สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เรามาตั้งค่ะ เราไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครได้แล้ว เลยอยากมาถามความเห็นของเพื่อนๆชาวพันทิป ยาวนิดนึงน่ะคะ

เริ่มเลยค่ะ เรารู้สึกว่าความรักของเรากับแฟนเข้าข่าย toxic relationship หรือความสัมพันธ์เป็นพิษ เราอายุ 31 แฟนอายุ 43 ค่ะ คบกันมาจะ 3 ปีแล้วค่ะ เราอยู่ด้วยกันแค่ปีครึ่ง แต่หลักจากนั้นเราต้องแยกกันอยู่เพราะสาเหตุจากการย้ายสถานที่ทำงาน แล้วก็โควิดด้วยค่ะ ในระยะเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมา เราไม่ได้เจอกันเลยเนื่องจากโควิดแต่เราจะโทรหากันทุกวัน วีดีโอคอลกันตลอด จริงๆแล้วแฟนเราเค้าเป็นคนดีมากๆในหลายๆเรื่อง เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ไม่ติดการพนัน คอยดูแลเราอย่างดี ไปรับไปส่งที่ทำงานตลอด เค้ามีมุมน่ารักๆเยอะมากค่ะ แต่ข้อเสียคือเค้าเป็นคนไม่ขยันค่ะ ส่วนตัวเราเองมีงานประจำแล้วพอวันหยุดเราจะรับงานฟรีแลนซ์ค่ะ ส่วนแฟนก็ขายของออนไลน์ นานๆจะขายได้ทีค่ะ เค้าก็จะมีปัญหาเรื่องเงินตลอด คอยมายืมเราตลอด เราให้เค้ายืมเงินไปเป็นหลายแสนแล้วค่ะเพื่อไปลงทุน เพราะตอนนั้นเราอยากให้เค้าทำไรจริงๆจังๆสักที เราอยากให้ขยันเหมือนกับคนอื่นๆบ้าง แต่แล้วเงินที่เอาไปลงทุนก็สูญเปล่า ไม่ได้ไรกลับคืนมาเลยค่ะ เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านส่วนใหญ่เราเป็นคนจ่ายตลอด มีหารกันบ้าง นานๆถ้าแฟนขายของได้เค้าก็เลี้ยงเราบ้างค่ะ ตอนที่เราอยู่กับแฟน เงินเก็บเราไม่เหลือเลย แล้วก็ไม่เหลือเก็บเลยค่ะ เราเองก็ต้องส่งให้ทางบ้านเราแต่บางเดือนเราก็ต้องเร่งทำงานเพื่อหาเงินส่งให้ที่บ้าน เราทำงานหนักมากค่ะ ทำแบบแทบไม่มีวันหยุด เดือนนึงได้หยุดแค่ 2-3 วัน เหนื่อยมากค่ะ ตัวแฟนเราก็ชิลมากไม่ดิ้นรนไรเลย เพราะว่ามีเราคอยซัพพอร์ตตลอดเวลา เราบอกให้ไปหาทำงานอย่างอื่นบ้าง เค้าก็จะอ้างเหตุผลร้อยแปด มีแต่ความฝันแต่ไม่เคยลงมือทำอะไรสักอย่าง เค้าก็อยู่บ้านเฉยๆคอยรับออร์เดอร์ไปค่ะ 

ปัญหาที่สองก็คือ ด้วยความที่เรากับแฟนอายุต่างกันมาก ความเห็นก็จะไม่ค่อยตรงกัน ตัวแฟนเองเค้าเป็นคนที่ขี้หวงเรามากกกกก แต่งตัวต้องเรียบร้อย ชุดนั่นห้ามใส่ ชุดนี้ห้ามใส่ ไปไหนกับเพื่อนก็จะคอยตามเราตลอด จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนต้องบอกว่าไปกับเพื่อนคนไหน ชื่ออะไร ไปตอนไหน กลับกี่โมง คือเค้าต้องตัวติดเราตลอดเวลา ความอิสระของเรามันหายไปหมดเลย จนเพื่อนก็ค่อยๆหายออกไปจากชีวิตเรา  เค้าจะบอกว่าเค้าผ่านโลกมาเยอะ เค้ารู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี เค้าเลยจะคอยบอกเราชี้ทางเราตลอดว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ เราอึดอัดมาก เราไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เหนื่อยใจมาก ทะเลาะกันบ่อยมาก ถ้าเราทำอะไรที่เค้าไม่ชอบ เราก็จะทะเลาะกันแล้วค่ะ แต่เราเป็นคนที่ยอมแฟนตลอด เราเป็นฝ่ายที่พยายามง้อแฟนตลอด ถ้าแฟนผิดเถียงกันไปมาจนสรุปที่ตัวเราผิด เราเลยต้องยอม เพราะไม่อยากมีปัญหา เวลาแฟนโมโหจะชอบใช้คำพูดแรงๆกับเราตลอด แฟนอีโก้สูงมากไม่เคยพูดคำว่าขอโทษเราเลยสักครั้ง 

พอมาถึงตอนที่ต้องแยกกันอยู่ เราได้งานที่มาเลเซีย ก่อนโควิดแล้วหลังจากนั้นโดนปิดประเทศ เราไม่สามารถเดินทางกลับมาไทยได้ พอเราได้อยู่คนเดียว เรารู้สึกสบายใจ ไม่อึดอัด ได้เป็นตัวของตัวเอง ได้ชีวิตของตัวเองคืนมา เราไม่ต้องเหนื่อยมากขนาดนั้น ไม่ต้องร้องไห้บ่อยๆเหมือนตอนที่อยู่ด้วยกัน ได้ทำไรก็ได้ที่อยากทำ เรารู้สึกแฮปปี้มากๆกับชีวิตของเราตอนนี้ แถมเรามีเงินเก็บ มีเงินส่งให้พ่อกับแม่ เราโกหกแฟนว่าเราโอนตังไปซื้อที่ดินหมดเลยไม่มีเงินเหลือเก็บ เพื่อที่จะไม่ให้เค้ายืมเราอีกแล้ว เรายอมรับว่า ความรู้สึกของเรามันเปลี่ยนไป เรารักตัวเองมากขึ้น พองานใกล้จะจบโปรเจ็ก เราจะได้กลับไปประจำที่ไทย เรารู้สึกว่าไม่อยากกลับไปอยู่กับเค้าอีกแล้ว เรารู้สึกว่าเราอยากเลิกกับแฟน เราไม่อยากต้องไปคอยแบกภาระอะไรอีกแล้วค่ะ เราเหนื่อย เหนื่อยมากๆ เราเลยคุยกับแฟนว่าเราอยากจะเลิก แต่แฟนเราขอโอกาส เค้าบอกว่าจะขยันขึ้นจะหาเงินมาใช้คืนเรา จะไม่บางการชีวิตเราอีก เราอยากให้โอกาสเค้านะ เรายังรักเค้าอยู่ แล้วแฟนเราก็เป็นคนดีในเรื่องอื่นๆ แต่อีกใจเราก็กลัว เราไม่อยากกลับไปเป็นแบบเดิมอีก คบกันแล้วมันเหนื่อยขนาดนี้เรากลัวเราจะไปไม่ไหว อนาคตที่วาดฝันกันไว้ ตอนนี้มันไม่เหลือแล้วค่ะ เพราะแฟนอายุขนาดนี้แล้ว ไม่มีอนาคตอะไรให้เราได้เห็นเลยค่ะ ปัญหาหลักๆเลยคือเรื่องเงิน และก็บงการชี้แนะทุกอย่างในชีวิตเราเกินไป ในหัวเรามีแต่คำถาม เราควรไปต่อ หรือพอแค่นี้ดี

ขอบคุณสำหรับคำปรึกษาค่ะ