คือเราอายุ14 เราอยากได้โต๊ะ2500ซึ่งมันมีหลายชิ้นเป็นเซท ตอนนั้นคืออยากได้มากแล้วขอแม่ แม่ก็บอกว่าให้กลับบ้าน ปลเราอยู่บ้านย่า เราเลยบอกว่าไม่เอา เป็รเพราะเราขี้เกียจ เหนื่อยด้วย ก็เลยไม่ไป แม่ก็พูดว่าอย่าใช้แต่ตัง เราก็เฉยๆ แล้วพอมานอนก็ร้องไห้ คิดแล้วคิดอีกทำไมน้องได้โดยที่ร้องไห้นิดเดียวแม่ก็ให้ รถวิบาก6000แม่ให้โดยที่น้องไม่ต้องตื้อ แม่จะตามใจน้องมากๆ เราโตแล้วแม่ก็จะให้ตัง500 แต่ต้องมาจัดการใช้เงิยเอง วันนึงเราใช้ไม่ถึง50ด้วยซ้ำ เราร้องไห้พ่อเลยคุยกับแม่ให้ แล้วพ่อก็บอกว่า เดี๋ยวพ่อไปทำงาน เรานี่ปล่อยโฮเลยยย รู้สึกผิด ที่ทำให้ทุกคนต้องเหนื่อย แบบไม่น่าเกิดมาเลย แต่บางทีก็แอบน้อยใจบ้างไรบ้างมันก็เป็นเรื่องปกติรึป่าวคะ การตั้งกระทู้นี้นะคะ อยากได้กำลังใจกับข้อคิดที่เป็นคำพูดสุภาพนะคะ อย่าบั่นทอนจิตใจคนอื่นเลยเนาะ เพราะแอบไปเห็นมานะคะ ว่าบางคนมาปรึกษาแต่โดนตอบกลับด้วยคำที่ไม่ค่อยดี บางคนเค้าเครียดอยู่แล้วเนาะ เค้าก็ต้องการกำลังใจรึป่าวคะ!?