สวัสดีค่ะ ต้องขอเกริ่นก่อนว่า บ้านเรามีอยู่4คนค่ะ มีพ่อแม่ยายและเรา เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ กำลังจะเรียนจบแล้ว เรามีแม่ที่ขี้ระแวงและน้อยใจมากๆ เรารู้สึกอึดอัดมากๆเลยค่ะ เรารู้ว่าการรู้สึกแบบนี้มันไม่ถูก แต่บางอย่างที่แม่แสดงออกมามันทำให้เรารู้สึกอัดอัดอย่างมาก

อย่างเรื่องการแต่งตัว เราอยากย้อมผมสักครั้งในชีวิตแม่ก็ไม่ให้ทำ เรื่องการทีแฟน แม่ก็ทำเหมือนไม่อยากให้มี ให้เรียกแฟนว่าเพื่อน ละทำทุกอย่างเหมือนแฟนเราเป็นเพื่อนเรา เวลาจะออกไปข้างนอกก็ออกไม่ค่อยได้ เราต้องอยู่ติดบ้านเพื่อดูยายตลอด ถ้าออกไปเที่ยวกับเพื่อนกินข้าวกับเพื่อน แม่ก็จะแสดงอาการไม่พอใจเราเคยคุยเรื่องอนาคตการแต่งงานเพราะเราจะเรียนจบแล้ว เราก็ปรึกษาขำๆไป เรามีความคิดอยากมีบ้านของตัวเองครอบครัวของตัวเอง เราตั้งใจจะซื้อบ้านให้แม่ เพราะแม่เราอยากมีบ้าน ละอีกส่วนเรากับแฟนจะช่วยกันเก็บละซื้อบ้านเป็นของตัวเอง แม่ก็ไม่พอใจบอกเราจะทิ้งเขา เราเลยบอกไม่ใช่แบบนั้น แต่เขาก็บอกมันคือฝัน ชีวิตคนเรามีภาระ เราก็ฟังที่แม่อธิบายเราก็เข้าใจนะคะ แม่บอกว่าความเป็นจริงคือ ย้ายไปบ้านฝ่ายชายหรือฝ่ายหญิงแค่นั้น ละเราเลยถามว่า งั้นหนูต้องอยู่ฝ่ายชายหรอ แม่ก็บอกอยากให้อยู่บ้านเรา เพราะต้องดูยาย ละแม่อยู่คนเดียว ถ้าป๋าไปต่างจังหวัดแม่จะอยู่กับใคร คือแม่พูดเหมือนชีวิตแม่มีแค่เราจริงๆ เราเลยกดดันมากๆ แล้วเราก็สงสัยนะคะว่า ถ้าแม่คิดว่าบ้านเรามีภาระ แล้วบ้านฝ่ายชายเขาก็ต้องมีสิ แต่เราก็พักเรื่องนี้ไว้ก่อนเพราะยังไม่ถึงเวลา

และล่าสุด เราต้องไปงานศพอากงแฟนค่ะ เราไม่ได้ไปวันเผา เพราะเราติดธีสิทและงาน เราเลยมองว่างั้นเราไปช่วยงานเขา2วัน ไม่ให้น่าเกลียด เพราะบ้านเขาให้อะไรเรามาเยอะมากค่ะ แฟนเราให้เรายืมคอมทำงาน เพราะเราไม่มีคอม ป๋าเขาก็ชอบให้เงินเรา แม่เขาก็ชอบซื้อนั้นนี้ให้เรา แต่เราไม่เคยจะให้เขาเลย เพราะไม่ได้มีเงินขนาดนั้นอ่ะค่ะ จะให้ทีก็นานๆทีเพราะเป็นเงินที่เราหามาเอง

ที่บ้านไม่ได้ทราบเรื่องมีแฟนนะคะ มีช่วงนึงเหมือนจะทราบ เพราะโดนรถชน เราจะไปซื้อบะหมี่เจ้าอร่อยให้ที่บ้านกินอ่ะค่ะ มันไกลนิดนึง ก็เลยเกิดอุบัติเหตุ เลยมีเหตุต้องเจอกัน แต่ตอนนั้นสิ่งที่แม่ถามคำแรกคือ ไปทำไรที่นั้นส่งไปเรียนแล้วทำไมทำตัวแบบนี้ เราก็พยายามอธิบาย เขาก็พูดจับผิดเรา จนเราก็รู้สึกเสียใจมาก เขาไม่ได้พูดเป็นห่วงเราเลย

กลับมาเรื่องงานศพ เราเคยอยู่หอกับเพื่อนค่ะ เพราะมหาลัยไกลจากบ้าน แต่กลับมาอยู่บ้านเพราะโควิด ส่วนเพื่อนก็กลับ ตจว บ้านเขา ทีนี้เราจะไปงานศพ เราเลยกะว่าจะไปนอนค้างเพราะกลับดึกแน่ๆ แม่ก็เลยถามว่าจะกลับวันไหน พ่อจะไป ตจว วันอาทิตย์

ด้วยความที่แม่เคยย้ำกับเราว่า แม่ไม่ชอบอยู่คนเดียว บ้านเรามีแค่นี้โจรขึ้นบ้านจะทำไง เราเลยคิดว่า เราคงต้องกลับบ้าน เราก็เลยตอบแม่ไปว่า กลับวันอาทิตย์ แต่ลึกๆเราตั้งใจจะกลับจันทร์เช้าค่ะ แต่เราก็บอกแม่ไปว่า แต่คงกลับถึงบ้านดึกนะ แม่ก็ถามว่าทำไมล่ะ เราเลยบอกว่า ก็งานศพคงเสร็จดึก แม่ก็เลยถามต่อว่าแล้วจะกลับวันจันทร์หรอ เราเลยตอบไปว่า ก็ใช่ ตั้งใจจะกลับวันจันทร์ แม่เลยถามแบบตกใจว่า แล้วยายล่ะ เราก็ งง ว่ายายทำไม เพราะปกติ แม่จะออกไปซื้อข้าวให้ยายตอนเช้าค่ะ หรือไม่ก็ซื้อตอนเย็นเก็บไว

เราเลยตอบไปว่า เราจะกลับเช้า แม่ก็เหมือนบ่นๆว่าแต่ไม่กลับมาก่อนแม่ (แม่เราไปทำงานเช้า) เราก็ งง มากๆ เพราะปกติช่วงที่เราอยู่หอเราจะกลับบ้าน เราก็ทำแบบนี้อ่ะค่ะ กลับถึง 11 โมง ซื้อข้าวเที่ยงให้ยายพอดี เราเลยไม่เข้าใจว่าแปลกตรงไหน

แม่ก็ถามต่อว่าแล้วกลับหอทางมันเปลี่ยวหรือเปล่า เราก็เข้าใจว่าเขาเป็นห่วงนะคะ แต่เราก็เลยตอบไปว่า “ ไม่เปลี่ยวคนเยอะแยะ “และพูดต่อว่า “แม่ หนูไม่ได้เพิ่งมาอยู่หอครั้งแรกนะ แม่ทำเหมือนหนูอยู่หอครั้งแรกเลย “ แม่ก็เงียบไม่ตอบอะไร คือเราอยู่หอมาปีกว่าจะ2ปีแล้วอ่ะค่ะ555

แล้วเราก็กลับมาเครียดอีก เรารู้สึกว่า ใจนึงเราอยากจะไปช่วยงานศพอากงแฟน เพราะเขาช่วยอะไรเราหลายอย่างมาก การที่ไม่ได้ไปเผาเราว่ามันน่าเกลียดมาก แล้วยิ่งเป็นแฟน เราก็อยากจะช่วยให้เต็มที การกลับมานอนหอก็ทำให้เราไม่เหนื่อย ถ้าเราต้องกลับบ้าน มันดึกมากๆ บ้านเราก็ไกลจากตรงนี้ อันตรายกว่ากลับหออีก

แต่อีกใจ เราก็รู้สึกว่า ถ้าเราไม่กลับบ้าน เราจะเหมือนเป็นลูกที่ไม่สนใจครอบครัว เห็นแก่ตัว

เราควรทำยังไงดีคะ เราเครียดมากเลยค่ะ เราเหนื่อยใจกับความขี้ระแวงการที่แม่ติดเราแบบนี้มากๆ เราอยากจะพูดแต่เราก็กลัวเขาน้อยใจ