ช่วงสถานการณ์โควิดแรกๆ บริษัทเราให้พนักงานเข้าออฟฟิศแค่อาทิตย์ละ 2 วัน การทำงานเป็นแบบรีโมทไปหาคอมที่บริษัท ช่วงแรก เราทำงานปกติ แต่ว่ามีเปิดฟาร์มเกมมือถือไปด้วยอีกจอ ซึ่งมันเป็นแค่เกมที่กดออโต้เปิดทิ้งไว้ได้ ไม่ต้องเล่นอะไรมาก เราแทบจะไม่ได้สนใจเกมเลยทำงานอีกจอปกติ
ช่วงต่อมา เวลาที่มีประชุมที่เราแค่ต้องเข้าไปฟัง ไม่ต้องเปิดไมค์พูด (ส่วนใหญ่เป็นเหล่าเมเนเจอร์ที่ต้องพูด) เราจะแอบเปิดเกมเล่น เพราะว่าฟังไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ตอนนั้นตัวเราเองรู้สึกว่า เราไม่เห็นต้องรู้เลย เราเล่นเกมที่ไม่ต้องใจจดใจจ่อกับมันมาก ยืน AFK ได้บางช่วงถ้าในห้องประชุมมีเรื่องน่าตื่นเต้น เราเริ่มทำแบบนี้กับทุกการประชุม เช้ามาเปิดดูปฏิทินก่อนเลยว่าวันนี้มีประชุมกี่โมง จะได้เล่นเกมกี่โมง รู้สึกสนุก
ช่วงต่อมา เราเริ่มใจกล้าขาดสติ เราอยากสตรีมเกมตอนทำงาน! เริ่มไม่สนใจงาน ทำเฉพาะส่วนที่หยิบมา ทำแบบลวกๆไม่ละเอียดเหมือนแต่ก่อน หนักสุดคือเคยมีงานที่ต้องเข้าไปเช็ค ไปตรวจให้คนอื่น เราให้ผ่านเลยทั้งๆที่ไม่ได้ไปตรวจจริง ทุกคนคิดว่าที่หายไปคือไปนั่งตรวจมา แต่เราไปสตรีมเกมคนเดียวไม่ได้เข้ากลุ่มมีตติ้งคุยกับคนอื่นๆ
ช่วงต่อมา ช่วงที่เราคิดว่าหนักที่สุด ไร้สำนึกที่สุด โควิดเริ่มหนัก บริษัทให้ WFH ทุกวันไม่มีกำหนดว่าจะเข้าออฟฟิศอีกทีเมื่อไหร่ เราเหมือนเสพติดการเล่นเกมและสตรีมเกม มีคนดูเรา มีคนเริ่มจำเราได้(เราสตรีมบ่อยจริง ช่วงเวลางานแทบทุกวัน จ-ศ) เราเริ่มได้เงินจากการสตรีม ตอนนั้นเผลอคิดด้วยซ้ำว่าลาออกเลยดีมั้ย แต่ไม่กล้าอยู่ดี เงินที่ได้มันน้อยมากๆ มีช่วงนึงที่มีงานเข้ามา เป็นงานที่เราต้องดูคนเดียว ไม่มีคนช่วย เราแทบไม่ได้ทำงานเลย 3 อาทิตย์! โกหกตลอดเวลามีคนถามว่าเป็นไงบ้าง ทำถึงไหนแล้ว
จนมาวันนึง เราต้องเข้าออฟฟิศในรอบหลายเดือนเนื่องจากสถานการณ์เริ่มดีขึ้นแล้ว เราทำงานแบบไม่มีความสุข ได้แต่ทำทั้งวัน ทำอะไรไม่ได้เลย อึดอัดที่ต้องมาเจอเพื่อนร่วมงาน ต้องโกหกแบบเดิมแต่มันไม่ใช่การคุยผ่านโปรแกรมแชทแล้ว มันคือการโกหกต่อหน้า เราเริ่มระแวงทุกคน ว่าเขาจะรู้ว่าเราแอบเล่นเกม เราสตรีมเกม เริ่มระแวงคนที่เข้ามาดูสตรีม ใช่หัวหน้ารึป่าว คนที่ทำงานรึป่าว เวลาคุยกับหัวหน้ารู้สึกตึงเครียด คิดในใจตลอดว่าเขารู้แน่เลย เขาจับเราได้แน่ เราเริ่มนอนไม่หลับ เริ่มคิดว่าไอที เขาจับได้รึป่าว เขาดูเราอยู่รึป่าว เป็นความกังวลที่เอาออกไปไม่ได้
ใครที่กำลังทำแบบเราอยู่ อาจจะหนักหรือไม่หนักเท่าเรา หยุดเถอะ ต่อให้วันนี้ไม่มีใครรู้แต่ตัวเรารู้ดีว่าทำอะไรลงไป เรารู้สึกผิดต่อบริษัทมาก เขาไว้ใจเราให้ WFH นานกว่าบริษัทอื่นๆ ใจดีขนาดนี้แล้ว ทำสิ่งที่ถูกเถอะ
ด่าเราได้แต่อย่าแรงมากนะ
ถ้าพิมพ์ผิดเยอะขออภัย พิมพ์ในโทรศัพท์
ใครที่ถามว่าเราเลิกทำไปรึยัง "เราเลิกไปแล้ว" นะ รวมถึงเลิกสตรีมแล้วด้วย
แอบเล่นเกมทุกครั้งที่ WFH ทำทุกวันทั้งวัน จนตอนนี้นอนไม่หลับทุกคืนเพราะกลัวโดนจับได้
ช่วงต่อมา เวลาที่มีประชุมที่เราแค่ต้องเข้าไปฟัง ไม่ต้องเปิดไมค์พูด (ส่วนใหญ่เป็นเหล่าเมเนเจอร์ที่ต้องพูด) เราจะแอบเปิดเกมเล่น เพราะว่าฟังไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ตอนนั้นตัวเราเองรู้สึกว่า เราไม่เห็นต้องรู้เลย เราเล่นเกมที่ไม่ต้องใจจดใจจ่อกับมันมาก ยืน AFK ได้บางช่วงถ้าในห้องประชุมมีเรื่องน่าตื่นเต้น เราเริ่มทำแบบนี้กับทุกการประชุม เช้ามาเปิดดูปฏิทินก่อนเลยว่าวันนี้มีประชุมกี่โมง จะได้เล่นเกมกี่โมง รู้สึกสนุก
ช่วงต่อมา เราเริ่มใจกล้าขาดสติ เราอยากสตรีมเกมตอนทำงาน! เริ่มไม่สนใจงาน ทำเฉพาะส่วนที่หยิบมา ทำแบบลวกๆไม่ละเอียดเหมือนแต่ก่อน หนักสุดคือเคยมีงานที่ต้องเข้าไปเช็ค ไปตรวจให้คนอื่น เราให้ผ่านเลยทั้งๆที่ไม่ได้ไปตรวจจริง ทุกคนคิดว่าที่หายไปคือไปนั่งตรวจมา แต่เราไปสตรีมเกมคนเดียวไม่ได้เข้ากลุ่มมีตติ้งคุยกับคนอื่นๆ
ช่วงต่อมา ช่วงที่เราคิดว่าหนักที่สุด ไร้สำนึกที่สุด โควิดเริ่มหนัก บริษัทให้ WFH ทุกวันไม่มีกำหนดว่าจะเข้าออฟฟิศอีกทีเมื่อไหร่ เราเหมือนเสพติดการเล่นเกมและสตรีมเกม มีคนดูเรา มีคนเริ่มจำเราได้(เราสตรีมบ่อยจริง ช่วงเวลางานแทบทุกวัน จ-ศ) เราเริ่มได้เงินจากการสตรีม ตอนนั้นเผลอคิดด้วยซ้ำว่าลาออกเลยดีมั้ย แต่ไม่กล้าอยู่ดี เงินที่ได้มันน้อยมากๆ มีช่วงนึงที่มีงานเข้ามา เป็นงานที่เราต้องดูคนเดียว ไม่มีคนช่วย เราแทบไม่ได้ทำงานเลย 3 อาทิตย์! โกหกตลอดเวลามีคนถามว่าเป็นไงบ้าง ทำถึงไหนแล้ว
จนมาวันนึง เราต้องเข้าออฟฟิศในรอบหลายเดือนเนื่องจากสถานการณ์เริ่มดีขึ้นแล้ว เราทำงานแบบไม่มีความสุข ได้แต่ทำทั้งวัน ทำอะไรไม่ได้เลย อึดอัดที่ต้องมาเจอเพื่อนร่วมงาน ต้องโกหกแบบเดิมแต่มันไม่ใช่การคุยผ่านโปรแกรมแชทแล้ว มันคือการโกหกต่อหน้า เราเริ่มระแวงทุกคน ว่าเขาจะรู้ว่าเราแอบเล่นเกม เราสตรีมเกม เริ่มระแวงคนที่เข้ามาดูสตรีม ใช่หัวหน้ารึป่าว คนที่ทำงานรึป่าว เวลาคุยกับหัวหน้ารู้สึกตึงเครียด คิดในใจตลอดว่าเขารู้แน่เลย เขาจับเราได้แน่ เราเริ่มนอนไม่หลับ เริ่มคิดว่าไอที เขาจับได้รึป่าว เขาดูเราอยู่รึป่าว เป็นความกังวลที่เอาออกไปไม่ได้
ใครที่กำลังทำแบบเราอยู่ อาจจะหนักหรือไม่หนักเท่าเรา หยุดเถอะ ต่อให้วันนี้ไม่มีใครรู้แต่ตัวเรารู้ดีว่าทำอะไรลงไป เรารู้สึกผิดต่อบริษัทมาก เขาไว้ใจเราให้ WFH นานกว่าบริษัทอื่นๆ ใจดีขนาดนี้แล้ว ทำสิ่งที่ถูกเถอะ
ด่าเราได้แต่อย่าแรงมากนะ
ถ้าพิมพ์ผิดเยอะขออภัย พิมพ์ในโทรศัพท์
ใครที่ถามว่าเราเลิกทำไปรึยัง "เราเลิกไปแล้ว" นะ รวมถึงเลิกสตรีมแล้วด้วย