คือผมอยู่ในครอบครัวที่ข้อนข้างยากจนพ่อแม่ก็เป็นคนพม่ามาทำงานที่ไทยตั้งแต่ผมยังไม่เกิด ผมเรียนมาตั้งแต่อนุบาลจนปวช.1(ตอนนี้ก็ยังเรียนอยู่)เวลาโรงเรียนขอเอกสารเกี่ยวกับผมบ้านผมก็จะวุ้นๆหน่อยเพราะไม่รู้ว่าจะต้องเอาเอกสารตัวไหน(ประมาณตอนป.4-ป.6)แต่ยังดีที่คุณครูยังช่วยเหลืออยู่ ตอนจะขึ้นมัธยมผมก็เอาเอกสารไปยื่นเอง(อายุ12ขวบตอนนั้นก็พอจะรู้ความแล้ว)แต่คนอื่นให้พ่อแม่ไปยื่นให้ ตอนจะยื่นเอกสารเข้าเรียนนี่ทางบ้านไม่มีใครรู้แต่ยังโชคดีตอนนั้นผมไปถามแม่เพื่อนที่เรียนกันพอเข้าเรียนก็ต้องมีค่าใช้จ่ายมากขึ้นผมก็พยายามเก็บออมไม่ซื้อของกินเล่นเลยและค่าเรียนก็แพงทางบ้านก็ไม่ค่อยมีจ่ายผมเลยพยายามขอทุนยากจนก็เลยได้มาผมได้ทุนเรียนฟรีเกือบทุกเทอม ตอนคุณครูมาเยี่ยมบ้านก็อายนิดหน่อยเพราะบ้านผมเป็นบ้านสังกะสีแบบที่เราเห็นคนก็สร้างเข้าทำนะแต่ผมก็รับได้น่ะไม่เคยโทษพ่อแม่ว่าทำไมต้องเป็นอย่างงี้เพื่อนคนสนิทคนนึงก็มาด้วยน่ะแต่ยังโชคดีที่มันไม่รังเกียจอะไร(เพื่อนบ้านรวยด้วย)
จนขึ้นมาปวช.1(โรงเรียนเป็นโรงเรียนเปิดใหม่เลยให้ทุนเรียนฟรีถึงปวส) ตั้งแต่ผมขึ้นมัธยมจนปวช.1(ตอนนี้อายุ17)ผมไม่ค่อยให้พ่อแม่ใช่จ่ายอะไรเยอะเลย(อย่างมากก็ไม่ขอเกินวันล่ะ100นานๆที่จะขอตังเยอะไปซื้อของบางอย่างหน่อย) ผมคิดว่าผมเป็นเด็กที่ปกติมากเลยไม่เกเรไม่ติดเพื่อนขนาดแฟนผมยังไม่คิดจะมีเลย(ตอนยังเรียนไม่จบอ่ะน่ะ) แต่ที่ทำให้ผมเครียดกับชีวิตผมอ่ะมันเกี่ยวกับครอบครัวพ่อแม่ของผมเขาติดเหล้า(เหล้าขาว40ขวดเล็กวันล่ะขวด)แต่ตอนทำงานเขาไม่กินน่ะ กินแต่ตอนเลิกงาน พ่อแม่กินเหล้าผมไม่เคยว่าน่ะก็คิดว่าความสุขจองเขาอ่ะเนอะ พ่อผมอ่ะไม่เท่าไหร่ แต่แม่ของผมอ่ะสิชอบมาระบายความในใจกับผม ผมน่ะเป็นคนรักพ่อรักแม่เวลาเห็นพ่อแม่ไม่มีความสุขผมก็ไม่มีความสุขด้วย เวลาแม่มาระบายความในใจกับผมเขาก็ชอบร้องไห้เครียดอะไรก็มาระบายกับผม ผมเครียดมากผมคิดเสมอว่าทำไมเขาต้องมาระบายกับผม ทำไมไม่ระบายกับคนอื่นผมเครียดผมอึดอันบางครั้งก็แอบไปร้องไห้คนเดียว แม่ผมหน่ะเวลาคนอื่นพูดนิดพูดหน่อยก็ไม่ได้ร้องไห้อย่างเดียวเวลาตัวเองผิดก็รับไม่ได้จะชวนทะเลาะแยกทางกันอย่างเดียวเลาทะเลาะกับคนอื่นก็ชอบมาพาลใส่ครอบครัว แม่ผมน่ะเป็นคนใจดี ใจดีๆมากๆทั้งที่ครอบครัวไม่มีอะไรจะกินอยูาแล้ว คนรอบข้างก็ชอบเอาเปรียบแม่ผมแถบเป็นหัวหน้างานด้วย(ไม่ใช่เฮียที่จ่ายเงินให้น่ะ)เวลาผมเห็นน่ะอยากจะด่า
แต่เขาเป็นหัวหน้างานอ่ะเนอะจะแกล้งอะไรเราก็ได้ตลอดบางครั้งเราไม่รู้แล้วเขาแกล้วนี่งานพังเลยที่เดียว พ่อแม่ผมเลยต้องยอม😔(คนงานมี7-8คนใช้ไม่ได้เลย เลยต้องใช้แม่ผม) ไอใช้งานอ่ะก็ใช้ได้แต่มันหนักกว่าชาวบ้านเขาแถวเงินก็ไม่ได้เพิ่ม แล้วพ่อแม่ก็เครียด แต่พ่ออ่ะหน้าโหดเขาหัวหน้างานไม่กล้าใช้แต่แม่ผมอ่ะดิใช้อยู่นั้นแหละงานก็ไม่ใช้เบาๆแต่หล่ะอย่าง พอเป็นอย่างงี้แม่ก็เครียดจะระบายกับพ่อ พ่อก็บ่นว่าทำงานหนักอยู่แล้วจะอะไรอีก บ่นกับน้อง น้องก็ไม่ฟัง เลยต้องมาบ่นกับผม ผมเห็นอย่างนั้นก็กลัวเขาจะเครียดเกินไปก็นั่งฟังไปนั่งมองเจาร้องไห้ไป😔 พ่อกับแม่ผมอ่ะกินเหล้าทุกๆตอนเย็นและอย่างน้อยทุกๆเดือนแม่จะชวนพ่อทะเลาะ เวลาทะเลาะทีนี่บ้านแทบแตก(พ่อไม่โต้ตอบน่ะเวลาแม่ทะเลาะยกเว้นเวลาเขาทนไม่ไหวน่ะและเวลาทะเลาะพ่อผมไม่ใช้ความรุนแรงน่ะมีแต่แม่ใช้ล้วนๆ) เวลาแม่ผมบ่นถึงพ่อน่ะแล้วผมพูดเข้าข้างพ่อที่ไรแม่ก็น้อยใจแล้วชวนพ่อทะเลาะทุกที(บางครั้งพ่อไม่ได้ผิดน่ะ) จะเข้าข้างแม่ก็สงสารพ่อ ยิ่งตอนทะเลาะกันนี่ผมอยากจะหนีไปให้ไกลๆบางครั้งก็อยากจะฆ่าตัวตายไปซะ😢 บางครั้งยิ่งคิดแล้วก็น้อยใจทำไมอ่ะทำไมชีวิตผมมันบัดซบอย่างงี้คือผมดีไม่พอหรอเหล้าไม่กินบุหรี่ผมก็ไม่แตะการเรียนก็ดีไปดีเด่นด้วยซ้ำทำไมอ่ะทำไมมันถึงแย่อย่างงี้😢มือถือนี่ผมก็ซื้อของมือสองเพราะกลัวมันแพงไปกลัวพ่อแม่ลำบากเวลาอยากระบายอยากจะร้องไห้ให้พ่อแม่ฟังก็ทำไม่ได้ ยิ่งถ้าผมร้องไห้ให้แม่เห็นนี่แม่จะร้องไห้หนักมากๆ บ้านตอนนี้ก็เป็นมันอาศัยอยู่กับคนอื่นน่ะไม่มีบ้านของตัวเอง เรื่องญาติพี่น้องนี่ไม่มีคนไหนดีเลยมีแต่กลัวครอบครัวผมได้ดีตอนมายืมเงินจากครอบครัวผมนี่มาขออย่างดีแต่เวลาครอบครัวผมยืมบ้างนี่ทวงอยู่นั้นแหละกลัวไม่ได้เงินคืน เหอะ!! ญาติผมนี่หน้าซื่อใจคตมาก😩 ที่เล่ามาก็ไม่ใช้ว่าผมจะดีไปซะทุกอย่างหรอกแต่ผมว่าผมทำในฐานะลูกที่แล้วน่ะ
บางครั้งก็อยากหนีไปอยู่คนเดียวแต่ผมยังเรียนอยู่ไม่ได้ทำงานหาตังยังไม่ได้เลยยังเกาะเขากินไปวันๆ
เห้ออ~
เขียนกระทู้ได้เล่ายาวขนาดนี้ก็สบายใจขึ้นเยอะเลย ขอบคุณที่อ่านน่ะครับ🥺
#เขียนตกตัวไหนก็ขออภัยน่ะครับ
ปัญหาครอบครัว อยากระบาย
จนขึ้นมาปวช.1(โรงเรียนเป็นโรงเรียนเปิดใหม่เลยให้ทุนเรียนฟรีถึงปวส) ตั้งแต่ผมขึ้นมัธยมจนปวช.1(ตอนนี้อายุ17)ผมไม่ค่อยให้พ่อแม่ใช่จ่ายอะไรเยอะเลย(อย่างมากก็ไม่ขอเกินวันล่ะ100นานๆที่จะขอตังเยอะไปซื้อของบางอย่างหน่อย) ผมคิดว่าผมเป็นเด็กที่ปกติมากเลยไม่เกเรไม่ติดเพื่อนขนาดแฟนผมยังไม่คิดจะมีเลย(ตอนยังเรียนไม่จบอ่ะน่ะ) แต่ที่ทำให้ผมเครียดกับชีวิตผมอ่ะมันเกี่ยวกับครอบครัวพ่อแม่ของผมเขาติดเหล้า(เหล้าขาว40ขวดเล็กวันล่ะขวด)แต่ตอนทำงานเขาไม่กินน่ะ กินแต่ตอนเลิกงาน พ่อแม่กินเหล้าผมไม่เคยว่าน่ะก็คิดว่าความสุขจองเขาอ่ะเนอะ พ่อผมอ่ะไม่เท่าไหร่ แต่แม่ของผมอ่ะสิชอบมาระบายความในใจกับผม ผมน่ะเป็นคนรักพ่อรักแม่เวลาเห็นพ่อแม่ไม่มีความสุขผมก็ไม่มีความสุขด้วย เวลาแม่มาระบายความในใจกับผมเขาก็ชอบร้องไห้เครียดอะไรก็มาระบายกับผม ผมเครียดมากผมคิดเสมอว่าทำไมเขาต้องมาระบายกับผม ทำไมไม่ระบายกับคนอื่นผมเครียดผมอึดอันบางครั้งก็แอบไปร้องไห้คนเดียว แม่ผมหน่ะเวลาคนอื่นพูดนิดพูดหน่อยก็ไม่ได้ร้องไห้อย่างเดียวเวลาตัวเองผิดก็รับไม่ได้จะชวนทะเลาะแยกทางกันอย่างเดียวเลาทะเลาะกับคนอื่นก็ชอบมาพาลใส่ครอบครัว แม่ผมน่ะเป็นคนใจดี ใจดีๆมากๆทั้งที่ครอบครัวไม่มีอะไรจะกินอยูาแล้ว คนรอบข้างก็ชอบเอาเปรียบแม่ผมแถบเป็นหัวหน้างานด้วย(ไม่ใช่เฮียที่จ่ายเงินให้น่ะ)เวลาผมเห็นน่ะอยากจะด่า
บางครั้งก็อยากหนีไปอยู่คนเดียวแต่ผมยังเรียนอยู่ไม่ได้ทำงานหาตังยังไม่ได้เลยยังเกาะเขากินไปวันๆ
เห้ออ~
เขียนกระทู้ได้เล่ายาวขนาดนี้ก็สบายใจขึ้นเยอะเลย ขอบคุณที่อ่านน่ะครับ🥺
#เขียนตกตัวไหนก็ขออภัยน่ะครับ