สวัสดีครับ อยากมาระบายเฉยๆ หรือมีความคิดเห็นอยากแลกเปลี่ยน พูดคุยกันก็ได้ครับ ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยลืมแฟนเก่าเลย แฟนเก่าที่ไม่ลืมในที่นี้คือ แฟนเก่าคนโปรดครับ คือผมเองก็เคยมีแฟนหลายคน แต่มีคนเดียวครับที่ติดอยู่ในใจมาตลอด เป็นความไม่ลืมปนกับความคิดถึงครับ ด้วยความที่เธอเป็นคนแรกในหลายๆเรื่องครับ ถึงขั้นที่ ครอบครัวทั้งเธอและผมรู้ มันเริ่มมาจาก Puppy love (หรือความรักวัยเด็กนั่นแหละครับ ผิดถูกขออภัย) เธอเลยอยู่ในเกือบทุกช่วงชีวิตของผม คบกันได้จน ผมเรียนจบ สู่วัยทำงาน จนเธอเกือบจะเรียนจบ ม.ปลาย แต่ผมก็อยู่ไม่ถึงตอนนั้น ด้วยความที่ผมเป็นเรื่องแย่ๆเองครับ เลยทำให้ความสัมพันธ์นี้จบลง (คือเป็นคนคิดไม่ได้ครับ ทำผิดเอง นอกใจเอง) แต่เธอก็ให้อภัยผมและพร้อมที่จะเชื่อใจว่าผมจะทำดีเพื่อเธอมาได้ตลอด จนถึงวันที่ต้องเลิกกันจริงๆ แรกๆก็คิดว่าไม่เป็นอะไร แต่พอผ่านมา 1 เดือน ผมก็ตัดสินใจที่จะติดต่อผ่านแอพพลิเคชันนึงไป ผมก็ได้คำพูดกลับมาว่า " เพราะว่าตอนคบกัน ผมไม่ได้ทำให้เต็มที่ เลยมานอนร้องไห้ และเสียดายที่ไม่ได้ทำเต็มที่แบบนี้ไง " กลับกัน "แต่หนูไม่มีอะไรให้เสียดายแล้ว เพราะหนูเต็มที่มาตลอด หนูเลยไม่อะไรแล้ว" พอได้คำนี้มาผมก็เริ่มคิดได้ แลพตัดสินใจไม่ทักไปกวนเธออีก คิดถึงก็คิดถึงแค่ในพื้นที่ตัวเอง ไม่ก้าวก่าย ( แน่นอนว่าทุกๆช่องทางการติดต่อ บล็อค และลบหมด) จากนั้นผมก็เริ่มมีคนคุยบ้าง และก็ทำแบบที่เธอบอกครับ คือ ถ้าคิดว่าคนไหนดี ผมก็จะทำเต็มที่ พอวันที่มันไปต่อไม่ได้แล้ว ผมก็ไม่นึกเสียใจกับความสัมพันธ์นั้นเลย แล้วก็ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ก็โอเคขึ้นครับ ไม่ถึงกับแฮปปี้ แต่ก็ไม่ได้เสียใจเพราะใครอีก เอ่อ ผมไม่รู้ว่าแก่นเรื่องนี้คืออะไร อยากมาระบายเฉยๆครับ ก็ยังคิดถึงอยู่นั่นแหละ55555 ทุกวันนี้ก็ไม่เคยลืม แล้วก็คงไม่ลืมไปตลอด เป็นประสบการณ์ความรักที่ผมยกให้เป็นรักแรกเลยครับ ไม่ใช่เพราะเป็นแฟนคนแรก แต่เป็นแฟนคนที่ทำให้ผมรู้จักคำว่ารักจริงๆ และติดในใจผมอยู่ตลอดไป ขอบคุณที่อ่านครับ