สวัสดีค่ะ คือเราเบื่อในการเรียน เบื่อเพื่อน เบื่อทุกอย่างในชีวิต เราอยากสร้างโลกเล็กส่วนตัวในห้องอยากอยู่แต่ในนี้ รู้สึกปลอดภัยมากเลยนะคะ เวลาอยู่ข้างนอกรู้สึกเหมือนโดนมอง โดนนินทา โดนด่าค่ะ
มันเครียดจนเรามาหาวิธีที่ทำให้เราป่วยเพื่อจะได้ไม่ไปเรียน เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคอะไรรึป่าวเพราะไม่กล้าบอกแม่ไม่กล้าถามแม่เพราะแม่คิดว่าเราเข้มแข็ง
เรารู้สึกแบบนี้เมื่อมีโควิดนี้แหละค่ะ
เราเริ่มเรียนออนไลน์ เริ่มไม่ได้เจอเพื่อน เรารู้สึกสบายใจนะคะ พอมาเรียนก็รู้สึกปกติไม่มีอะไรใหม่
จนวันที่18ธันวาคม2563เรารู้สึกหมดไฟ มันทำให้ทรมานมากค่ะ เรารู้สึกว่าห้องนอนเป็นที่ที่เราสบายใจเป็นตัวเองได้ตลอด
เราอยากเป็นนักร้องแบบพี่ลิซ่าอะไรแบบนั้นนะคะแต่ขอแม่แล้วแม่บอกว่าไปเป็นทหารดีกว่า.. ตอนนั้นท้อมากค่ะ แต่มีเพื่อนคนนึงมาดึงเราขึ้นเพราะเพื่อนก็อยากไปออดิชั่นเหมือนกัน แต่ไม่มีมาจังหวัดเราเลยค่ะ... เรายอมรับว่าเราเต้นพอได้บ้างเราซ้อมในห้องทุกวันทุกเวลาที่ว่างเพราะเราอยากเป็นจริงๆ แต่เราไม่ค่อยกล้าพูดกล้าทำ
เราเป็นคนยอมคนนะคะบางทีถ้าเราสู้ได้เราก็สู้ค่ะ เราเป็นคนร้องไห้ง่ายมากๆแค่โดนเมินก็เก็นมานอยเป็นเดือนเลยค่ะ
พอวันจันทร์เราไปโรงเรียนตามปกติไปเรียนทำงานพอกลับบ้านเราก็เอางานกลุ่มมาทำแต่พอวันรุ่งขึ้นเราไม่สบายแถมมีธุระด่วนอีกเลยไม่ได้ไป เพื่อนๆก็มากดดันเราบอกว่าวันพุธออกมารายงานนะ เราเลยนั่งทำรายงานให้เพื่อนจนเราไม่สบายหนักกว่าเดิมเราเลยฝากงานให้แม่เอาไปให้ยามหน้าประตู
เรารู้สึกผิดนะคะ
วันพรุ่งนี้เราก็ต้องไปเรียนเพราะเป็นวันที่18มกราคม2564เรามาเขียนในวันนี้เพราะอยากระบายค่ะ เรามานั่งอ่านวิธีทำให้ป่วยจนตอนนี้พิมพ์ไปทรมานไป เรากลัวเราเป็นโรคนะคะแต่อีกใจก็อยากเป็นเราเหมือนโดนกันออกจากกลุ่มเลย เราอยากมีเพื่อนที่จริงใจกับเราสักคนมากๆแต่ไม่มีใครยอมรับนิสัยเราได้เลยเพราะเราชอบบ่นที่เราบ่นเพราะว่าอยากให้เพื่อนสนใจเรา ถ้าเรากลับมาอ่านพันทิปของเราตอน2568แล้วยังรู้สึกเหมือนเดิมเราก็คงไม่ดีขึ้นแล้วแหละค่ะ:-:
เบื่อโรงเรียน
มันเครียดจนเรามาหาวิธีที่ทำให้เราป่วยเพื่อจะได้ไม่ไปเรียน เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคอะไรรึป่าวเพราะไม่กล้าบอกแม่ไม่กล้าถามแม่เพราะแม่คิดว่าเราเข้มแข็ง