มีใครรู้สึกเหมือนกันมั้ยว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของตัวเอง คือทางบ้านมีปัญหาการเงินค่อนข้างหนักเพราะว่าพ่อใช้เงินในทางที่ไม่ดี “จำนวนมาก” ทุกๆอาทิตย์พ่อจะออกไปบ้านย่าที่ตจว.เพื่อทำงานมาใช้หนี้ เราก็จะอยู่กับแม่และพี่ชาย ทุกอย่างปกติมาก เรามีความสุขด้วย แต่พอพ่อทำงานเสร็จที่ตจว.ก็จะกลับมาที่บ้าน วันแรกที่พ่อกลับมาทุกอย่างคือแย่ไปหมด เราไม่ได้คิดไปเองด้วย จากที่เรามีความสุขในทุกๆวันกลายเป็นเรามีน้ำตาในทุกๆวัน พ่อแม่จะรุมด่าเราตลอดในทุกๆเรื่อง
คือสมมติพ่อด่าเรา แม่ก็จะมาเสริมในทุกๆเรื่อง เราต้องมารับคำด่าอย่างนี้เสมอ เราไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร เพราะถ้าเราอยู่กับแม่ 2 คนแม่ก็จะพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับพ่อ ถ้าอยู่กับพ่อ พ่อก็พูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับแม่
แต่พอพ่อแม่อยู่ด้วยกัน กลับมาใส่อารมณ์ที่เราคนเดียว มีแววจะเลิกกันหลายรอบแล้ว แต่ก็กลับมาเป็นปกติ มันดูเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ เราพยายามทบทวนอยู่หลสยรอบเหมือนกันว่าปัญหาเกิดขึ้นเพราะเรา หรือเพราะใคร และควรทำไงต่อดี?
“รู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของตัวเอง”
คือสมมติพ่อด่าเรา แม่ก็จะมาเสริมในทุกๆเรื่อง เราต้องมารับคำด่าอย่างนี้เสมอ เราไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร เพราะถ้าเราอยู่กับแม่ 2 คนแม่ก็จะพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับพ่อ ถ้าอยู่กับพ่อ พ่อก็พูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับแม่
แต่พอพ่อแม่อยู่ด้วยกัน กลับมาใส่อารมณ์ที่เราคนเดียว มีแววจะเลิกกันหลายรอบแล้ว แต่ก็กลับมาเป็นปกติ มันดูเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ เราพยายามทบทวนอยู่หลสยรอบเหมือนกันว่าปัญหาเกิดขึ้นเพราะเรา หรือเพราะใคร และควรทำไงต่อดี?