ในสังคมที่คนส่วนมาก ต้องทำตัวให้คนอื่นเห็นว่ารวย ว่ามี เพราะกลัวจะน้อยเนื้อต่ำใจว่าตนมีไม่เท่าผู้อื่น

ทำแม้กระทั่งผ่อนเอาเงินปัจจุบันมาซื้ออนาคต กู้ดอกแพงๆ มาซื้อของยกระดับตัวเองเพื่อหน้าตาทางสังคม

ที่ทำเช่นนั้นก็เพราะกลัวจะโดนดูถูกว่ามีไม่เหมือนเขา มีไม่เท่าเขา

แต่พอช่วงเศรษฐกิจตกต่ำ โควิดมา ก็มีมากที่ตกงาน ขาดรายได้ หรือคนที่ยืมอาคารเขาเช่าทำธุรกิจที่แบกไม่ไหวก็ต้องขอผลัดผ่อน ไม่ก็เลิกกิจการไป

คนที่เคยกลัวคนมองว่ามีไม่เท่าคนอื่น ทุกคนตอนนี้ต่างก็ประทังชีวิตด้วยเงินที่ยังมีระหว่างที่เคยทำงาน แม้แต่ปล่อยให้ทรัพย์ที่มีโดนยึด ขายทอดตลาดก็ต้องยอม หรือแม้แต่ขายของฟุ่มเฟือยที่มี เท่าที่จะขายได้ ประทังชีวิตเอาไว้

สุดท้ายภาพที่ปรากฏ (หรือปิดไว้แต่คนไปเห็น) ก็กลายเป็นสิ่งรู้เห็น = เป็นขี้ปากชาวบ้าน อยู่ดี

ถ้างั้นแล้ว ยังไงเสีย เราก็ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน ไม่ทางใดทางหนึ่งอยู่แล้ว สร้างตัวตนให้มีเพื่อไม่ตกเป็นขี้ปาก แต่พอไม่มีก็ตกเป็นขี้ปาก หรือมีแต่คนไปรับทราบว่าได้เพราะกู้มา ก็เป็นขี้ปาก

สรุปยังไงก็เป็นขี้ปากชาวบ้านร่ำไป ทำยังไงก็ไม่พ้น แล้วเราจะมีชีวิตของเราไปแขวนไว้กับขี้ปากชาวบ้านทำไม สู้ทำสิ่งที่เป็นความยินดี ความชอบ ความพึงพอใจของเราไปเลย แบบนี้ไม่ดีกว่าหรอกเหรอ