สวัสดีค่ะ วันนี้เราก็แค่อยากจะมาบ่น + ระบายนิดๆ (รึเปล่านะ..) คือเรามีเรื่องเครียดมากมายเลยค่ะ ถึงแม้จะเพิ่งอายุ 15-16 ปีก็เถอะ (อยู่ ม.4 ค่ะ) แต่มันมีปัญหาเยอะมากเลยค่ะ เราเครียดแล้วก็ร้องไห้แทบทุกวันเลยค่ะ ชีวิตเราอยู่กับแม่แค่ 2 คนค่ะ พ่อเสียตั้งแต่ยังเด็ก แม่ทำอาชีพขายของ วันนึงๆก็ขายได้เงินไม่ได้เยอะมากค่ะ.. หาเช้ากินค่ำ แม่ก็มีแฟนใหม่นะคะ อาจจะมีรายได้เขามาช่วยแม่บ้างนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ช่วยมาก เพราะบางทีเขาก็ไม่ให้ค่ะ ส่วนมากเขาจะเอาเงินที่ได้มา ไปซื้อเหล้ากินมากกว่าค่ะ ;-;  เขาชอบกินเหล้าเมาค่ะ เมาแล้วก็พูดเยอะ พูดเสียงดัง ว่าแม่เราว่ามีชู้งั้นงี้บ้าง (เล่าไปเรื่อยค่ะ แค่อยากบ่น ;-;) โอเค พอ..

คือ เรารู้สึกท้อ เหนื่อย เครียดไปหมดเลยค่ะ เราอยากจะออกไปทำงานหาเงินช่วยแม่มากๆ แต่เรายังอายุไม่ถึง 18 เลยค่ะ แม่ทำงานหาเงิน คือเงินมันก็ได้ไม่พอใช้ ทั้งค่าเรียนของเรา ค่ากินค่าใช้ ค่าห้องเช่า ค่าจิปาถะต่างๆนาๆ เราเห็นแม่เครียด แล้วเราทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ อยากจะช่วยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ร้องไห้บ่อยมากค่ะช่วงนี้ เครียดมากจริงๆ เรื่องค่าเรียน ทีแรกว่าจะกู้กยศ.ค่ะ แต่เห็นว่าต้องใช้ชม.จิตอาสาด้วย (18 ชม.มั้งคะ จำไม่ค่อยได้..) เราเลยไม่กู้ค่ะ เพราะเราไม่มีชม.จิตอาสา อีกอย่างลำพังเราเรียนก็หนักมากๆ แล้วค่ะ (เพราะด้วยความที่ว่าย้ายรร.เลยต้องปรับตัวใหม่เยอะมากเลยค่ะ)

ช่วงนี้เงินยิ่งแทบไม่ค่อยมีเลยค่ะ เงินค่าห้องเช่าที่เราก็ไม่มีเงินจ่าย เราเครียดมากๆ ท้อ เสียใจ ได้แต่ถามตัวเอง ทำไมเราช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย ทำไมเรายังไม่อายุ 18 เร็วๆนะ จะได้ออกไปหางานทำได้ ทำไมไม่เลือกเรียนสายอาชีพนะ ค่าเทอมถูกกว่า จะได้หางานได้ง่ายกว่าด้วย (ทีแรกว่าจะเรียนปวช.ค่ะ แต่ว่ามีบางคนเขาพูดให้เราว่าควรต่อสามัญดีกว่า ปวช.ไม่โอเคหรอก ประมาณนั้นนะคะ แต่เราว่ามันก็ดีคนละแบบแหละค่ะ ส่วนที่ตัดสินใจเลือกสามัญ เพราะเราแค่อยากเรียนม.4 สายภาษา เราชอบภาษาค่ะ แล้วก็อยากเข้ามหาลัย แต่เราไม่รู้เลย ว่าค่าใช้จ่ายมันจะหนักขนาดนี้) 

เรื่องเงินว่าเครียดแล้ว เรื่องสุขภาพแม่หนักกว่าค่ะ ;-; ด้วยความที่แม่เราขายของทุกวัน เหนื่อยแค่ไหนก็ยอมขาย เพราะถ้าหยุดไปที เงินก็ใช้ไปๆ ถึงแม้จะหยุดแค่วันเดียวก็เถอะค่ะ เงินก็หมดไปประมาณนึงเลย (จริงๆ แม่เราก็ทำงานมาหลายอย่างค่ะ จนร่างกายเหนื่อยเกินไป เพราะไปรับจ้างเขา แทบไม่มีวันหยุดเลย ความเป็นอิสระไม่มี เลยมาขายของเองดีกว่า) คือ แม่เราเป็นเบาหวาน ความดัน เจ็บปวดร่างกายต่างๆนาๆ เหนื่อยง่าย (แม่เราอายุ 40+ กว่าๆค่ะ) เหมือนแม่เรารู้ร่างกายตัวเอง แม่เราคอยบอกกับเราเสมอว่า ถ้าแม่เสียไปแล้ว อย่าร้องไห้เสียใจนานเกินไป ต้องอดทนและสู้ต่อไปนะ เราพยายามที่จะไม่เครียดต่อหน้าแม่ค่ะ แต่เราร้องไห้ตลอดเลยค่ะ555555 (ขำที่ขำไม่จริง...) เพราะเรายังไม่รู้เลย ว่าถ้าแม่เราเสียไป เราจะอยู่ยังไง ไปอยู่กับใคร...

ก็..นั่นแหละค่ะ เพื่อนที่สนิทใจที่จะระบายด้วยก็ไม่มีสักคน เลยต้องมาบ่นๆลงกระทู้นี่แหละค่ะ แหะ อย่างน้อยก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง ที่ได้มาระบายแบบนี้
ยังไงก็ขอบคุณ คุณคนอ่านทุกคน ที่อ่านมาจนจบนะคะ ถ้าเราพิมพ์อะไรงงๆไปก็ขอโทษด้วยค่ะ ช่วงนี้เรียนหนัก อาจจะมีเบลอๆบ้างค่ะแง