รู้สึกมาถึงทางตันแล้วครับ ที่บ่านเป็นบ้านที่ปล่อยให้เรียนรู้ด้วยตัวเองตั้งแต่เด็กตั้งแต่อนุบาลเลยก็ว่าได้แต่เราก็โดนบังคับให้ทำอะไรหลายอย่างเช่น บังคับเรียน ผมเรียน ปวช.ช่างยนต์ปี3แล้วครับก็รู้ดีว่าอีกไม่กี่เดือนก็จบแล้วแต่กว่าจะจบก็เหนื่อยมากหลังๆมาเริ่มมีการเรียนที่ยากขึ้นซึ่งเราโดนบังคับเรียนมาตั้งแต่จบม.3 เราไม่รู้จังช่างยนต์เลย ชิ้นส่วนรถก็ไม่รู้จักอะไรเลยพอมาปี3อะไรๆก็ยากขึ้นแถมถูกคาดหวังให้เรียนต่อแต่เราไม่รุ้เรื่องเลยถึงติวแล้วก็เถอะพอคุยกับเพื่อนก็คุยกันไม่รู้เรื่องเพราะเพื่อนก็มีแต่พวกที่ชอบ รถยนต์มาเรียนกันเราไม่รู้เรื่องเลยคุยกันไม่ได้อยุ่คนเดียวมาตลอดครับ ตอนเด็กก็มีเพื่อนนะ พอ ป.6เราย้ายบ้านมาอยู่ชนบททำให้ไม่มีเพื่อนเลย
จบมา.3มาเข้า ป.ว.ช. ยิ่งไม่รู้เรื่องเลย ช่วงนี้มีอาการเหมือนเป็นโรคซึมเศ้ราเลย ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากเจอคน เบื่อ อะไรที่เคยทำแล้วสนุกมีความสุขก็ทำไม่ได้แล้ว นอนไม่หลับ
หลับตื่นๆ หลับแค่ 2-3 ชัวโมงต่อวันเองไม่ใช้ไม่อยากนอนนะแต่สมองมันตื่นเอง ฟุ้งซ่านไปหมด ควบคุมตัวเองเริ่มไม่ได้ คิดฆ่าตัวตายหลายรอบแต่ไม่สำเร็จ พออยู่คนเดียวก็ฟุ้งซ่าน
อยากทำร้ายตัวเองตลอด หงุดหงิดทุกอย่าง เบื่อชีวิต ความคิดวุ่นวายมาก ไม่อยากอยู่
แล้วอะครับใช้ชีวิตแค่รอดไปวันๆไม่มีเป้าหมาย
คิดแต่ว่า อยู่ไปแล้วได้อะไรวะ เป็นมานานแล้วละครับแต่พึ่งมาหนักช่วง 2เดือนที่ผ่านมา
ที่บ้านก็ไม่ได้สนใจอะไร คนรอบตัวก็มีไม่มากเรียกได้ว่านับได้โดยมือข้างเดียวเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะนับเราเป็นเพื่อนใหม เพราะไม่ตอบ
แชทมา2วันแล้ว เราก็คงอยู่คนเดียวก็ดีแล้วหละ
สติเริ่มไม่มีแล้วครับ พิมอะไรงงๆก็ขออภัย ผมมาเพื่อระบาย ใครมีคำแนะนำเม้นได้นะครับ
สุดท้ายนี้ "ช่วยด้วย!!" ขอบคุณครับ