เราลาออกจากโรงเรียน ตั้งเเต่ม.2 จนปัจจุเราอายุ18เเล้วค่ะ เราเริ่มคิดได้ เราเรียนกศน. เรา ไม่มั่นใจในตัวเอง จนกระทั่ง ตอนนี้เราเเทบจะไม่มีเพื่อนสักคนเลยค่ะ มีเเค่คนในครอบครัวที่เราคุยกัน สิ่งที่เรากังวลในตอนนี้คือ เราไม่มีอารมณ์ที่จะลงมือทําอะไรให้เป็นรูปเป็นร่าง เรารู้สึกว่าอยากทําเเค่สิ่งี่ตัวเองต้องการ อย่างถ้าเราชอบวาดภาพ เราจะอยากวาดเเค่าพ เเค่นอนเล่น ไม่อยากทําอะไรนอกเหนือจากนี้เลยค่ะ เเต่เราสงสารเเม่ เราไม่อยากเกาะพ่อเเม่กิน เราเลยขอเเม่ ว่าเราขอทํางานได้ไหม ถึงเเม้ในใจเรามันไม่กล้า กลัวสังคม เราเเทบจะลืมการพูดคุยกับคนอื่นๆไปเลยค่ะ เพราะเราไม่ค่อยได้ออกไปกบเจอสังคมเลย ด้วยปัญหาหลายๆอย่าง อายที่จะบอกคนอื่นว่า18ยังขับรถไม่เป็นเลยค่ะ เราไม่ไหวกับชีวิตเเล้วค่ะ เรากังวลกับอนาคตตัวเองมากๆ ไม่อยากให้อนาคตต้องมาจบเเค่นี้เหมือนกันนะ สิ่งที่เรากังวลตอนนี้สุดๆคือ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราไม่เคยคุยกับใครเลยด้วยซํ้ามั้ง เพื่อนที่เคยมีก็หาย เพื่อนปัจจุบันที่ กศน เราก็มี เเต่เราไม่กล้าคุยกับเขา เพราะเรามองว่าเขาคงไม่อยากคุยกับเรามั้งนะ เเต่พอเราต้องอกไปพูดหน้าชั้นเรียน เรากล้าที่จะเผชิญหน้ากันมันความกลัวหลายๆอย่าง ตอนนี้เราต้องการเเค่เงินจริงๆ เป้าหมายของเราคือ อยากเข้าสังคมเก่ง เพราะเรากังวลกับเร่องสังคมมากๆ เราไม่ได้คุยกับใครมาเป็นเวลานาน ปกติไปรร. ในระบบมันจะเจอเพื่อนตลอด ก็คือออกจากบ้านนานๆทีอะค่ะ เราอยากมีสังคัมเหมือนกัน อยากทําลายความคิดเเย่ๆ เเต่ถ้าให้เราออกสัมคมตอนนี้ เกรงว่าจะพูดไม่รู้เรื่อง ตะกุกตะกัก บางทีก็พูดสลับหน้าไปหลัง เรียกได้ว่าที่ผ่านมาเราไม่มีเพื่อน มีเเค่คนในครอบครัวที่บางวันได้คุยกันนิดเดียวด้วยซํ้าค่ะ อยากจะเริ่มจริงๆ พออยากเริ่ม อย่างน้อยก็ถึงเราจะไม่ได้ออกไปเจอสังคม เเต่เราก็มีประสบการณ์ เพื่อที่สักวันเราต้องออกไปเผชิญมันคนเดียวกับโลกที่กว้างใหญ่อะค่ะ เราอยากพยุงตัวเองได้ ไม่รู้ว่าบนโลกนี้จะมีคนเเบบเราไหมนะ กลัวคนจะมองว่าเรียนไม่จบ เรียนไม่ทันเพื่อน เราอยากจะกลับไปคุยกับเพื่อนสมัยก่อนๆนะคะ เเต่ไม่กล้าจริงๆ กลัวเพื่อนจะหาว่าเรียนไม่จบหรอ กัวเพื่อนจะสมหน้ามากกว่า