เริ่มเรื่องนะค่ะ.   เรากับเเม่อาศัยอยู่ห้องเช่าร่วมกัน. ไม่มีห้องนอนไม่มีห้องครัวเป็นห้องเดียว.  เรากับเเม่ไม่เคยคุยกันลงตัวนานๆสักครั้ง. เราทะเลาะกับเเม่ทุกวัน จนเหมือนเราจะประสาท. เราอยากกลับไปบ้านต่างจังหวัดเพราะมีห้องส่วนตัว.   เราเครียดมาก.  เเม่เราไม่เคยดูตัวเองเลยว่าทำอะไรให้เราโกรธไม่พอใจวันนี้เราเลยโมโหได้ด่าท่านไปว่าเป็น ไร. ยุ่งอะไรกับเรานักหนา.  เราไม่เคยขออะไรเพิ่มเลยสักบาท
เอาเเค่ค่าขนมที่เเม่ให้ไปโรงเรียน.  เเม่เราไม่เคยทำหน้าที่เเม่. เหมือนคนอื่นที่ตื่นมาหุงข้าวทำกับข้าวให้ลูกกินเเต่เเม่เราไม่เคย.  เเม่จะซื้อกับข้าวมา. เราว่าเราก็เป็นลูกที่ดี.   เราหุงข้าวทุกวัน. เพราะเเม่ไม่เคยหุงเลย ตื่นมาเราต้องเตรียมข้าวเอง. ซักผ้า.  ล้างจาน.  กวาดบ้าน.  เราทำเองหมดซึ่งอันนี้เราทำได้.  ท่านชอบทำเหมือนเราเป็นภาระชีวิต.  สิ่งที่ท่านทำให้เราก็เเค่ซื้อกับข้าวเข้ามา. เราจะหางานทำเเต่ในจังหวัดนี้งานกายากมากเพราะอยุในตัวเมือง. เราอย่กหนีไปให้พ้นๆ
เราเกลียดเเม่. เราร้องไห้บ่อยมาก. เเม่เราเขาฟังเเต่ตัวเอง.   ไม่เคยฟังเรา. คิดว่าเป็นเเม่จะทำอะไรก็ได้