เรามีปห.หลายอย่างมากตอนนี้ซึ่งเราไม่รุ้ว่ามันเป็นโรครึป่าวหรือเราคิดไปเอง คือ ปกติเราเป็นคนที่low self-esteemอยู่เเล้ว เราไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยจนรู้สึกว่าอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากฟังเสียงของคนอื่น เราเลยชอบอยู่บ้าน เล่นเเต่เกม ฟังเพลงเเล้วตอนนี้เรามีเเต่เรื่องเครียดหลายๆเรื่องทั้งการบ้านที่รร.ให้มามันก็เยอะมากๆซึ่งเราไม่ใช่ว่าไม่อยากทำเเต่เราเเค่ไม่รู้ว่าจะเริ่มทำตรงไหนเลยไม่อยากทำเเต่ก็ต้องทำ  เรื่องที่เราไม่กล้านอนเเเต่เค้าก้เอาเเต่ด่าเรา ไม่ได้ถามสาเหตุ อีกอย่างป๊าเราเป็นคนขี้เบ่ง เบ่งอำนาจ เรื่องเงินก็ไม่ได้ ค่อนข้างจะขี้งกมากๆเลย เเม่เราเป็นคนอารมร้อน คำพูดรุนเเรงถึงหลังๆมาเค้าจะเปลี่ยนๆเเล้วนิดหน่อยเเต่เค้าไม่เคยเเสดงความรักเเบบตรงๆให้เรา เวลามีปัญหา เครียดทุกๆเรื่องเราจะเก็บไว้เเค่คนเดียว ส่วนเรื่องเพื่อนก็ตามที่พูดไว้ข้างบนเลยว่าเราไม่มั่นใจในตัวเอง มนุษยสัมพันธ์เเย่ จะมีเเต่เพื่อนที่สนิทเเค่ไม่กี่คน เราก็เป็นปรึกษาโซนให้เค้าเเหละเเต่พอจะลองอยากได้คำเเนะนำเราก็รู้สึกสมเพชตัวเอง รุ้สึกว่าการทำอย่างงี้มันคือการเรียนร้องความสนใจ เเล้วจากหลายๆอย่างในตอนนี้มันทำให้เราเเย่กว่าเดิม กลัวว่าเพื่อนจะไม่พอใจเรา กลัวการไม่เป็นที่ยอมรับ ไม่กล้าตัดสินใจ เรากลัวการที่จะนอน เรากลัวการเจอหน้าคนอื่น เรากลัวการคุยกับคนอื่น สิ่งที่ทุกคนทำได้ปกติ เราก็กลัวหมดเลย เราเลยชอบร้องไห้คนเดียว กรีดเเขน ทำร้ายตัวเอง บางทีเราก็เผลอเอาผ้ามารัดคอเเน่นๆจนเกือบวูบหรือวูบๆเลยก็มี ู้ตอนนั้นนึกอยากจะรู้สึกว่าคนผูกคอตายเค้ารุ้สึกยังไง เราอยากลองไปคุยกับหมอนะ ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรเเต่มันก็น่าจะรู้สึกดีขึ้นบ้างเเต่เราก็ไม่อยากให้คนในครอบครัวรู้ว่าตอนนี้เราเครียดนะ เราเป็นอย่างงี้ๆๆนะเพราะเรารู้สึกเเปลกๆเวลาที่เค้าเป็นห่วงเราทั้งที่ก่อนหน้านี้พึ่งจะด่าเราเเบบไม่ได้คิดว่าคนที่จะได้ยินจะรู้สึกไม่ดีมั้ยเเล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่าเราควรรู้สึกยังไงถ้าสมมติว่าถ้าเค้ารู้ว่าเราไม่ได้เข้มเเข็ง ไม่ชอบเวลาที่เค้าตกใจพอเห็นเเผลที่ข้อมือ ไม่อชบตอนเค้าบอกว่ากรีดเเขนเดี๋ยวตาย ไม่นอนเดี๋ยวตาย เล่นมือถือเยอะๆเดี๋ยวตาย ไม่กินข้าวเดี๋ยวตาย เเถมป๊าเราชอบมาจับผิด ชอบบอกว่าเราคุยกับผช.บ้าง เราไม่ยอมทำงานบ้าง ตั้งความหวังไว้มากพอผิดหวังเราก็เป็นคนรับผิดเองทั้งหมด ชอบมาบงการพอไม่ได้ดั่งใจก็มาเบ่งความรู้ใส่ มาด่าใส่ เราไม่รุ้ว่ามันเป็นเพราะเค้าหรือเพราะตัวเราที่คิดมากไปเอง ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเราเครียดมากๆจนเราเรียนไม่ค่อยได้ ขี้ลืม ไม่ค่อยเข้าใจที่ครุสอน(เราเรียนสายวิท คณิตซึ่งรร.เราเอาหลักสูตรม.ปลาย,มหาลัยมาสอนซึ่งเพื่อนเราเเปปๆก็เข้าใจเเละเเต่เรามันเเบบจะเข้าใจมันก็ไม่เชิง เหมือนเข้ามาได้นะเเต่จับจุดที่ตัวเองเข้าใจไม่ถูกอ่ะ งงมั้ย

---

พอมาคิดดูเเล้วเราน่าจะโง่เองมากกว่า55) ทำงานเราก็ไม่ค่อยกล้าส่ง คือเราใช้ชีวิตลำบากมากเลยตอนนี้ บางทีก้ไม่รุ้ว่าควรรู้สึกว่ายังไงดีเหมือนว่าความรู้สึกมันไม่ใช่ของตัวเราเองอ่ะ มันว่างๆหน่วงๆ เราบอกไม่ถูก เราเลยอยากรู้ว่าเออเราควรทำยังไงดี