ผมมีแฟนคบกันสองปีแล้วแฟนต้องไปเรียนไกล ผมกลัวจะไปกันไม่รอดตอนแรกเพราะ เข่ามหาลัยเป็นช่วงเปิดโลก ก็พูดให้เขาฟังตลอดว่า ออกไปใช้ชีวิตให้เต็มที่ โดยผมไม่ได้คิดว่าเขาจะทำสิ่งที่ผมกลัวที่สุดในชีวิต ผมจับได้เรื่องมือที่สาม และเขาสองคนทำทุกสิ่งเหมือนที่ผมเคยทำด้วยกัน ผมเสียใจที่สุดเกือบตายและพร้อมที่จะตายในเวลานั้น ที่พร้อมตายไม่ใช่ว่าเพราะคิดไม่ได้ ผมแค่เหนื่อยแล้วจริงๆ ผมดีกันถัดมา1วันหลังจากผมจับได้ แต่หลังจากดีกันผมเหมือนไม่รู้จักนิสัยเขาอีกเลย ผมไม่รู้ด้วยชํ้าว่าเขารักผมอยู่มั้ย รู้สึกผิดบ้างมั้ย เขาไม่มีนํ้าตาเขาทำเหมือนผมเป็นอากาศ แต่ผมก็ยังรักเขาอยู่ดี รักเหมือนวันแรกที่ได้เจอกันรู้สึกเหมือนวันแรกเสมอ ตอนนี้ไปตัดสินใจไปอยู่กับเขาที่มอ แต่ใจหนึ่งกล้วมาก กล้วมากสุดๆ กล้วว่าไปเจอแล้วภาพที่เขาอยู่ด้วยกันจะกลับมาทำร้ายผมทุกเช้า กล้วเขาไม่รัก กล้วเขาคนใหม่ ในใจอยากให้เขาคนเดิมกลับมา แต่คนเราเปลี่ยนแล้วไม่มีทางกลับมาได้ แม้กระทั่งผมเอง ผมรักเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง มีแค่หนึ่งอย่างที่เปลี่ยนไป คือ ผมไม่กล้วทำทุกๆสิ่งที่เราเคยทำด้วยกัน ภาพเขาสองคนตอนที่อยู่ด้วยกัน มันทำให้ผมกล้วมากที่สุด แล้วทำให้ผมไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นอีก ผมกล้วผมเสียใจเขาเย็นชาไร้ความรู้สึก แล้วก็ได้ตัดสินใจแล้วจะไปลองสู้สักครั้ง เงินก้อนสุดท้ายที่ผมมีจะไปใช้ชีวิตกับเขา 1เดือน หลังจากนั้น ผมไม่ไหวผมจะยอมถอยออกมาเอง ถอยทั้งที่ยังรักเหมือนวันแรก ถอยเพื่อให้เขาได้เจอคนที่เขา อยู่ด้วยแล้วสบายใจเหมือนที่ผมเคยเป็นให้ได้ครั้งหนึ่ง และจะรักตลอดไป จนถึงวันที่ผมไม่มี ลมหายใจอีกแล้ว 🥹 ขอรักแค่คนนี้ตลอดไปนะ ขอบคุณมากนะที่เหนื่อยกันมา

(ไม่ใช่ว่าเขาผิดคนเดียวทั้งหมดที่เล่ามา ในทุกการตัดสินใจของเขา มีความผิดของผมอยู่ด้วยเสมอ)