เรามีน้องสาวหนึ่งคนค่ะ ซึ่งจริงๆแล้วนิสัยน้องก็จะชอบเอาแต่ใจอยู่แล้วตั้งแต่เด็ก แบบอ่อนไหวง่าย พอไม่ได้ดั่งใจก็โกรธ ปัญหามันมีหลายอย่างมากและสะสมมาเรื่อยๆ ยิ่งช่วงนี้น้องจะชอบอยู่ๆก็มาใช้เรา แบบใช้อะไรที่เรารู้สึกว่าอยู่ๆทำไมชั้นต้องทำ แล้วอยู่ๆมาใช้อย่างนี้เลยหรอ และปัญหามันอยู่ตรงที่ถ้าเราไม่ทำให้นาง นางก็จะพูดจาเหมือนไม่พอใจที่เราไม่ทำตาม พูดวนๆจะให้เราทำให้ได้ แรกๆที่เป็นแบบนี้เราก็ทำให้นะคะเพราะตัดความรำคาญด้วย แต่พอหลังๆเรารู้สึกว่าบางทีเราก็อยากอยู่ว่างๆเฉยๆ ไม่ใช่พอเห็นเราว่างก็มาใช้เราแล้ว แล้วก็บอกว่าเห็นเราว่าง แล้วสิ่งที่นางใช้เราคือไปนวดให้บีบแขนให้งี้ ซึ่งเราคิดว่าทำไมชั้นต้องทำ ถึงว่างชั้นก็ไม่จำเป็นต้องทำ คือเราปฏิเสธและเคยว่านางไปแล้วว่าไม่ทำเพราะไม่ว่าง และไม่เห็นว่าจำเป็นจะต้องทำ นางก็สไตล์เดิม คือรู้สึกว่านางงี่เง่ามาก ทั้งการพูดจาและการกระทำที่ก่อนหน้านี้และช่วงนี้ที่จะหนักมากๆ ชอบเหวี่ยง ชอบทำอะไรเสียงดังใส่ คือเราเคยด่าจนถึงขั้นทะเลาะกัน เพราะบางทีก็ทนไม่ไหวจริงๆ แต่ที่เครียด คือ พ่อกับแม่จะเป็นคนห้ามเวลาทะเลาะกัน แต่ไม่เคยดูว่าใครเป็นคนทำ และชอบพูดว่าไม่สน มีแต่บอกให้เงียบทั้งคู่อย่างเดียวเลย ตรงนี้มันทำให้เราเริ่มรู้สึกว่าไม่แฟร์เลย เริ่มอึดอัดที่ไม่ได้พูดถึงต้นเหตุ และคนผิดก็ไม่ยอมรับผิดหรือมาขอโทษเลย แล้วเราจะเป็นคนถูกด่าเพราะเราเถียง แต่น้องไม่เถียง ซึ่งเสียใจมากๆที่พ่อกับแม่บอกว่าถ้าไม่อยากโดนด่าก็ให้เงียบ เข้าใจนะว่าไม่อยากให้ทะเลาะกัน แต่การทำแบบนี้มันเป็นการสร้างบาดแผลในจิตใจ และทำให้พี่น้องรู้สึกมันดีต่อกัน ซึ่งเราเป็นหนักมากตอนนี้ เรานึกถึงสิ่งที่น้องทำทีไรเราก็ได้แต่คิดว่าชั้นผิดอะไร และตอนนี้เราไม่คุยกับน้องมาหลายวันแล้ว เพราะเหตุการณ์เดิมๆเหล่านี้ ครั้งนี้พ่อเราเคลียร์ให้ แต่น้องเราก็เป็นเหมือนเดิมคือไม่พอใจที่โดนด่า และไม่สำนึกผิดในสิ่งที่ทำ ไม่มาขอโทษ และแสดงกิริยากระแทกกระทั้นใส่เรา จริงๆถ้าน้องเรามาขอโทษหรือสำนึกผิดบ้าง เราก็พร้อมที่จะให้อภัยอยู่แล้ว บางอย่างที่เราบอกและสอน นางยังเข้าใจว่าเราด่าเราว่าเลย เสียความรู้สึกมากจริงๆ และเราก็รู้สึกเครียดมากๆตอนนี้ด้วยคิดว่าตัวเองผิดอะไร ทำไมถึงยังแสดงอาการแบบนั้นใส่เราไม่หยุดสักที มากจนปวดหัวและไม่อยากทำอะไร แล้วเราเคยเป็นแบบนี้จนกระทบกับการเรียนและเรื่องอื่นๆ และเราเป็นมาหลายครั้งจนคิดว่าตัวเองเริ่มซึมเศร้าแล้วหรือเปล่า เคยบอกพ่อกับแม่ว่าให้พาไปหาหมอหน่อย แต่เค้าเหมือนว่าเราคิดไปเอง หรือไม่เค้าก็ไม่อยากให้ลูกเป็นบ้า เพราะเค้าคิดว่าการไปหาจิตแพทย์คือคนที่เป็นบ้า สุดท้ายเราเลยอดทนและเก็บทุกความรู้สึกที่ไม่ดีมาเรื่อยๆ บางครั้งก็ดีขึ้น แต่ตอนที่แย่ก็คือรู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย จะระบายกับใครก็รู้สึกเกรงใจมากๆ เลยตัดสินใจมาระบายในนี้เป็นครั้งแรก เพราะทนกับน้องที่เป็นแบบนี้ไม่ได้จริงๆ พ่อแม่ก็ไม่เคยรับฟังเลย และยากที่สุดคือเราต้องทนอยู่ในบ้านหลังเดียวกันแบบนี้ทุกวันด้วย