สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยคือเราเวลาที่โกรธหรือโมโห เราจะไม่สามารถใจเย็นได้เลย มันจะมีแต่โมโหขึ้นเรื่อยๆ โกรธขึ้นเรื่อยๆ และต้องทำร้ายตัวเองเท่านั้นถึงจะหายได้ แต่ทำร้ายตัวเองในที่นี้ไม่ได้ทำร้ายรุนแรงจนเลือดตกยางออกนะคะ แค่ทุบหรือตีตัวเองครั้งสองครั้งเท่านั้น แต่พฤติกรรมนี้เราไม่เคยทำต่อหน้าใครเลยค่ะ ทำเฉพาะตอนอยู่คนเดียว ไม่เคยหงุดหงิด หรือโกรธเพื่อนร่วมงานเลย ตอนเข้าสังคมเราปกติค่ะ

แต่จะมีอาการทำร้ายตัวเองกับเครื่องที่ทำให้เรารู้สึกเครียด เช่น เราเป็นคนนอนหลับยากมากๆ พอมีเสียงหมาเห่าเราจะตื่นและไม่สามารถหลับต่อได้ เราจะเริ่มโมโหตัวเอง และจะโมโหมากขึ้นเรื่อยๆๆ บางครั้งก็โมโหจนร้องไห้ และต้องทำให้ตัวเองเจ็บค่ะถึงจะหายโกรธได้

หรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบ่อยๆ คือพ่อกับแม่เราเลิกกัน แต่เรื่องนี้ไม่เคยส่งผลกระทบอะไรกับเรา จนล่าสุดแม่เริ่มไม่อยากให้เราไปเจอพ่อเพราะพ่อพาแฟนมาด้วย (ฟิลอิจฉาพ่อหรือป่าวไม่แน่ใจ) ตอนนั้นเรารู้สึกผิดหวังกับแม่มากๆ เพราะแม่ก็มีแฟนใหม่แล้วเหมือนกัน และเราอยู่กับแม่ทุกวัน แต่กับพ่อนานๆ ทีจะได้เจอ ถ้าแม่พูดว่า "ถ้าพ่อพาแฟนไปด้วย แม่ไม่ให้เราไปเจอพ่อ" ทั้งๆ ที่แม่ยังพาแฟนใหม่มาเจอเราได้ แล้วทำไมกับพ่อ แม่ถึงเห็นแก่ตัวแบบนี้ ถ้าจะให้ทำอย่างที่แม่พูด นั่นหมายความว่าชาตินี้ทั้งชาติ เราจะไม่ได้เจอพ่ออีก มันทำให้เราผิดหวังในตัวแม่มากๆๆ จนเราร้องไห้ และเริ่มบีบคอตัวเองค่ะ เพราะเราเริ่มจมกับความเศร้าลึกลงไป  เรารู้สึกว่าไม่อยากจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้ เลยทำร้ายตัวเอง ถ้าเป็นเรื่องทำนองนี้จะมีขวดตัวเองด้วยเพราะแค่ทุบหรือตีตัวเองมันเจ็บไม่มากพอ เหมือนเป็นการเบี่ยงเบนความเจ็บปวดให้ออกห่างจากความรู้สึก ให้ความเจ็บมันมาอยู่ที่ร่างกายแทน แนวๆ นี้ค่ะ ทุกครั้งที่มีเรื่องทำนองนี้ เราจะมีอาการแบบนี้ตลอด  ถือว่าเราเป็นโรคจิตหรือป่าวคะ หรือมันเป็นแค่กลไกลในการปกป้องตัวเอง ทำให้ตัวเราเองไม่จมลึกเกินไปจนถึงขึ้นซึมเศร้าหรือคิดสั้นฆ่าตัวตายคะ???