เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อปีที่แล้วเราเขียนระบายความเครียดลงไปในสมุด1หน้ากระดาษแบบเต็มๆ เนื้อหาก็ประมาณว่าเครียดเรื่องเรียนทำได้ไม่ค่อยดี ไม่อยากให้พ่อแม่รู้เพราะว่ากลัวจะผิดหวังในตัวเรา ก็สาธยายไปเยอะมากๆค่ะ จนพอมาวันนี้เราเรียนออนไลน์และต้องเขียนการบ้านในสมุดถ่ายรูปส่งครู เราก็หาสมุดของเราค่ะ ก็ว่ามันหายไปนานแล้วแต่ยังไม่ได้หา จนมาเจออยู่ในห้องแม่ค่ะ เราก็หยิบมาเปิดหาหน้าว่าง แล้วก็ไปเจอหน้าที่เราเขียนระบายความเครียดไป ตอนนั้นตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ
เราจะไม่เครียดเลยนะคะถ้าในสมุดเล่มนั้นไม่เขียนว่าเราเรียนแย่ยังไงและไม่อยากให้พ่อแม่รู้ ไม่อยากให้รู้มากๆ ไม่อยากให้พวกท่านเสียใจ อยากให้เป็นความลับของเราแค่คนเดียวไปตลอด แต่ตอนนี้พ่อกับแม่รู้แล้ว ทำตัวไม่ถูกเลยค่ะ เราเคยเรียน(วิชาการ)ดีแบบมากๆ แต่ตอนนี้เรามาเรียนทางด้านดนตรีแทนเพราะเราชอบมันก็ดีนะคะ แต่แค่ยังไม่ดีพอ ยังอ่อนกว่าคนอื่นอยู่มาก ประสบการณ์ก็น้อยกว่า โดนครูว่าต่อหน้าคนอื่นๆ อะไรพวกนี้ ความรู้สึกแย่ๆเราก็เขียนลงไปหมดเลยค่ะ
พอมารู้ว่าพ่อกับแม่รู้แล้ว เรารู้สึกแย่มากค่ะ ไม่อยากให้ท่านเสียใจ ไม่อยากให้ท่านรู้ว่าเราเจอประสบการณ์แย่ๆมา เราไม่อยากเล่าเรื่องแย่ๆของเราให้ท่านฟัง ไม่อยากให้รู้ว่าเรารู้สึกไม่ดี ไม่อยากให้ท่านเครียด ตั้งใจเก็บเป็นความลับตลอดไปค่ะ แต่ตอนนี้มันไม่ลับแล้วน่ะสิคะ555 
ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวเลย เหมือนถูกลุกล้ำมาเกินความจำเป็นมากๆเลยค่ะ555
ช่ววยบอกให้เรารู้หน่อยค่ะ ว่าเราต้องทำตัวยังไงต้องคิดยังไงให้ไม่รู้สึกแย่ไปมากกว่านี้คะ
คือตอนนี้รู้สึกแย่อยู่2เรื่องค่ะ 1.เรื่องที่พ่อแม่รู้ว่าเราเจอเรื่องแย่ๆมา 2.เรื่องที่พ่อแม่ลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวค่ะ
วอนผู้รู้ช่วยบอกหน่อยนะคะ