ไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไงดี เพราะเรื่องมันยาวมากจนเกินจะบรรยาย TT ....
คือ.....เรากับแฟนเรียนมหาลัยเดียวกัน ตอนเราเจอแฟนครั้งแรก ตอนนั้นอยู่ปี1 เราก็รู้สึกว่าเค้าคนนี้หล่ะที่เราถูกชะตามากด้วย
หรือเรียกว่า Love at first sight ตอนนั้นแฟนเรามานั่งเรียนเป็นเพื่อนของเพื่อนเค้า เราก็เริ่มรู้สึกว่าคนนี้ใช่เลย
หลังจากนั้นเราก็ไปกินข้าวกับเพื่อนของเค้า เพื่อที่จะได้อยู่กับเค้าด้วย เราแอบรักเค้ามาตลอดระยะเวลา 6 เดือน
และหลังจากนั้นเหตุการณ์ก็ได้เริ่มเกิดขึ้น...เราก็รู้จักเพื่อนคนนึง สมมตชื่อว่า จิ๊บ เป็นเพื่อนห่างๆเรา
ตอนนั้นเราเดินไปลงทะเบียนเรียนกับจิ๊บ แล้วบังเอิญไปเจอแฟนเรา (ซึ่งตอนนั้นเรากับแฟนยังดูๆใจกันอยู่)
  
แล้วก็เจอกันสามคน หลังจากนั้นเรากับจิ๊บต้องรีบไปลงทะเบียนอีกที่นึง ระหว่างเดินกันอยู่ จิ๊บก็บอกเราว่า เอ็ม (สมมตชื่อแฟนเรา)
เอ็มเป็นเด็กนอกใช่มั้ย? บ้านเอ็มเค้าทำธุรกิจนี้นิ  และบ้านเอ็มเค้าก็มีพันล้าน หมื่นล้านเลยน่ะ
(เราพอได้ยินแล้ว เราอึ้งมาก เพราะตลอดระยะเวลาที่แอบชอบเอ็มมา เราไม่เคยรู้เกี่ยวกับฐานะของเอ็มสักนิดเลย
ตอนนั้นในใจรู้สึกว่า เราเริ่มท้อละ ไม่อยากจะสู้ เหมือนหมาเห่าเครื่องบินเลยอ่ะ) และอะไรรู้มั้ยที่ทำให้เราตกใจ
คือ...จิ๊บพูดประมาณว่า พ่อแม่จิ๊บจับคู่ให้ หรือเรียกว่า คลุมฝูงชน กับเอ็ม .. แต่ตอนนั้นเราก็บอกจิ๊บว่า
เรากับเอ็มกำลังคบหาหาดูใจกันอยู่ ปรากฎว่า จิ๊บก็โทรไปหาพ่อ บอกว่า เอ็มมีแฟนแล้ว
........(ก็คือ จิ๊บไม่สามารถจะเข้าหาเอ็มได้ เอ็มมีเจ้าของแล้วนั่นเอง)..............

*....โทดทีเราอาจจะพูดงงๆน่ะ TT...* และหลังจากคืนนั้น เอ็มก็โทรมาหาเราตอนคืน เราก้อแอบดีใจปกติเอ็มไม่ค่อยโทรมา
เราแอบคิดว่า เอ็มโทรมาคุยกับเรา ที่ไหนได้ เอ็มถามว่า เรารู้จักจิ๊บด้วยหรอ และก็โทรมาปรึกษาว่าควรจีบยังไง
ควรโทรยังไง คุยยังไงกับจิ๊บดี (โทรมาขอเบอร์เรานั่นเอง) ก็เหมือนว่าครอบครัวฝ่ายจิ๊บเข้าหาครอบครัวฝ่ายเอ็ม
ก็เลยอยากให้เจอกันนั่นเอง ....เอาจริงนะ คืนนั้นเราเศร้ามาก จะตัดใจแล้วหล่ะ...หลังจากนั้น เอ็มก็โทรมาหาเราเรื่อยๆ
โทรมาชวนกินข้าวบ่อยมาก จนเหมือนเราเป็นที่ปรึกษา และกลายเป็นพัฒนาความสัมพันธ์ หรือแฟนนั่นเอง
พอเริ่มคบกัน เอ็มก็ไม่เคยได้บอกพ่อแม่ของเค้าเลย ว่าคบกับเราอยู่ แต่มีอยู่วันนึง พ่อแม่ของเอ็มก็ถามเอ็มว่า
ตอนนี้คบกับใคร บ้านผู้หญิงเค้าทำอะไร มีธุรกิจมั้ย ฐานะเป็นไง พ่อแม่ทำงานอะไร มาจากไหน เป็นคนจีนมั้ย

(สาเหตุพ่อแม่ขอเอ็มรู้ว่าเอ็มกำลังคบเราเพราะจิ๊บคนเดียว จิ๊บเป็นคนโทรไปฟ้องพ่อแม่ว่า เอ็มคบหาดูในใจกับเรา
พ่อแม่ของจิ๊บก็ไปบอกพ่อแม่ของเอ็มนั่นเอง) ตอนนั้นจำได้เลยพ่อแม่เอ็มสั่งให้เอ็มโทรมาบอกเลิกเรา วันนั้นเราอึ้งมาก
ทำใจไม่ถูก มือไม้สั่นหมดเลย บอกไม่ถูก เอ็มบอกเลิกเราเสร็จ เราก็ตัดสินใจที่จะปิดมือถือทั้งวัน
และพอตอนคืนมาเราได้เปิดมือถือเราเจอข้อความว่า เอ็มโทรมาสาย เราไม่ได้รับ และเอ็มก็ส่งข้อความมาบอกเราว่า
ถ้าเปิดมือถือแล้วโทรกลับด้วยน่ะ ...และเราก็โทรกลับไป ตอนนั้นเอ็มร้องไห้กับเรา และบอกว่า เอ็มอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา
เอ็มขอร้องให้เราให้โอกาสเอ็มเพื่อจะได้คบกันต่อ เอ็มก็บอกว่า เอ็มไปขอร้องแม่เอ็มว่า ขอคบกับเราต่อ
หลังจากนั้นมาเรื่อยๆจนถึงเดือนที่แล้ว เราสองคนก็คบกันแบบแอบๆมาตลอด ไม่เคยแม้แต่ได้ไปเจอพ่อแม่เอ็มที่บ้าน
ไม่เคยแม้แต่ได้คุยกัน เพราะเราสองคนตอนคบกันตอนเรียน ก็ให้กำลังกันว่า เราทำวันนี้ให้ดีที่สุดกันเนอะ
ระหว่างคบกันปี1 ถึงปี4 พ่อแม่เอ็มก็ระแวงตลอดว่าเอ็มคบเรามั้ย เที่ยวกับเราป่าว จะถามแบบนี้ทุกครั้งที่เอ็มกลับบ้าน

สิ่งที่เราคิดว่าเอ็มรักเรานั่นก็คือ ...เอ็มเป็นคนให้กำลังใจเรามาตลอด ทั้งเรื่องการเรียน เรื่องงาน หรือไม่ว่าเราอยากจะขายของ
หรือทำอะไรเอ็มเป็นคนลุยกับเราเสนอ ไม่เคยบอกว่าไม่เหนื่อย เสียสละเพื่อเราทุกอย่าง ให้กำลัง เเล้วเราก็ไปเที่ยวกันบ่อยมาก
เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเลยหล่ะ แต่เอ็มก็ต้องโกหกพ่อแม่เสมอ เวลาไปเที่ยวกับเรา เพราะพ่อแม่เอ็มไม่ปล่อยเอ็มให้เที่ยวเลย
ไม่เคยให้ลูกทำอะไรตามที่เอ็มต้องการจะทำเลย เราก็สสารเอ็มน่ะ เราเลยถึงอยากจะคบกับเอ็มไปนานๆ
เราอยากให้กำลังใจเค้าเวลาเค้าเสียใจ หรือท้อ เราอธิบายไม่ถูกเลยหล่ะ มันเป็นช่วงเวลาที่ปนไปทั้ง ทุกข์ สุข์
ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ไม่ว่าจะทะเลาะกันหนักแค่ไหน เราไม่เคยไม่คุยกันเลย ไม่ก้อฝ่ายใดฝ่ายนึงจะง้อ
แต่ส่วนมากเอ็มจะง้อเรา ทั้งๆที่เราก็รู้ว่าตัวเราทำผิด แต่เอ็มก็ง้อเสมอ เอ็มเป้นคนที่พูดปากไม่ตรงกับใจ  
บางครั้งบอกไม่รัก แต่การกระทำทุกอย่างที่ทำมามันคือรักหมดเลย T__T แต่ระหว่างคบกัน และทะเลาะกันบ่อย

ปัญหาส่วนมากมาจากพ่อแม่ของเอ็ม พ่อแม่เอ็มจะคอยสอนเอ็มเสมอว่า เอ็มควรหาผู้หญิงที่คู่ควร เหมาะสมฐานะหรือไม่ก็รวยกว่า
ผู้หญิงที่จะมาคบควรจะมีหน้ามีตาในสังคม มีชื่อเสียง ชาติตระกูลดี เอาง่ายๆคือ Perfect นั่นเอง แต่เอ็มก็เลือกที่จะคบเรา
เพราะเอ็มบอกว่า อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา ก็คือเราคือกำลังใจของเอ็มนั่นเอง เราสองคนลึกๆรักกันมาก
แต่ที่ต้องทำให้ไม่เข้าใจกันคือพ่อแม่เค้า - -'' จนพอเรียนจบมาได้แค่เดือนเดียว เอ็มก็ต้องกลับบ้านไปทำธุรกิจที่บ้าน
ไปเป็นนักบริหารเต็มตัว พ่อแม่เอ็มก็จะคอยบอกเอ็มเสมอว่า ..ไปคบกับผู้หญิงคนนี้ทำไม มันมีอะไรดี ถึงหลงนักหลงหนา..
ก็คือพ่อแม่เอ็มอยากจะหาผู้หญิงที่คอย support ธุรกิจเค้าได้ หาผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกด้าน เก่ง ไม่มีที่ตำหนิ

(ตลอดที่คบกัน เรารู้สึกว่าเราเป็นผู้หญิงที่ไม่เก่งเสมอ เพราะพ่อแม่เค้าทำให้เราคิด) เรารู้สึก failed มากว่าทำไมพ่อแม่เค้า
ไม่ถึงอยากเจอเราหรอ ทำไมตัดสินเราทั้งๆที่ยังไม่เคยเจอแม้แต่หน้า ไม่เคยแม้แต่พูดจา สักคำ รู้ได้ยังไงว่าเราเป็นคนไม่ดี
ไม่เก่งพอ (ลึกๆเราคิดว่าเราก็เป็นผู้หญิงที่เก่งคนนึงเลยน่ะ ถึก ไม่เคยท้อ) นั่นแหละ...T^T หลังจากเดือนนึงที่เอ็มกลับบ้านไป
เอ็มเปลี่ยนไปเยอะมาก โดนทั้งน้องชายเป่าหู โดนพ่อแม่เค้าเป่าหู ทุกอย่างๆ ก็เหมือนกับเอ็มเป็นคนกลาง เอ็มก็สับสน
เรารู้ดี เฮ้อ เอาจริงน่ะ เอ็มเป็นคนที่ไม่เคยพูดโกหก เพราะถ้าโกหกเมื่อไหร่ ทุกคนก็จับได้ เอ็มเป็นคนซื่อๆ ตรงๆ
คิดไรพูดอย่างนั้น ก็ไม่แปลกว่าทำไมตั้งแต่เอ็มกลับบ้านไป เอ็มถึงพยายามที่จะห่างจากเรา

เอ็มพูดกับเราว่า ถ้าเอ็มเจอคนที่ดีกว่าเราแล้วมาบอกเลิกเรา เราจะโกรธมั้ย (ในใจลึกๆ เราโกรธน่ะ แต่เราต้องบอกไปว่า ไม่โกรธหรอก
เราแค่อยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข ..T^T) เอ็มจะชอบย้ำเสมอว่า ถึงเราคบกันไป ก็เป็นไปไม่ได้หรอก
(พ่อแม่เอ็มชอบไซโคเอ็ม เอ็มเป็นคนที่ตัดสินใจเองไม่เป็น และเอ็มจะเป็นคนที่คิดว่า ถ้าไม่ทำตามพ่อแม่บอก
ก็จะเป็นคนที่อกตัญญู สิ่งนี้ไงทำให้เอ็มต้องใช้คำพูดที่พ่อแม่เค้าบอกมา เอาประโยคมาพูดกับเราแบบนี้

เราฟังเราก็เจ็บน่ะ มันเป็นคำพูดที่ผู้หญิงคนไหนก็รับไม่ได้ เอาจริงน่ะ) เอ็มกลับบ้านไป เอ็มเปลี่ยนไปเยอะมากจริงๆ
ไม่ใช่เพราะเอ็มน่ะ แต่เป็นสังคมรอบข้างเอ็ม ทำให้เอ็มคิดมาก เฮ้อ คิดดูดิ 4ปีเราคบกัน ให้กำลังใจกันมาตลอด
อยู่ดีๆจะตัดกันง่ายๆแบบนี้เพราะพ่อแม่บอกให้เลิก พ่อแม่อยากให้คบผู้หญิงที่ perfect ...พ่อแม่เค้าเคยพูดกับแฟนเราว่า
ถ้าคบผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนติดตบ ต้องมาเริ่มใหม่ และถ้าเอ็มคบคนนี้ พ่อแม่เอ็มจะไล่เอ็มออกจากบ้าน ให้เทาวเฮ้าส์หนึ่งหลัง
และไปอยู่กันสองคน หาเงินเอง ... เราเสียใจมากน่ะ เอาความจริงน่ะ คือแม่เราเสียมา4 ปีแล้ว เราขาดแม่
อย่างน้อยเราก็หวังลึกๆว่า แม่ของแฟนเราอาจจะมาเติมเต็มเราได้ เราก็อยากได้ความอบอุ่นมา แต่มันกลับกัน....

ก่อนเรียนจบ เอ็มต้องผ่าตัดไส้ติ่ง เราก็ไปส่งเอ็มผ่าตัด ไปนอนเฝ้า และพอคืนนั้นแม่เอ็มมา เราก็ไม่รู้ว่าจะมาตอนไหน
เราก็เลยนอนรอเอ็มผ่าตัดเสร็จอยู่ในห้องเอ็มที่โรงพยาบาล พอเอ็มผ่าตัดเสร็จแล้ว เข้ามาในห้อง เอ็มก็บอกว่าเราว่า
แม่กับน้องชายมาๆ เราก็ตื่นแบบงงๆ ตอนนั้นตี3 เราก็รีบออกจากห้อง เพื่อจะได้ไม่เจอหน้าแม่เค้า เพราะถ้าแม่เค้าเห็น
เค้าอาจจะว่าเราได้ ว่ามายุ่งอะไรกับเอ็ม เราก็เลยรีบลงลิฟท์ ขับรถกลับหอ แบบงงๆ แทบขับกลับไม่ไหว

แต่ท้ายที่สุด แม่กับน้องชายเอ็มก็ไปหาโรงแรมนอนแถวโรงพยาบาล เพราะเหมือนรู้ว่าเรามานอนเฝ้าเอ็ม (อย่างน้อยตอนนั้นเราก็รู้สึกดีน่ะ
ที่แม่เค้าให้เราเฝ้าเอ็ม) พอวันต่อมา แม่เอ็มมาโรงพยาบาลเราก็ต้องหลบๆซ่อนๆตลอด พอแม่เอ็มกลับบ้าน
เราก็ขึ้นไปดูแลเอ็ม นอนเฝ้าเอ็ม จนหลังจากนั้น เอ็มหายดีแล้ว กลับหอได้ แม่เอ็มก็ถามถึงเราบ่อยมาก ถามดีด้วยนะ
ว่าเราเป็นไงบ้าง อะไรแบบนี้ ถึงแม้เราไม่ไ้ดคุยกับแม่เอ็ม แต่เราสัมผัสได้ว่าอย่างน้อยเค้ายอมรับเราแล้วหรอ...
แต่พอมาถึงวันนี้ มันเหมือนหน้ามือเป้นหลังมือ แม่เอ็มไม่คิดแบบนั้น แม่เอ็มให้เอ็มเลิกกับเรา เพื่อให้เอ็มหาผู้หญิงที่คู่ควร
...ล่าสุด เราโทรหาเอ็ม ไลน์หาเอ็ม เอ็มไม่เคยแม้แต่จะตอบ ......

เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เอ็มมา กทม ก็มาเจอเรา เอ็มก็มากอดเรา เอ็มบอกว่า คิดถึงเรามาก อบอุ่นมากทุกครั้งที่อยู่กับเรา
รู้สึกสบายใจ เราก็เห็นเอ็มน้ำตาซึมน่ะ เราก็น้ำตาซึม เพราะเหมือนรู้กันว่า เราสู้มากันหลายปีแล้วเพื่อกันและกัน
สุดท้ายต้องจากกันเพราะพ่อแม่ .... ตอนนี้เราไม่ได้คุยกับเอ็มมา 6 วันแล้วหล่ะ เราอยากบอกเอ็มว่า

เราคิดถึงเอ็มมากๆน่ะ ไม่ได้เอ็มจะพูดร้ายๆกับเรา หรือไม่ว่ายังไงก็ตามเราไม่เคยโกรธ
เพราะเรารู้ตัวดีว่าเราไม่ได้เป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟค แต่เราคบเอ็มมา 4 ปี เรารู้ว่าเอ็มเป็นคนยังไง
เอ็มบอกทุกครั้งไม่ใช่หรอว่าเอ็มต้องการกำลังใจจากเรา อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา ทำไมเอ็มถึงใจแข็งแบบนี้
เราก็ใจแข็งไม่น้อยเหมือนกันน่ะ ทุกวันนี้มีแต่ภาพดีๆเข้มาในหัว เราก็ลืมเอ็มไม่ได้จริงๆ T^T
ไม่ว่าอุปสรรคมากแค่ไหน เราจะยอมสู้เพื่อเอ็มเสมอ แต่มาวันนี้เราเหมือนโดดเดี่ยว ไม่มีกำลังใจ เราต้องฝีนตัวเองว่าเราทำใจได้ ทั้งๆที่ฝืน.....

***************

PS: ต่อจากนี้จะไม่มีใครเรียกเอ็มว่า หมูอ้วนอมชมพู แล้วน่ะ
     ไม่มีใครโทรไปรำคาญเอ็มแล้วน่ะ
      ไม่มีใครให้ทะเลาะแล้วนะ .....
      ไม่มีใครให้กำลังใจเอ็มแล้วน่ะ

***************

ขอโทษที่เราเป้นตัวรำคาญเสมอๆมา
แต่เอ็มคือ คนที่พิเศษที่ให้กำลังใจเรามาเสมอในทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง เราฝ่าฟันมา 4 ปี
แต่สุดท้ายเราต้องเป็นแบบนี้หรอ ....จะใจแข็งไปถึงไหน

***************

*ขอโทษเพื่อนๆนะคะ ถ้าเราเขียนงงๆ เพราะเราไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆ T^T ......