เราเคยมีรักแรกเมื่อ5ปีก่อน
เป็นแฟนคนแรก ที่เราไม่คุ้นชินเลย
ทุกอย่างมันไวไปหมด จนบางที เราก็ไม่ได้รักครั้งนั้นเต็มที่พอ จนบางครั้ง เราลืมที่จะใส่ใจ กับคำพูดเล็กๆน้อย ซ้ำของเรา มันทำให้คนๆนึง เสียใจ
คนๆนึง ที่ผ่านช่วงเวลาความรักมาอยู่สมควร  เรายอมรับ ว่าเราเป็นแฟนที่แย่มาก แต่เราก็ยอมรับ ว่าเราก็ชัดเจนไปหมดทุกอย่าง รวมถึงการขอให้แฟนเราชัดเจนกับเราบ้าง แต่เขาก็ให้คำตอบมาว่ายังไม่พร้อม ขอเปิดเผยแค่แม่ เพื่อนแค่ไม่กี่คน กับพี่สาว เราก็โอเค จนบางที มันก็เหมือนเราที่เห่อหรือคลั่งรักเขาฝ่ายเดียว เราไม่เคยรับรู้ถึงความรักจริงๆเลยในบางครั้ง เพียงเพราะเขาไม่กล้าที่จะแสดงออก จนบางที เขาเลือกที่จะระบาย ลงโน้ตในโทรศัพท์ จนมีวันนึง เราดันไปเปิดเจอ ความรักของเรามันเริ่มไว จบไว แต่สุดท้าย มันก็จบด้วยความที่ไม่ได้คุยให้ชัดเจน ไมาได้เปิดใจคุยกัน มันเป็นการประชดประชัน จนขอห่างออกไปเอง
เราพึ่งมารู้...ก็ตอนที่มันสายไปแล้ว แต่เราก็ยอมรับผิด เราเหมือนคนที่ขอในสิ่งที่ต้องการแล้วไม่เคยได้
เหมือนคนที่ทิ้ง90 แล้วไปหา10
เรายอมรับว่าเราผิด เราขอโทษเธอมาตลอด ขอโทษจนมันนานถึงขนาดที่ว่า หากเราทักไปอีก เรากลายเป็นคนที่ระแวงหากวันนึงเธอดันตอบมา

ขอโทษนะ ที่เธออาจจะรู้สึกว่าเราไม่ได้รักเธอเลย หากวันนั้นเราโตพอที่จะเปิดใจคุยกันบ้าง แทนการไประบายที่อื่น มันคงดีกว่านี้ แต่มันก็คงเป็นบทเรียน สำหรับเรา เราเข้าใจดีแล้วว่ามันคงถูกลิขิตให้เป็นอย่างนี้

ตลอดเวลาที่ผ่านมา หนูรู้สึกผิดมาตลอด หนูรู้สึกผิดจริงๆ จนมันทำให้หนูไม่กล้าอยากมีใครอีก หนูกลัว กลัวว่าต่อให้ชัดเจนขนาดไหน หรือต่อให้โตมากพอ ก็กลัวว่ามันจะจบลงแบบไม่สวยงาม

แต่พอมาวันนี้ หนูเห็นพี่มีความสุขได้แล้ว ใจหนูมันคิดถึงตลอดนะ มันยังร้องไห้อยู่เลย แต่หนูก็ควรรู้ว่าหนูควรอยู่ตรงไหน หนูควรเป็นแฟนเก่าที่ดี หนูรู้ว่าพี่ คงเกลียดหนูไปแล้ว
พี่เดินไปไกลแล้ว ตอนนี้พี่คงมีคนที่เดินข้างๆด้วยแล้ว ถึงแม้ว่าพี่จะตัดการติดต่อหนูทุกช่องทาง  แต่มันก็ไม่อาจห้ามใจหนูได้เลย ที่จะรับรู้
เขาคงเป็นคนที่โชคดีมากๆเลยสินะ ที่ทำให้พี่เป็นคนที่เริ่มสดใส เริ่มทำให้พี่กล้าแสดงออก เป็นคนที่ทำให้พี่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข

เขาโชคดีจริงๆ😊