เข้ามาตอบ เพราะเอ็นดู จขกท. ที่สนใจ ปฏิบัติธรรม

เรายังไม่เคยบรรลุธรรมด้วยตนเอง บางข้อยังตอบไม่ได้
เอาเป็นว่า ขอตอบตามความเข้าใจ และ ประสบการณ์ของเราเองนะคะ
(อย่าเพิ่งเชื่อ จนกว่าจะเอากลับไป พิจารณาโดยแยบคายด้วยตนเองล่ะ)

1. เวลาทำงาน จิตใจจะจดจ่ออยู่กับงานค่ะ เรียกว่ามีสมาธิ ในการทำงาน

2. ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เวลาเข้าสังคม จะเต็มไปด้วยสติสัมปชัญญะ แตกต่างจากผู้อื่น
ลักษณะท่ายืน เดิน อิริยาบถจะงาม ในแบบที่ แม้คนไม่ปฏิบัติธรรม ก็มองออกว่าแตกต่าง

3. คนที่เข้าฌานระดับสูง และทรงฌานอยู่ จะปลีกวิเวกค่ะ เมื่อมาพบปะผู้คนจะลดระดับกำลังฌานลงมา

4. นักปฏิบัติธรรม ย่อมจะต้องทราบค่ะ ว่าขณะนี้ ทำอะไรอยู่ เขาจะไม่ทำให้ชีวิตเขาลำบากเพราะเรื่องแบบนี้หรอกค่ะ

5. ความคล่องแคล่ว ในการ เข้า ออกฌาน ขึ้นอยู่กับ การฝึกฝนของแต่ละคนค่ะ

6. ได้ค่ะ เอาเป็นว่า ทำควบคู่กันไป เมื่อถึงเวลาจะบรรลุธรรม จิตจะเข้าถึงระดับฌานที่พอดี เพียงพอที่จะมีกำลังละสังโยชน์ ณ. ขณะนั้นๆได้ค่ะ

7. ลองหลายๆแบบค่ะ จนกว่าจะเจอแบบที่เรารู้สึกว่า ทำแล้วได้ผลมากที่สุด
เพราะวิธีที่เหมาะ สำหรับแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน

โดยส่วนตัว เราชอบ กายคตาสติ  เรารู้สึกว่า จะดับกิเลส ได้รวดเร็ว

วิธีสังเกต
อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ ว่าได้ฌานระดับไหน จะถูกส่งโรงพยาบาลบ้าไหม ใครจะมองไม่ดีหรือไม่ จะอยู่กับทางโลกได้หรือไม่
(คือ เราเข้าใจนะคะ สงสัยได้  แต่มันไม่มีอะไรน่ากังวลขนาดนั้นค่ะ ถ้าเดินทางสายกลางนะคะ)

ให้เน้นมาที่ดูตัวเองดีกว่า ว่าจิตใจเราวันนี้ เป็นอย่างไร กิเลสที่เคยแพ้ วันนี้ยังแพ้อยู่ไหม ?
เราเห็น ไตรลักษณ์ ได้แจ่มแจ้งมากขึ้นไหม

เวลาทำงาน ถ้าต้องคุยกับคน ก็คุยตามปกติ
เวลาเริ่มเครียดๆ หรือ เวลารอ ช่วงว่างๆ ก็มาตามรู้ลมหายใจตนเองค่ะ
บางที ก็ยืดเหยียดอิริยาบถ แล้วรู้เท่าทัน เวทนา ทางกาย

สรุปลงท้าย  ยาที่ชะงัดสุดๆของเรา คือ มรณะสติค่ะ
รู้สึกว่าเวลาเหลือน้อยลงทุกทีๆ (แต่ความประมาทของตัวเองทำไมเหลือเยอะ)

ขอให้คุณเริ่มต้น ปฏิบัติธรรมด้วยความสุข ความโปร่งเบา ปราศจากความกังขาและวิจิกิจฉานะคะ
ขอให้เจริญในธรรมค่ะ