ในสมัยรณรัฐ แคว้นจิ้นได้รุกรานแคว้นสิง กำลังของแคว้นสิงยากจะต้านไหว จึงขอความช่วยเหลือจากแคว้นฉี ซึ่งฉีหวนกงผู้เป็นเจ้าแคว้นคิดจะยกทัพไปช่วย เพื่อประกาศความเป็นจอมอธิราช แต่มหามนตรีเป้าสูหยาได้ทักท้วงว่า
"การจะยกกำลังไปช่วยแคว้นสิงยามนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
ควรให้แคว้นจิ้นจู่โจมแคว้นสิงจนอ่อนล้าลงจนถึงที่สุดก่อน ไม่อย่างนั้นแสนยานุภาพของแคว้นฉีเราก็ไม่อาจโดดเด่นขึ้นมาได้
อันการไปช่วยรัฐนาวาที่กำลังเดือดร้อน ซึ่งถือเป็นการุณย์ธรรมก็ถูกต้องอยู่
แต่บุญคุณชื่อเสียงที่จะได้ ยังไม่อาจเทียบเท่ากับการกอบกู้ประเทศที่ล่มสลายไปแล้ว ให้กลับฟื้นคืนมาอีก
ข้าน้อยเห็นว่า ท่านท้าวควรประวิงเวลาในการไปช่วยแคว้นสิง รอให้แคว้นจิ้นจู่โจมแคว้นสิงจนพินาศก่อน
แล้วค่อยไปช่วยสร้างชาติบ้านเมืองให้ใหม่ในภายหลัง ดังนี้ย่อมยังเกียรติภูมิของท่านให้ขจรขจายยิ่งขึ้นไป"
ฉีหวนกงเห็นด้วยกับความคิดนี้ ยอมพักทัพไม่ไปช่วยแคว้นสิงตามแผนเดิม
.................................
กล่าวโดยสรุป "ช่วยเขายามตกยาก ไม่สู้ช่วยเขายามสิ้นเนื้อประดาตัว"
แผนของเป้าสูหยานับว่าโหดเหี้ยมมาก เป็นการจดจ้องคอยโอกาสอย่างเลือดเย็น เต็มไปด้วยการประทุฐจิต คิดแต่ประโยชน์ของตนเป็นที่ตั้ง เรื่องนี้มีผู้กล่าวสรุปว่า
"อันการุณยจิตมีผลแค่เรียกนํ้าตาคนได้เท่านั้น มีแต่การประทุฐจิตนี้แลจึงสร้างความสำเร็จได้อย่างแท้จริง"
.................................
อยากทราบว่าทำไมเป้าสูหยาถึงเสนอแผนแบบนั้น กว่าทัพฉีจะยกไปช่วย ประชาชนแคว้นสิงไม่ตายค่อนประเทศแล้วหรือ?
แผนการอันโหดเหี้ยมของเป้าสูหยา???