ตามหัวข้อเลยค่ะ รู้สึกว่า เราทำอะไรก็ผิดไปหมดเลย จากที่มีเหตุการณ์เรื่องตอนเราปวดท้องประจำเดือน แล้วเรานอนอยู่ แล้วมีของพี่สาวเรามาส่ง ซึ่งเราปวดท้องมากๆ เลยไม่ได้ลุกไปรับ แล้วลูกชายของนางอาสาจะไปรับให้ แต่นางกลัวว่าจะมีพวกเชื้อโรคโควิดอะไรแบบนี้ ตัวนางนั้นเลี้ยงหลานอยู่ค่ะ นางเลยมาใส่อารมณ์กับเราว่าทำไมไปรับให้ไม่ได้รึไง เราพูดขึ้นมาว่า "อ่าวมาว่านี่คนเดียวได้ไง ถ้าไม่ให้ลูกชายไปรับก็ควรบอกกับลูกชายด้วย ไม่ใช่มาว่านี่คนเดียว" นางก็เริ่มถีบของใส่เรา แล้วด่าเราด้วยคำพูดที่รุนแรง แล้วก็เริ่มมีการด่ากันไปกันมา แล้วนางก็ด่าหาว่าเราไปด่านางก่อน แต่นางก็ไปพูดกับคนอื่นอีกแบบนึง ทำให้เราดูเป็นคนแย่ไปเลย ไม่มีโอกาสได้อธิบายอะไรกับใคร มีแต่แม่ที่รับฟัง หลังจากนั้นมา โอเคเราตัดสินใจ ไม่พูดกับนาง นางก็ไม่ได้พูดกับเรา หลังจากที่มหาวิทยาลัยเราเปิด เรากลับไปเรียนได้อาทิตย์นึง พอถึงวันหยุดเรานั่งรถกลับบ้านแวะซื้อขนมปัง มาฝากทุกคนในบ้าน รวมนางด้วยแหละ เราก็ไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องเดิม คิดซะว่าผ่านแล้วให้มันผ่านไป แต่เราก็ไม่ได้คุยกับนางเพราะยังไม่มีเรื่องพูด สรุปทุกอย่าง เราไม่มีโอกาสได้อธิบายเรื่องใดๆให้คนอื่นได้ฟังทางฝั่งของเรา
.
ส่วนอีกเรื่อง ก็เป็นเรื่องหลาน ไปรับกลับมาจากโรงเรียน หลานบอกให้สอนการบ้านหน่อย เราบอกมาสิ เดี๋ยวสอน พอเริ่มสอน นางติดเล่นโทรศัพท์ไม่ยอมทำ เราเลยเก็บโทรศัพท์ไว้กับตัว บอกให้ทำการบ้านก่อนนะค่อยเล่น นางก็ไม่ยอมทำ จะเอาโทรศัพท์อย่างเดียว เราทักถามแม่ของหลานคนนี้ ว่า เขาไม่ยอมทำการบ้าน แม่เขาก็บอกจัดการได้เลย เราทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากเก็บโทรศัพท์ แล้วให้เขาทำการบ้านให้เสร็จ กลับกลายเป็นว่า เราก็ดูเหมือนเป็นคนผิดอีก หลานคนนี้ ไม่ทำการบ้านพร้อมพูดว่า ไม่เอาก็ได้โทรศัพท์ แล้วเดินกลับบ้านเขาไป แล้วก็ไม่พูดกับเราอีก
.
เราเลยพยายามปลงทุกอย่าง เราไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ก็เลยมาระบายในกระทู้นี้ แค่ทุกวันไปเรียน ก็รู้สึกเหนื่อยมากพอแล้ว ทำไมต่องมาเจอเรื่องกระทบจิตใจขนาดนี้ อยากหาวิธีคลายความเครียดนี้ หาวิธีที่ทำให้ตัวเองไม่รู้สึกโดดเดี่ยวค่ะ