แม่เราเริ่มเข้าช่วง 50 ค่ะ ประมาณ 40ปลายๆตอนนี้ อารมแม่แปรปวนมากๆ หงุดหงิดง่ายแล้วก็เริ่มโมโหง่ายขึ้น พ่อเราอายุน้อยกว่าแม่4ปี

แม่เราเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้จักพูดน่ะค่ะ คือไม่ค่อยดูอารมของคนฟังเลยว่าอารมนี้ควรจะพูดแบบนี้มั้ย เเเล้วแม่เราก็ชอบพูดจาแบบคือจะพูดยังไง เป็นคนพูดจาแบบไม่มีเซ้นส์อะค่ะ คำพูดแบบที่คนฟังเเล้วจะเบื่อ ไม่อยากคุยด้วยอะไรประมาณนั้น ประชดบ้าง

ทีนี้ปัญหาคือช่วงนี้แม่เราร้องไห้บ่อยค่ะ ต่อหน้าเราเลย เพราะคุยกันกับพ่อไม่เข้าใจ เราเห็นมา2รอบเเล้ว เราสงสารแม่มากๆ บางทีพ่อโกรธแม่ไม่คุยกัน แม่เราก็พูดกับเราว่า ถ้าแม่เป็นตัวปัญหามากวันหลังไปไหนไม่ต้องมีแม่ก็ได้ เเล้วแม่ก็ร้องไห้ ล่าสุดเราทานข้าวกับพ่ออยู่ แม่ก็เดินมาทานด้วยปกติ เเต่ที่เราบอกแม่เราเป็นคนไม่รู้ตักพูด แม่ก็พูดประมาณว่าพ่อจะทำอะไรก็ทำ ยังไงความเห็นแม่ก็ไม่สำคัญอยู่แล้ว พูดแบบน้ำเสียงปกตินะคะ เเต่คนฟังมันรู้สึกไม่ดีค่ะเราเข้าใจ แม่พูดจบพ่อเราลุกไปกินข้าวนอกบ้านเลยค่ะ จากนั้นแม่ก็ร้องไห้ต่อหน้าเราเเล้วก็ขึ้นไปข้างบนเลย

เราเป็นลูกคนโตค่ะ น้องยังเพิ่งอยู่มต้น มีอะไรพ่อแม่ก็จะมาคุยกับเรา เหมือนมาระบายผ่านเรา เราเข้าใจทั้งสองคนนะคะ พ่อเราก็คงเบื่อกับอารมแปรปวนของแม่ บางทีแม่ก็โมโหใส่ แต่พ่อเราก็ทนไม่ได้โมโหกลับ เเต่กับแม่เราก็เข้าใจ อาจจะเครียดหรืออะไรก็เเล้วเเต่ พอพ่อเป็นแบบนี้แม่เลยรู้สึกว่าไม่มีใครรับฟังหรือไม่มีใครเข้าใจ เราสงสารทั้งสองค่ะ

พ่อเราบอกเราว่าพ่อก็เหนื่อยนะ ทนมาตลอด พ่อก็ไม่รู้จะทำยังไง อยากไปนอนที่อื่นซึ่งที่อื่นนี่พ่อหมายถึงบ้านย่าค่ะ พ่อบอกอยากไปอยู่กับย่าเพราะย่าอยู่กับปู่สองคนแต่คงไปไม่ได้ เรารู้สึกแย่มากๆ เหมือนพ่อกับแม่ไม่รักกันเเล้ว เหมือนจะแยกกันอยู่ทั้งที่จริงมันอาจจะใช่หรือไม่ใช่เราก็ไม่รู้ แต่ช่วงนี้จะตึงๆกันบ่อยมาก เราแอบร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เราสงสารทั้งสองคนเลย ไม่ชอบความสัมพันธ์ตอนนี้มากๆ

เราควรจะทำยังไงดีคะ