มาแชร์กันหน่อยครับพอดีว่า ผมอยากเรียนในสายที่ครอบครัวทางฝ่ายพ่อไม่ค่อยสนับสนุน แต่ทางฝ่ายแม่ได้หมดไม่มีปัญหาอะไรขอแค่มีเงินเรียน คือต้องเล่าก่อนว่า ครอบครัวผมแยกกันตั้งแต่ผมเกิดได้ไม่ถึงปีผมจึงห่างจากฝ่ายพ่อมาก นานๆครั้งปู่จะมาเยี่ยมบ้างเห็นหน้าพ่อครั้งแรกตอนอายุ 13 แม่จึงส่งผมเรียนตั้งแต่เล็กจนถึงช่วง อายุ 15 ผมอยากต่อ ม.ปลาย
ในห้องเรียนที่พิเศษด้านวิทยาศาสตร์ จึงขอแม่ไป แม่ก็บอกว่าให้ไปบอกปู่ ปู่จะส่งเรียน ตอนนั้นผมก็คิดว่าปู่จะส่งเงินมาให้ผมเรียนต่อก็เลยขอไป ปู่แกก็โอเคหลังจากนั้นแม่ผมก็มีปัญหาหนี้ล้นมือหมุนเงินไม่ทัน ผมจึงต้องย้ายไปอยู่กับปู่ตอนนั้นผมอยากออกจากห้องพิเศษมาห้องธรรมดาเลย จะได้ลดค่าใช้จ่ายแล้ว
กลับมาอยู่กับครอบครัวฝ่ายแม่เหมือนเดิม
แต่ก็ออกไม่ได้ได้เข้ามาแล้ว หลังจากนั้นก็มีปํญหาด้านควารู้สึกทางครอบครัวขึ้นมาเรื่อยๆ น้อยใจที่แค่อ่านหนังสือสอบก็โดนด่าว่าเป็น บ้า น้อยใจที่ช่วยงานไร่ที่บ้านปู่แล้วไม่ไหวไปนอนพักใต้ต้นไม้แล้วบอกว่ากินแรงคนอื่นและยังโน้มน้าวให้ผมเรียนตามที่แกบอกอีกด้วย(แต่จริงๆถ้าถึงเวลาคงบังคับและมั้ง)ยังมีอีกหลายๆเรื่องนี้แค่เรื่องเล็กน้อย ผมจึงวางแผนว่าจะสอบเอาทุนที่มีครบทุกค่าใช้ 100%เข้ามหาลัยไปเรียนในคณะที่ผมชอบจริงๆ ที่จริงผมวางแผนตั้งแต่ไปอยู่บ้านหลังนั้นเลยนะ
เพราะผมค่อนข้างอคติกับคนรอบครัวฝ่ายพ่อ คือพ่อเคยบอกเหตุผลที่ต้องแยกกับแม่เพราะ ตอนนั้นพ่อต้องเลือกระหว่างอนาคตกับผม พ่อเลยต้องเลือกอนาคต
จึงเป็นแบบนี้ ยิ่งอคติอยู่เจอประโยคนี้อีก
อคติใหญ่เลยคราวนี้ จะออกให้ได้ๆอย่าง
เดียวเลย และพอผมได้เรียนโดยมีทุนแล้ว
ผมจะทำงานไปด้วยส่งเงินให้แม่ไปด้วย
เพราะไม่ได้เห็นหน้าแม่ไม่ได้ยินเสียงแกมา 2-3ปีละแล้วก็ออกจากบ้านนั้นไปเลย
โดยให้เหตุผลว่าผมก็เลือกอนาคตเหมือนกัน ผมขอถามว่าผมผิดรึเปล่าที่ให้ความสำคัญกับครอบครัวฝ่ายแม่มากกว่าแล้วไม่สนใจความรู้สึกทางฝ่ายพ่อ และยังงไม่รู้ด้วยตัวผมเองจะประสบความสำเร็จรึเปล่า
ช่วยแนะทีครับ
*เพิ่มเติมทางครอบครัวฝ่ายพ่อมี หลานอีก 4คน และฐานะค่อนข้างดีไม่มีผมก็อยู่ได้
ฝ่ายแม่ยังไม่มีสามีใหม่