คนป่วยที่เราพูดถึง เป็นพนักงานในที่ทำงาน ซึ่งแทบไม่รู้จัก คือรู้จักแต่ไม่เคยพูดคุยกับเขา เพราะไม่ได้ทำงานร่วมกัน
แผนกที่เราทำงานอยู่ เป็นแผนกที่เพิ่งตั้งใหม่ โดยการแบ่งโอนพนักงานจากแผนกอื่นมาทำงานแผนกใหม่นี้
แล้วคนที่ป่วยก็เคยอยู่แผนกเดียวกับพนักงานคนอื่นๆ ที่ย้ายมาแผนกใหม่ แต่เขาไม่ได้ย้ายมาด้วย
ส่วนเรา ไม่ได้ย้ายมาจากแผนกเดียวกับคนอื่นๆ เราย้ายมาจากคนละแผนกกับพวกเขา มาแบบโดดเดี่ยว เราจึงไม่รู้จักคนที่ป่วย
ทีนี้ถึงจะอยู่คนละแผนกกับคนป่วยแล้ว แต่ด้วยความที่รู้จักกัน หัวหน้าก็จะซื้อของไปเยี่ยมไข้เขา โดยรวมเงินจากพนักงานในแผนกใหม่
ซึ่งพนักงานส่วนใหญ่ก็จะร่วมออกเงิน มีไม่กี่คนที่ไม่ร่วมด้วย คนที่ไม่ร่วม ก็จะไม่ร่วมทุกครั้ง ส่วนคนที่ร่วม ก็จะร่วมทุกครั้ง
เราเองก็ร่วมหารตลอด เพราะคิดว่าเป็นน้ำใจ และซื้อใจหัวหน้า ทั้งๆที่เราแทบไม่รู้จักคนที่ป่วยเลย ไม่เคยร่วมงานกัน
หัวหน้าก็มีจิตวิทยาสูง คือแทนที่จะถามลูกน้องว่า "มีใครจะร่วมซื้อของเยี่ยมไข้บ้าง" ก็จะถามว่า "มีใครจะไม่ร่วมซื้อของเยี่ยมไข้บ้าง"
แต่พอเราช่วยหารหลายๆครั้งเข้า (ด้วยความที่แผนกเก่าของหัวหน้ามีคนเยอะ ป่วยหลายคน หลายครั้ง) และส่วนใหญ่เป็นคนที่เราไม่รู้จัก
เราก็มารู้สึกว่า มันจำเป็นด้วยหรือที่เราจะต้องช่วยออกเงินซื้อของเยี่ยมไข้พวกเขา บางทีรู้สึกเสียดายเงิน
ปกติแผนกเราจะเก็บเงินพนักงานไว้เป็นส่วนกลางทุกเดือนอยู่แล้ว แต่พอซื้อของเยี่ยมไข้ กลับไม่ได้ใช้เงินส่วนกลางซื้อ มาเก็บแยกอีก
เราจึงอยากขอความเห็นคนที่เข้ามาอ่าน ว่าเราควรจะช่วยออกเงินซื้อของเยี่ยมไข้คนที่เราไม่รู้จัก/ไม่เคยร่วมงานกัน ต่อไปหรือไม่

ปล. คนป่วยที่กล่าวถึง หมายถึงคนป่วยที่ต้องแอดมิทในโรงพยาบาล