เราเป็นลูกที่เติบโตมาจากแม่ที่ค่อนข้างควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ด้วยโรค เราเลยคิดว่าเราก็น่าจะช่วยเพื่อนได้ แต่กลายเป็นว่าเพื่อนเขาชอบผลักไสเราออกไปมากกว่าเหมือนอยากให้เข้าใกล้แต่ก็ไม่ให้ เหมือนไม่อยากอยู่คนเดียว แต่เวลาเราอยากอยู่เงียบๆให้กำลังใจเขา เขาก็จะชอบหลีกเลี่ยงเราด้วยคำพูดชวนให้เรารู้สึกเจ็บไปด้วย
เราพยายามเข้าใจหาข้อมูลและพยายามพูดคุยกับเขามากขึ้นแต่กลายเป็นว่ามันเปล่าประโยชน์ แต่กลายเป็นว่าเราทำร้ายเขามากขึ้น และทำร้ายตัวเองไปด้วย เราเลยลองเซฟตัวเองกับเซฟเขา ด้วยการทำให้เขาคิดเรื่องอื่น ชวนคุยเรื่องอื่นๆ บางครั้งมันก็ได้ผลแต่บางครั้ง มันก็ไม่ได้ผล

เราน้อยใจขึ้นเรื่อยๆเพราะคำพูดของเขาหลายต่อหลายครั้ง แต่เราก็ไม่อยากทิ้งเขาไปให้เขาซํ้าเติมตัวเอง ทุกครั้งที่เขาพยายามทำร้ายร่างกาย(กรีดข้อมือ) เรากับเพื่อนก็พยายามอยากให้เขารักตัวเองมากกว่านี้ให้คุณค่ากับตัวเองมากกว่านี้กลายเป็นว่าเขาไม่ต้องการเขาไม่อยากฟัง

เรากับเพื่อนไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะ เพราะรร.เดิมที่เราอยู่เป็นหอ และเขาเป็นเด็กบ้าน จบม.3เราไม่เคยคุยแต่แค่รู้จักผิวเผินเพราะเพื่อนเราชอบเอาเรื่องเขามาปรึกษาเราบ่อยๆ เราก็ให้คำแนะนำไปตามความเข้าใจของเราในตอนนั้นพอขึ้นม.4 เราก็ย้ายออกอยู่กันคนละรร.พวกเราเลยได้คุยด้วยกัน ส่วนตัวไม่เคยเจอกันเพราะรร.เราอยู่แถบชานเมืองแต่รร.เขาอยู่ในตัวเมือง และด้วยระยะทางเลยไม่เคยเจอกันนอกจากคุยกันในแชท

อยากจะขอถามว่าเราควรต้องปรับความคิดในส่วนไหนบ้างคะ หรือไม่ต้องพูดอะไรเลย หรือควรทำยังไงให้เขาไม่ผลักไสเราออกไปดีคะ