เรื่องมันมีอยู่ว่า แม่เราแต่งงานใหม่และมีลูกคนใหม่
ส่วนเราอยู่กับตายายและน้า
พ่อเลี้ยงเราเป็นคนพูดจาฉอเลาะ เอาง่ายๆวาทศิลป์ดี ฝีปากเก่ง แถเก่งด้วย

ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูเราเลย ไม่ค่อยจะพูดด้วย
คือไม่อยากนับญาติว่างั้น
เด็กมันมีเซนท์ใครรัก ใครไม่รักเราจริงไหม?

เขามาทำดีกับน้าเราเป็นพิเศษ ประจบสอพลอ
เพราะว่าขะผลักภาระให้น้าเรา
เพราะน้าเลี้ยงเรา เรียกได้ว่าเป็นแม่แทนได้เลย

ส่วนพ่อเลี้ยงก็มีลูกติดอีกสองคน
คิดดูลูกเต็มบ้าน แต่ไม่มีปัญญาเลี้ยง

ตอนเราเข้าโรงพยาบาลไม่เห็นหัวมันเลยค่ะ
วันนั้นแหละ รู้เลย เขาไม่มีความรักให้เลย
แม้กระทั่งวันรับปริญญามันก็ไม่มา ของขวัญก็ไม่เคยมี
แม่เราก็รักเขามาก รักแบบลูกพูดไร ขอไรก็ไม่ฟัง

ถามหน่อยสำนึกของคนเป็นพ่อเลี้ยง
ความเป็นคน มันไม่ค่อยมีในฐานะพ่อเลี้ยงหรอคะ ?
เพราะเห็นทุกคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น พ่อเลี้ยง แล้ว
มีปัญหากันทุกบ้าน

ต่อนะคะ มันกลัวค่ะ กลัวว่าเราจะไปเป็นภาระของมัน
ทุกวันนี้อยู่บ้านหลังใหญ่โต
เรานี่นอนห้องเท่ารูหนู
บอกเลยค่ะ ว่าไม่ได้อิจฉา แต่จะให้มารัก ให้นับถือคงยาก เรากระอักกระอ่วนใจทุกครั้งที่เขามาบ้าน
กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ไม่อยากนับญาติ แต่ด้วยแม่เรา ทุกอย่างอยู่ยากไปหมด
ถ้าเลิกๆกันไปก็น่าจะดี

ลูกชายมันก็ปากดี เด็กเปรต จ่ายตังค์ค่าโทรศัพท์ให้มัน มันมาด่า เด็กกะโหลกกะลาจริงๆ

เกลียดค่ะ ทำยังไงจะหลุดพ้นจากตรงนี้ไปได้คะ ?
ทบทวนที่ผ่านมา ก็ไม่ทีอะไรน่าเสียใจเลยค่ะ
ไม่มีไรให้น่าจดจำ ทำใจแล้วค่ะ
แม่เราคงกู่ไม่กลับ ไม่หวังแล้วค่ะ
คิดว่าเป็นคนอื่นไป