมาย ไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องยากๆ อยากรีบๆโตเป็นผู้ใหญ่ รีบๆเรียนให้จบ ถูกเลี้ยงมาอย่างดี จนทระทั้งเราโตขึ้นมาเรารู้สึกเหนื่อย เหนื่อยแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ไม่ว่าจะทำอะไรก็เหนื่อยไปหมดทุกเรื่อง ทั้งเรื่องการเรียนที่เรียนมากกว่าปกติกว่านร.ปกติคนอื่นๆ เรื่องเพื่อนที่รร. เราเป็นคนที่มีเพื่อนค่อนข้างเยอะ แต่อยู่ๆโตขึ้นเพื่อนก็พากันเกลียดเรา พากันนินทากล่าวว่าเรา ทั้งๆที่เราไม่เคยทำอะไรผิดเลย (ปกติเราเป็นคนเก็บตัว ไม่ชอบยุ่งกับคนอื่น) เพื่อนเกือบทั้งชั้นไม่ชอบเรารวมถึงเพื่อนสนิดเราด้วย เรื่องคุณครูพวกคุณครูดูไม่ค่อยชอบหน้าเรา ไม่รู้ทำไมแต่ชอบมองแปลกๆใส่เรา เรื่องครอบครัว ทุกวันนี้คนในครอบครัวไม่เคยรู้เลยว่าตอนนี้เราเป็นไงบ้าง พวกเค้าไม่เคยสังเกตุลูกคนเล็กของครอบครัวเลย ครอบครัวเราสนใจแต่พี่ชายเรา พี่ชายเราเป็นคนค่อนข้างฉลาด และถูกเลี้ยงมาอย่างดีไม่เหมือนเรา คนในครอบครัวชอบใช้เราให้ทำงานต่างๆในบ้านแทนพวกเขา บางทีเวลาเราเหนื่อย แล้วบอกไปว่าไม่อยากทำหรือไว้ทำวันอื่น พวกเค้าก็ด่าว่าเราทันทีและบังคับให้ไปทำ พอเราไม่ยอมทำพวกเขาก็จะทำร้ายเรา พอเราร้องไห้ออกมาเพราะเก็บกด คนในครอบครัวก็จะมามองเราว่าเราทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความเห็นใจ ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากร้องไห้ให้พวกเขาเห็นเลยด้วยซ้ำ เวลาพี่ชายด่าเราและใช้ให้เราไปทำงานแทนเขา พอเราปฏิเสธ พี่ชายเราก็จะไปบอกคนในครอบครัว คนในครอบครัวเราก็จะมาด่าว่าเราทันทีและทำร้ายเรา ไม่ยอมฟังเหตุผลของเราเลย มีอยู่หลายครั้งที่เราเจอปัญหาที่รร.เราก็อยากได้คำปรึษาเราเลยไปปรึษากับแม่เรา แต่แม่กลับด่าว่าเราแทนที่จะให้กำลังใจเราด้วยซ้ำ จนถึงตอนนี้เราไม่กล้าปรึษาใครเลย ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังด้วย คนในครอบครัวเรากดดันเรื่องเรียนมากแต่เรากลับทำตายความขาดหวังนั้นไม่ได้เลยถูกเหยียบย่ำว่าไร้ค่าบ่อยๆ จนเรากลายเป็นโรคซึมเศร้ามีปัญหาทางจิตด้วยนิดหน่อย เราเคยพยายามเลี่ยงการเจอกับปัญหาซ้ำๆในชีวิตเรา แต่ก็ทำไม่ได้ เราเกลียดทุกคนที่พยายามเข้าหาเราไม่ว่าจะเป็นใครก็ชั่ง เรารู้สึกขยะแขยงไปหมดเพราะรู้สึกว่าไม่มีคนที่จริงใจกับเราเลย เราเคยพยายามจะฆ่าตัวตายหลายครั้งแล้ว แต่พอจะทำเรากลับรู้สึกว่าถ้าเราตายไปคนรอบตัวเราจะเสียใจรึป่าว จะร้องไห้ให้กับเรามั้ย จะสนใจเรามากขึ้นรึป่าว เราเลยไม่ได้ทำอย่างจริงจัง ทุกคืนเราเอาแต่ร้องไห้เอาเป็นเอาตายทั้งๆที่บางวันไม่มีเรื่องอะไรเลย บางครั้งกลับรู้สึกว่าถ้าคนที่เราไม่ชอบตายไปมันจะดีกว่ามั้ย หรือเป็นเราที่ควรตายมากกว่า เราพยายามที่จะยิ้มและหัวเราะกับเรื่องต่างๆให้มากๆแต่ถึงจะทำแบบนั้นมันกลับทำให้แย่กว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะคนรอบข้างเราไม่สังเกตุถึงความผิดปกติของเราเลยด้วยซ้ำ (จริงๆเราก็รู้นะว่าปัญหาชีวิตเรามันก็อาจจะเป็นเรื่องเล็กๆสำหรับบางคน แต่ว่าถ้าจะให้เราใช้ชีวิตต่อในสังคมแบบนี้เราก็ไม่เอาด้วยหรอก เป็นไปได้เราก็อยากจะตายไวๆโดยที่ไม่ทรมาน...)
ประสบการณ์ชีวิต
เราเป็นนักเรียนอยู่รร.ที่หนึ่ง เมื่อก่อนสมัยประถมคิดว่าชีวิตคนเรามันดีมากๆไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากมาย ไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องยากๆ อยากรีบๆโตเป็นผู้ใหญ่ รีบๆเรียนให้จบ ถูกเลี้ยงมาอย่างดี จนทระทั้งเราโตขึ้นมาเรารู้สึกเหนื่อย เหนื่อยแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ไม่ว่าจะทำอะไรก็เหนื่อยไปหมดทุกเรื่อง ทั้งเรื่องการเรียนที่เรียนมากกว่าปกติกว่านร.ปกติคนอื่นๆ เรื่องเพื่อนที่รร. เราเป็นคนที่มีเพื่อนค่อนข้างเยอะ แต่อยู่ๆโตขึ้นเพื่อนก็พากันเกลียดเรา พากันนินทากล่าวว่าเรา ทั้งๆที่เราไม่เคยทำอะไรผิดเลย (ปกติเราเป็นคนเก็บตัว ไม่ชอบยุ่งกับคนอื่น) เพื่อนเกือบทั้งชั้นไม่ชอบเรารวมถึงเพื่อนสนิดเราด้วย เรื่องคุณครูพวกคุณครูดูไม่ค่อยชอบหน้าเรา ไม่รู้ทำไมแต่ชอบมองแปลกๆใส่เรา เรื่องครอบครัว ทุกวันนี้คนในครอบครัวไม่เคยรู้เลยว่าตอนนี้เราเป็นไงบ้าง พวกเค้าไม่เคยสังเกตุลูกคนเล็กของครอบครัวเลย ครอบครัวเราสนใจแต่พี่ชายเรา พี่ชายเราเป็นคนค่อนข้างฉลาด และถูกเลี้ยงมาอย่างดีไม่เหมือนเรา คนในครอบครัวชอบใช้เราให้ทำงานต่างๆในบ้านแทนพวกเขา บางทีเวลาเราเหนื่อย แล้วบอกไปว่าไม่อยากทำหรือไว้ทำวันอื่น พวกเค้าก็ด่าว่าเราทันทีและบังคับให้ไปทำ พอเราไม่ยอมทำพวกเขาก็จะทำร้ายเรา พอเราร้องไห้ออกมาเพราะเก็บกด คนในครอบครัวก็จะมามองเราว่าเราทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความเห็นใจ ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากร้องไห้ให้พวกเขาเห็นเลยด้วยซ้ำ เวลาพี่ชายด่าเราและใช้ให้เราไปทำงานแทนเขา พอเราปฏิเสธ พี่ชายเราก็จะไปบอกคนในครอบครัว คนในครอบครัวเราก็จะมาด่าว่าเราทันทีและทำร้ายเรา ไม่ยอมฟังเหตุผลของเราเลย มีอยู่หลายครั้งที่เราเจอปัญหาที่รร.เราก็อยากได้คำปรึษาเราเลยไปปรึษากับแม่เรา แต่แม่กลับด่าว่าเราแทนที่จะให้กำลังใจเราด้วยซ้ำ จนถึงตอนนี้เราไม่กล้าปรึษาใครเลย ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังด้วย คนในครอบครัวเรากดดันเรื่องเรียนมากแต่เรากลับทำตายความขาดหวังนั้นไม่ได้เลยถูกเหยียบย่ำว่าไร้ค่าบ่อยๆ จนเรากลายเป็นโรคซึมเศร้ามีปัญหาทางจิตด้วยนิดหน่อย เราเคยพยายามเลี่ยงการเจอกับปัญหาซ้ำๆในชีวิตเรา แต่ก็ทำไม่ได้ เราเกลียดทุกคนที่พยายามเข้าหาเราไม่ว่าจะเป็นใครก็ชั่ง เรารู้สึกขยะแขยงไปหมดเพราะรู้สึกว่าไม่มีคนที่จริงใจกับเราเลย เราเคยพยายามจะฆ่าตัวตายหลายครั้งแล้ว แต่พอจะทำเรากลับรู้สึกว่าถ้าเราตายไปคนรอบตัวเราจะเสียใจรึป่าว จะร้องไห้ให้กับเรามั้ย จะสนใจเรามากขึ้นรึป่าว เราเลยไม่ได้ทำอย่างจริงจัง ทุกคืนเราเอาแต่ร้องไห้เอาเป็นเอาตายทั้งๆที่บางวันไม่มีเรื่องอะไรเลย บางครั้งกลับรู้สึกว่าถ้าคนที่เราไม่ชอบตายไปมันจะดีกว่ามั้ย หรือเป็นเราที่ควรตายมากกว่า เราพยายามที่จะยิ้มและหัวเราะกับเรื่องต่างๆให้มากๆแต่ถึงจะทำแบบนั้นมันกลับทำให้แย่กว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะคนรอบข้างเราไม่สังเกตุถึงความผิดปกติของเราเลยด้วยซ้ำ (จริงๆเราก็รู้นะว่าปัญหาชีวิตเรามันก็อาจจะเป็นเรื่องเล็กๆสำหรับบางคน แต่ว่าถ้าจะให้เราใช้ชีวิตต่อในสังคมแบบนี้เราก็ไม่เอาด้วยหรอก เป็นไปได้เราก็อยากจะตายไวๆโดยที่ไม่ทรมาน...)