ผมขอใช้นามแฝงว่า "วี" และแฟนผมคือ "เอ็ม" เราอายุเท่ากัน
ผมกับเอ็มคบกันมาจะ 5 ปีแล้ว ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเยอะพอสมควร ตลอดเวลาที่ผ่านมาเอ็มเป็นคนเคร่งเรื่องเงิน และเรื่องสร้างอนาคตมาก เอ็มคาดหวังในตัวผมมากๆ จนกดดัมผมแทบทุกเรื่อง มากจนผมอึดอัดและขาดอิสระในหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการใช้เงินหรือเวลาส่วนตัว แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนง่ายๆ ไม่ชอบขัดใจใคร ชอบตามใจแฟน ผมไม่เคยคิดนอกใจแฟน และไม่เคยเถลไถลออกนอกลู่นอกทางเลย โทรศัพท์ก็ให้เธอดูตลอด ไม่มีอะไรจะปิดบังได้เลย เลยกลายเป็นผมยอมเอ็มมาตลอด เราทะเลาะกันได้ทุกเรื่อง ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เราก็สามารถทะเลาะกันใหญ่โตได้ ไม่ว่าจะอยู่ด้วยกันหรือไกลกัน ผมพยายามเข้าใจว่าพื้นฐานครอบครัวการเลี้ยงดูของเราต่างกัน เอ็มเป็นคนที่ครอบครัวมีปัญหา ทั้งการใช้ความรุนแรง คำพูดรุนแรง เธอเห็นแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กและซึมซับมา เลยทำให้เธอเป็นคนใจร้อนและโมโหร้ายไปบ้าง และเธอพยาพยามที่จะพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด ดิ้นรนทุกอย่าง ไม่รบกวนที่บ้าน (ก่อนจะคบกับผมเธอมีอาหารซึมเศร้าจนที่บ้านเห็นได้อย่างชัดเจน แต่มาดีขึ้นตอนคบกับผม) ตอนนี้เอ็มเรียนอยู่ครับ ยังไม่ได้ทำงาน ส่วนผมทำงานแล้วครับ พื้นฐานครอบครัวผมเป็นคนใจเย็นทั้งบ้าน ไม่เคยเห็นความรุนแรงในบ้านเลยตั้งแต่ผมเกิดมา ตลอดเวลาที่คบกันมา เอ็มบอกเสมอว่าเธอเป็นคนที่ดีขึ้นได้ก็เพราะผม อาการซึมเศร้าก็แทบไม่มีเลย จึงทำให้เธอติดผมมาก และกลายเป็นว่าผมคือทุกอย่างในชีวิตเธอ ทั้งหมดที่เธอมีคือผมเท่านั้น จึงทำให้ผมรู้สึกกดดัน และขาดอิสระในเกือบทุกเรื่อง เราทะเลาะกันบ่อยมากๆ แต่ไม่เคยทำร้ายร่างกายกัน และทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เธอบอกเลิกและขับไสไล่ส่งผมทุกครั้ง แต่ผมก็ยอมโดนว่า และง้อเธอทุกครั้ง(ทำไมผมถึงโง่ขนาดนั้น) และพอเธอใจเย็นลงเธอจะขอโทษ และบอกว่า"ไม่ได้คิดจะเลิกจริงๆ แค่ปากเก่งไปเท่านั้นเอง เวลาโกรธเธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้" และเป็นแบบนี้มาทุกครั้ง ผมก็ไม่เคยถือโทษโกรธเธอเลย(โง่x2) ผมเกิดคำถามมาตลอดว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกันมันเป็นความผิดผมจริงๆหรอ บางครั้งมันเป็นเรื่องเล็กมาก ไม่คิดว่าจะทะเลาะกันด้วยซ้ำ แต่มันก็นเกิดขึ้น เพราะเธอรวบรวมทุกความผิดที่ผ่านมาของผมมาระเบิดใส่ทุกครั้ง จนในทุกๆวันผมต้องคอยระแวงว่าจะทำอะไรผิดใจเธอแล้วต้องทะเลาะกันรึเปล่า ระแวงจริงๆครับ ไม่มีความสบายใจเลย ณ จุดนั้น แต่ก็ยังทนอยู่ แต่สิ่งที่ผมผิดคือ ผมไม่แก้ปัญหานี้อย่างจริงจังซักที ยอมมาตลอด จนมันเป็นปัญหาเรื้อรังแบบนี้
            จนวันนึงผมรู้สึกว่า เราทะเลาะกันบ่อยเกินไปไหม มันบ่อยจนเวลาของความสุขมันมีน้อยกว่าเวลาของความทุกข์เสียอีก และผมมารู้ตัวอีกทีคือผมไม่ได้รักเธอแล้ว ไม่รู้ว่าความรู้สึกดีๆมันหล่นหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ช่วงหลังที่ผ่านมาไม่นานนี้มันมีแต่ความสงสารและเห็นใจเธอเท่านั้น ซึ่งผมเข้าใจดีว่าการคบกันมันจะมีแต่ความสงสารไม่ได้ ผมเริ่มมีอาการเปลี่ยนไปจนเธอสังเกตุได้ว่าผมรักเธอน้อยลง ระหว่างนั้นผมได้แอบไปคุยกับผู้หญิงคนนึง ผมหวังว่าจะทำให้ผมสบายใจขึ้นมาบ้าง และอยากรู้ว่าผู้หญืงคนอื่นเป็นเหมือนเอ็มรึเปล่า ผมก็ได้คำตอบว่าคนทั่วไปเขาไม่ได้เป็นแบบเอ็ม ผมยอมรับว่าผมทำผิดมหันต์ และมันดูเห็นแก่ตัว แต่ก็เลิกคุยกับผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว และบอกกับเธอว่าผมจะไม่เลือกใครทั้งนั้น(ใจร้ายจัดๆ) ผมตั้งใจจะครองตนเป็นโสดสัก 3-4 ปี เพราะผมเข็ดหลาบกับความรักเหลือเกิน กี่ครั้งๆก็มีแต่รูปแบบคล้ายๆกัน และในที่สุดผมก็ได้บอกเลิกเอ็ม และบอกด้วยเหตุผลทั้งหมดที่เล่ามา แต่เธอไม่ยอมเลิก ยังไงก็ไม่ยอม และยืนยันว่าจะเปลี่ยนตัวเอง ที่ผมพูดมาเธอเข้าใจแล้ว และเธอจะไม่ทำอีก เธอร้องไห้อย่างหนักและง้อผมไว้ ผมเลยไม่เลิก ไม่ใช่เพราะใจอ่อนแต่เพราะสงสาร เพราะเธอแทบไม่มีใครเลย เพื่อนก็มีไม่มาก แล้วช่วงนี้เป็นวันหยุดยาวเธอเลยอยู่กับผม ทุกครั้งที่ผมบอกเลิกเราจะทะเลาะกันและจะไม่ได้นอน ผมเลยต้องยอมไม่เลิกกับเธอ เพื่อให้ได้ผ่านไปแต่ละวัน อยู่กันมาสัปดาห์กว่าๆ เอ็มทำได้ดีอย่างที่เธอพูดครับ แต่มันกลับไม่ใช่สิ่งผมที่ต้องการอีกต่อไป ผมต้องการอยู่คนเดียวผมไม่อยากมีแฟน และผมรู้ตัวแล้วว่าผมไม่เคยพร้อมจะมีแฟนเลยตั้งแต่แรก แล้วที่ผ่านมาคือฝืนใจตัวเองมาตลอด แต่พอจะเลิกมันกลับไม่ง่ายเลย เพราะเอ็มเธอยังรักผมมาก ล่าสุดเธอแอบดูโทรศัพท์ผมอีก และเห็นว่าผมแอบคุยกับคนอื่น เอ็มร้องไห้เสียใจ แต่บอกว่าให้อภัยและไม่เลิกกับผม  เห้อออออ...ผมควรทำยังไงบอกเธอยังไงดีครับ ผมมืดแปดด้านเลยตอนนี้ ด่าได้แต่อย่าแรง T_T