คือแบบดีใจนะยกคลาสแต่มันเสียเวลาเรียนป่ะเอาจริงอยู่ดีๆก็อบรมอยู่ดีๆๆก็ติดประชุมอะไรนักหนาเห็นใจคนมาเรียนหน่อยดิคาดหวังว่าวันนี้ต้องเรียนนะแล้วก็ไม่ได้เรียนบางคนดีใจไงแต่เราไม่ดีใจด้วยหรอกตลกเหอะเราจะโตมาเพื่ออะไรว่ะตั้งใจเข้ามหาลัยแทนทที่จะได้เรียนลอกว่ายกคลาสจ้าตลกเนอะทีคนอื่นยังได้เรียนนี่มาเรียนเสียค่าเทอมมาเรียนแถมสังคมเพื่อนก็เกี่ยงเรื่องงานแล้วยังไงอ่ะตั้งแต่ปี 1 ล่ะ อะไรก็ยกคลาสอล้วจะได้เรียนป่ะถามจริงมีอะไรก็อบรมติดประชุมสุดจะทนแล้วว่ะเอาจริงๆโมโหมากๆๆนะอดทนมาได้สามปีนี่ก็เกินพอล่ะคราวนี้นะจะไม่ทนอะไรแล้วการศึกษาไทยควรจะมีความรับผิดชอบกับลูกศิษย์ไม่ใช่นึกอยากจะให้ฝึกงานก็ฝึกฌดยที่ยังไม่รู้เลยว่าจะเข้าบริษัทไหนหาเองหมดเลยคืออะไรคือแบบเราต้องเผชิญเรื่องแบบนี้คนเดียวหรอคือเป็นสาขาเปิดใหม่อ่ะมีคนเรียนเยอะก็จริงนะถึงตะน้อยเยอะไม่สำคัญเท่าความรับผิดชอบหรอกเอาจริงระดับโตๆแล้วทำไมต้องให้พูดก่อนเหรอก่อนจะเข้าเรียนดีใจนะที่ได้เรียนสิ่งที่ชอบตอนนี้ไม่ค่อยดีใจเลยว่ะ อะไรก็ไม่รู้ให้ทำอะไรเองคนเดียวสกิลก็ไม่พัฒนาสักทีอยากจะย้ายก็เสียดายเวลาทีเรียนมาอ่ะ นอนไม่หลับเครียดค่าเทอมจ่ายไปตั้งเยอะได้เรียนนิดเดียวเองคืออะไรอ่ะไม่เข้าใจแล้วแบบนี้จะมีความรู้เช้าหัวสมองบ้างป่ะถามจริงๆหาที่ฝึกงายกก็ยากจะอะไรนักหนาอยากจะย้ายสาขาไปจิตวิทยาแล้วอ่ะเบื่อไม่อยากเรียนนี่แล้วพอกันทีไม่อดทนแล้วอยากออกทุกวินาทีที่เรียนที่นี่ไม่อยากเรียนแล้วไม่มีใครมีความรับผิดชอบต่อหย้าที่เลยสักคนอยากเรียนที่อื่นที่ก่รเรียนการสอนมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ควรจะสอนชดเชยด้วยซ้ำเอาจริงๆ บางเนื้อหายังไม่รู้เรื่องเลยอ่ะแบบนี้เอาเปรียบกันไม่ใช่เหรอแบบนี้เค้าเรียกเอาเปรียบนี่หว่าใช่ป่ะล่ะทุกคนรู้สังคมรู้ว่าอะไรถูกอัไรควรอะไรควรจะทำอ่ะแล้วทำไมจ้องเป็นแบบนี้อดทนมานานและไปถึงไม่เจอคนเลยไม่เจอใครเลยบางทีเกินไปป่ะคนอื่นยังได้เรียนเลยแล้วเราอ่ะคืออะไรตอบปัญหาหนักใจว่ะต้องรับผิดชอบเองเรื่องฝึกงานเอยไรเอยเกินไปป่ะบางทีโอโห้นะ