สวัสดีดีค่ะ หนูอายุ 14 อยู่ในจังหวัดนครสวรรค์ซึ่งตอนนี้หนูอยากทำงานมากเพราะพ่อแม่ไม่รับผิดชอบในการเลี้ยงดูหนู ถึงจะให้ที่พักพิงแต่ก็ถูกกดดันให้ออกจากบ้านไป โดยพ่อหนูทิ้งไปตั้งแต่จำความไม่ได้ โตขึ้นมาได้ก็เพราะยายกับทวดที่เลี้ยงดูแต่พอท่านทั้งสองเสียไป ก็เลยตกเป็นภาระของแม่ ซึ่งแม่เป็นคนอารมณ์ร้อนมากคล้ายๆเป็นโรคประสาทมักจะทำร้ายร่างกายหนูอยู่บ่อยครั้งแต่หนูก็ต้องทน เพราะอยู่กับเขาเพียงลำพังไม่ทีใครช่วยเหลือได้ เขาเป็นแม่ที่ไม่ทำหน้าที่แม่เลยนิกจากให้ที่พักพิงไปวันๆโดยไม่รู้ว่าวันไหนจะโดนถีบหัวส่งจริงๆ แม่มักจะด่าเราด้วยถ้อยคำรุนแรงว่าเราเป็นตัวกาลกิณี ตัว เกิดมาทำไมซึ่งเราก็ไม่ได้อยากเกิดมาตอบคำถามเหมือนกันค่ะ เขาชอบแซะว่าหนูว่าไม่มีพ่อถ้าเขามีลูกกับผัวใหม่เขาจะเอาให้มีพ่อไม่เหมือนเราที่ไม่มี เราน้อยใจมาก วันเกิดเราก็ไม่เคยจัดแม่แทบไม่เคยซื้ออะไรให้เอาแต่หาผัวไปวันๆซึ่งอันนี้หนูไม่ได้ใส่ร้ายแม่แต่มันคือเรื่องจริง หนูเครียดมากจนกินยาฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่ตาย แล้วแต่ก็เคยบีบคอหนูด้วย หนูยังจำได้ดี ถ้าวันนั้นหนูตายจริงๆก้คงดี มันแย่มากๆไม่มีใครช่วยเหลือได้เลย หนูขาดความอบอุ่นมากๆจนอยากมีพ่อแม่บุญธรรมแต่ก็คงได้แค่ฝันแหละค่ะ สุดท้ายนี้หนุอยากรู้ว่าหนูสามารถทำอะไรได้บ้างในกรณีแบบนี้ แต่ถ้าแก้ไขไม่ได้จริงๆหนูก็อยากมีงานทำแล้วก้ออกจากบ้านนี้ไปเลยจะได้ไม่ต้องมาทนอีกแล้ว