.


               “ฮือ อย่าพึ่งสิคะพี่ขอนอนกอดนภาไว้แบบนี้ก่อน” เมื่อเธอขยับตัวลุก หลังจากแสดงความรักสุดเร่าร้อนกับเมธีเสร็จ รู้สึกเพลียและหลับไปนานเป็นชั่วโมง ตอนนี้น่าจะหนึ่งทุ่มได้

               “ค่ำแล้วนะคะพี่เมธี นภาอยากลุกอ่ะ ไม่หิวเหรอคะ อีกอย่างนภาจะแพลงค์ด้วย” พูดพร้อมแกะมือของเขาออกจากตัว ทว่ายิ่งแกะออกเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก บางครั้งคนแก่ก็พูดไม่รู้เรื่องเหมือนกันนะ

               “ไม่เอาอ่ะ ไม่ให้แพลงค์ อยากกอดไว้แบบนี้ ขอนอนกอดก่อนค่อยลุก” ดันตัวพรนภาเข้ามาแนบชิดตัวเองอีกครั้ง ทั้งเขาและเธอซ่อนร่างเปลือยเปล่าไว้ใต้ผ้าห่มแสนอุ่น แม้จะเปิดแอร์เย็นฉ่ำแค่ไหนก็ตาม

               พรนภาถอนหายใจและยอมนอนต่อให้เมธีกอดตนเองไว้อย่างนั้นจนกว่าเขาจะพอใจ “เค้าขอหนึ่งวันนะตัวเอง ไม่ต้องออกกำลังกาย” เมธีออดอ้อนเธออีกครั้ง เก็บร่างกายของเธอไว้ในอ้อมกอดของตน

               “นภาหยุดไปตั้งสี่วันแล้วนะคะ เข่าก็หายเจ็บแล้ว นภาก็อยากรีดไขมันออกบ้างอ่ะ”

                “หยุดต่ออีกวันเดียวไม่เป็นไรหรอก หิวเหรอคะกินไรดี หมูกระทะมั้ย” พูดพร้อมหลับตาไปด้วยและดอมดมศีรษะของเธอไปด้วย

                “กิน!” ตอบตกลงทันทีพร้อมหัวเราะชอบใจ ก็อยากทานอยู่แล้ว จะชวนแล้วด้วย “ไม่แพลงค์ก็ได้ ปะลุกเหอะพี่เมธี ไปตลาดกัน โอยหิวแล้วเนี่ย” ไม่พูดเฉยขยับตัวลุกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เมธีคลายอ้อมกอดให้เธอได้เป็นอิสระ “ลุกค่ะ ไปตลาดกัน อิอิ” ยิ้มหน้าบานกันเลย

                “โธ่เอ้ย ฮา เด็กน้อยเอ้ย แล้วจะลดความอ้วนไปทำไมคะเนี่ย “ เมธียกแขนสองบ้างขึ้นมาหนุนแทนหมอน นอนมองเธอด้วยความเอ็นดูก็มิปาน

               “เอ๋า ก็นภาสะดวกแบบนี้น้อ “ พูดไปพร้อมฉีกยิ้มให้ หมูกระทะ หมูสามชั้นเป็นอะไรที่เธอโปรดปรานมากที่สุด “พี่เมธีลุกใส่เสื้อผ้าเร็ว เดี๋ยวดึกไปมากกว่านี้นะ “

                “ขอเบียร์สักขวดสองขวดได้มั้ย”

               “หืย” มองค้อนให้ “ก็ได้ค่ะ นภากินด้วย ใส่เสื้อผ้าเร็ว ลองร้านข้าง ๆ คอนโดเรามั้ย เผื่อน้ำจิ้มเค้าอร่อย”

                “ตามใจค่ะ”

                เมธีเปิดผ้าห่มออก ลุกขึ้นจากที่นอนแบบโล่งโจ้ง ทั้งเธอด้วย ทว่าก็ไม่มีใครเขินใคร มันมากกว่าความเคยชินไปแล้ว สวมเสื้อผ้าของใครของมันเรียบร้อย แล้วออกไปซื้อของตามที่ว่ามารับประทานมื้อเย็น

               ตั้งแต่มีพรนภาเข้ามาอยู่ด้วย เขาได้ทำอะไรต่อมิอะไรที่ลดอายุตัวเองลงมามาก ส่วนพรนภาเองก็ได้ทำอะไรที่มันเกินอายุอยู่บ้างในบางครั้ง ทั้งสองคนก็ปรับตัวเข้าหากันได้ หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปสำหรับทั้งสองคน

                ตอนอยู่คนเดียวมีหรือเขาจะได้ทานหมูกระทะแบบนี้ นาน ๆ ถึงจะมีในบางครั้ง มีหรือเขาจะเที่ยวตระเวนไปทานกาแฟตามร้านต่าง ๆ แค่กาแฟร้อนที่ห้องก็พอแล้ว มีพรนภาเข้ามาอะไร ๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปหมด มันดีมาก ดีมาก ๆ ชีวิตเขาแลดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

                อยู่กับเธอหมูกระทะแทบจะทุกสัปดาห์กันเลยทีเดียว ร้านกาแฟทุกสัปดาห์เช่นกัน เขาก็เต็มใจทำให้ทุกอย่าง ไม่เพียงเธอที่มีความสุข เขาก็มีความสุขที่ได้ทำให้ไปด้วย

               พรนภาเองก็นึกขอบคุณเมธีที่เขาทำเพื่อเธอทุกอย่างขนาดนี้ กับคนก่อนมีหรือจะได้ออกไปข้างนอก มีหรือจะตามใจกันแบบนี้ ยิ่งเห็นเมธีทำทุกอย่างให้ตนเองทุก ๆ วัน ยิ่งรักผู้ชายคนนี้เพิ่มมากยิ่งขึ้น อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน รู้แค่ว่าเธอจะรัก และซื่อสัตย์กับเขาตลอดไป

               มาถึงร้านหมูกระทะ พรนภาเป็นคนจัดการทุกอย่าง เลือกเอาในสิ่งที่ตัวเองชอบ เน้นไปที่หมูสามชั้น หมึก กุ้ง เห็ด ปูอัด สไบนางของชอบพี่เมธีจะขาดไม่ได้ และตับ

               “พี่เมธีเอาไส้หมูด้วยมั้ยคะ” พรนภาหันไปถาม ซึ่งเมธียืนอยู่ข้างหลังเธอนี่เอง

               “เอาค่ะ ไหนดูซิ ตักสไบนางเพิ่มให้พี่หน่อยค่ะ มันน้อยไป ของแซบเด้นั่น”

               “มันแซบตรงไหน” ถามแบบไม่เข้าใจ เพราะเธอไม่เคยกินเลย ทว่ามือก็ตักสไบนางใส่ถุงเพิ่มให้ตามที่เขาสั่ง ตักตับหมูใส่เพิ่มเข้าไปอีกด้วย ไส้หมูด้วย แล้วยื่นให้แม่ค้าชั่งน้ำหนักพร้อมจ่ายตังค์

               “หมูสามชั้นของน้องพอแล้วเหรอ”

               “พอแล้วค่ะ”

                เมื่อซื้อทุกอย่างครบหมดแล้วจึงพากันกลับ เมธีพาเธอขับมอเตอร์ไซค์มาซื้อ ได้นั่งซ้อนท้ายพี่เมธีอีกแล้ว มันก็ตลกดีปกติพวกเธอจะไปซื้อกันที่ตลาด ซึ่งอยู่ไกลพอสมควร ก็ขับรถยนตร์ไป วันนี้ลองเปลี่ยนร้านใกล้ ๆ คอนโดดูบ้าง เขาจึงพาขับมอเตอร์ไซค์ของเธอมาซื้อ

                พรนภาแกล้งขยับเข้าไปใกล้ ๆ และเกาะเอวของเขาไว้แน่นอย่างกับกลัวตก ขับมาไม่กี่นาทีก็ถึงคอนโดแล้ว “เป็นไง เมธีพาแว้น ฮ่า” ทำท่าทางจริงจัง ทำเป็นเข้ม ได้ทีเข้าหน่อยไม่ได้ ทำเป็นเข้มตลอด

                “โห่ โคตรเสียวอ่ะ กลัวไปชนคนอื่นเข้า” พรนภาตอบติดตลกให้

               “ป๊าด! คือดูถูกกันแถะ รู้จักพี่น้อยไปซะแล้วน้องเอ๋ย พี่นะเด็กแว้นเก่าเด้อ “

               “ไม่เชื่อ ไหนขอดูขาหน่อยซิ ขอดูรอยท่อไอเสียหน่อย เด็กแว้นทุกคนต้องมี ฮ่า”

               “พี่อ่ะเด็กแว้นขาสะอาดค่ะ สก็อยอย่างน้องน่ะต้องมี ไหนขอดูขาหน่อยซิ เห็นอยู่นะ! เห็นรอยท่อไอเสียอยู่นะ ฮา ” ทั้งพูดทั้งขำ สองคนเดินเข้าตึกขึ้นลิฟต์ไปยังห้องของตน เมธีเป็นคนถือข้าวของทั้งหมด

                เมื่อมาถึงห้องพรนภาก็เป็นคนจัดแจงทุกอย่างอีกเช่นเคย เตรียมอุปกรณ์ครบ เมธีก็ช่วยทำด้วยจะได้ทานกันเร็ว ๆ พวกเธอใช้หม้อกระทะไฟฟ้ากัน ถาดหมูยกไปไว้ใกล้ ๆ กับเมธี ให้เขาเป็นคนย่างให้ทาน ส่วนเธอรอทานอย่างเดียว มีหน้าที่แค่พลิกไม่ให้ไหม้

               “เอ้อ! ลืมเบียร์เลย” เมธีมองหน้าเธอแบบเด็กขี้งอนก็มิปาน

               “เอ้า จะมามองหน้าเค้าทำไม ก็ตัวเองไม่แวะซื้อเอง พาเค้าขำอยู่นั่นแหละ พูดเรื่องเด็กแว้นอยู่นั่นล่ะ “ พรนภารีบแย้ง “ จะกินมั้ยล่ะ เดี๋ยวนภาลงไปซื้อให้ก็ได้”

               “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่กินก็ได้” พูดพร้อมใช้ตะเกียบคีบเนื้อหมูสามชั้นสไลด์มาย่างให้เธอ หยิบผักลงมาต้มในหม้อ ปรนนิบัติเธออย่างดี พรนภามีหน้าที่ทานอย่างเดียวก็ว่าได้ ทานไปโม้เรื่องเมื่อตอนกลางวันที่อยู่ร้านกาแฟกันไป นินทาโต๊ะข้าง ๆ ให้กันและกันฟัง ทั้งที่ก็ไปด้วยกัน

               พรนภาแอบมองเขาอีกแล้ว ชอบเมธีในลุคนี้มากที่สุด สบาย ๆ ใจดี ไม่ค่อยเหมือนตอนที่เขาสวมชุดไปทำงาน แลดูขรึมแปลก ๆ ไม่เหมือนคนนี้ คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเธอเลยสักนิด ลูกน้องเขาจะรู้มั้ยนะว่าแท้จริงแล้ว หัวหน้าของเขาใจดีและบ๊องขนาดไหน

                “แอบมองเค้าอีกและ อ่ะ! อ้าปากค่ะ” เมธีคีบเนื้อป้อนเธอ

               “นภากินเองได้ เนื้อจริงปะเนี่ย อย่ามาหลอกกันนะ” ทั้งที่ก็เห็นอยู่ว่ามันเป็นเนื้อหมูแท้ ๆ เธอก็ยังระแวง กลัวว่ามันเป็นตับและสไบนาง เธอไม่ทานสองอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

                “เนื้อค่ะ อ้าปากเร็วเค้าจะป้อน” พรนภาอ้าปากรับอย่างว่าง่าย เป็นคำที่อร่อยที่สุด คนสองคนกับหมูกระทะในห้องเล็ก ๆ เป็นเรื่องที่ธรรมดามาก ๆ มันก็สร้างความสุขให้เธออย่างมหันต์ได้ ส่วนเธอไม่ได้ตักป้อนเขาแต่ก็ตักลงใส่จานให้ด้วยเช่นกัน

                “พี่เมธีวันหลังเราไปกินนมปั่นดีกว่ามั้ย นมปั่นปังปิ้งอ่ะ นภาอยากกิน นานม๊ากมากที่ไม่ได้กินตั้งแต่เรียนจบนู่น” ระหว่างที่ทานเธอเล่นเฟซบุ๊กไปด้วย พอดีเลื่อนเจอเพื่อนกำลังนั่งทานนมปั่นที่ไหนสักแห่งกับแฟนอยู่ จึงนึกอยากทานบ้าง

               “ที่ไหนมีเหรอคะ หาร้านมาเดี๋ยวเค้าพาไป”

               นี่ไง ได้ยินแบบนี้แล้วอดยิ้มดีใจไม่ได้เลย ขอบคุณจริง ๆ ที่พรหมลิขิตนำพาเธอมาเจอกับเขา บางทีก็อยากจะร้องไห้ออกมาเหมือนกัน อยากจะกระโดดกอดเขาไว้แน่น ๆ เหมือนกัน กลัวว่าเขาจะหายไปไหนไกล ๆ

                ต่างกันมาก ต่างมากกับคนก่อน ชีวิตที่อยู่กับเมธีต่างกับชีวิตที่อยู่กับพี่โค๊กเอามาก ๆ “น้องนภาฟังพี่อยู่มั้ยคะ เราจะไปทานนมปั่นกันที่ไหนอ่ะ”

               “อ่อ! “ พรนภารู้สึกตัวที่ใจลอยนึกอะไรไปเรื่อย “นภาเห็นร้านตรงอ่าวอุดมค่ะ แถวหน้าม.เกษตรอ่ะ ร้านเยอะอยู่พี่ออบอกมา”

                “น้องจะไปวันไหนก็บอกพี่ล่วงหน้าแล้วกัน พี่จะได้เคลียร์งานเคลียร์คิว เอ้ย! เคลียร์งาน ๆ ค่ะ”

                “นั่น! เดี๋ยวเหอะพี่เมธี” หน้าบึ้งเข้าให้

              “เคลียร์งานค่า พี่มีน้องคนเดียวแล้วพี่ก็ไม่ต้องการใครอีก จริง ๆ นะคะ” วางตะเกียบลงแล้วยกมือขึ้นมาลูบผมของเธอ เขาชอบทำแบบนี้ประจำ และเธอก็ชอบที่เขาทำแบบนี้กับตนเองด้วย “หยุดหน้าไปร้านกาแฟที่ไหนอีกมั้ยคะ หรืออยู่ห้อง พี่แพรบอกว่าขนาดเป็นคนที่นี่ยังไม่รู้เลยว่ามีร้านกาแฟที่ไหนบ้างพะนะ เห็นเราไปอ่ะ”

                “เอ๋า นภาก็เสาะแสวงหาไปทั่วล่ะ ตามนิสัยคนชอบเที่ยวน้อ คนมักไปมันกะฮู้จักเมิดล่ะ” เมธีหัวเราะยิ้มอวดฟันขาวให้เธอ

               พรนภาค้นหาร้านกาแฟที่จะไปในวันหยุดหน้าได้แล้ว คืนพรุ่งนี้หลังเลิกงานก็ชวนเมธีไปนั่งร้านนมปั่นสักหน่อย อยากกิน นานแล้วที่ไม่ได้กินนมปั่นกับขนมปังปิ้ง อยากกลับไปย้อนวัยสักหน่อย ส่วนวันนี้ก็ทานหมูกระทะวนไป เธอรู้สึกหนังท้องจะตึง ๆ แล้ว เหมือนจะอิ่ม ที่เหลือก็ให้เมธีจัดการแล้วกัน

               “เฮ้ย! อย่าบอกว่าอิ่มแล้วนะ ตลอดเลยน้องนภาอ่ะ คนอ้วนก็เลยต้องเป็นเค้า!”

               พรนภาไม่พูดอะไร ทำได้แค่ยิ้มยอมรับผิด และยอมโดนบ่นแบบนี้ประจำเสมอ นั่งมองเมธีทานก็เหมือนตนเองได้ทานด้วยนั่นแหละ...

               แค่นึกมันก็มีความสุขแล้ว แม้ทำได้แค่นึก แค่เก็บเอาไปฝันว่าเป็นแบบนี้ ได้ใช้ชีวิตแบบนี้ อยู่กับคนแบบนี้ มันก็หล่อเลี้ยงหัวใจให้มีความสุขไปวัน ๆ ได้ แม้ความเป็นจริงมันจะเผชิญกับอะไรอยู่กับตาม

               เมธีคนในฝัน คนในจินตนาการ และเขาก็จะอยู่ในจินตนาการของเธอตลอดไป คนแบบนี้จะมีอยู่จริงมั้ยนะ บางทีเธอก็แอบสงสัย ถึงจะมีไม่มี เมธีจะเป็นแบบนั้นหรือไม่ก็ตาม เธอก็ไม่ใส่ใจ เธอจะเนรมิตให้เขาเป็นอย่างที่เธออยากให้เป็น อยากได้คู่ชีวิตแบบนี้ และเก็บเขาไว้ในฝันตลอดไป

จบบท...