ขอเล่าเลยแล้วกันนะคะ
ตอนเด็กๆเราก็เป็นคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตแบบธรรมดา จนวันหนึ่งพ่อกับแม่เราได้แยกทางกันเราเชื่อค่ะว่าเด็กหลายคนต้องเสียใจที่พ่อแม่ไม่อยู่ด้วยกันแล้ว ยายเราเป็นคนที่เห็นแก่เงินมาก เขาพยายามทำให้เราติดต่อกับพ่อเพื่อเรียกร้องเงิน เอาจริงๆตอนนั้นเราต้องการคำว่าปลอบค่ะ เราต้องการคนที่ถามว่าเรารู้สึกยังไงบ้างเป็นยังไงเสียใจไหม แต่ไม่มีเลยค่ะ เราได้แต่คำว่าเงินต้องเรียกร้องเงิน เราเก็บความรู้สึกเสียใจ ท้อ เหนื่อย ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราเกลียดผู้ชายที่สุดเลยค่ะ ผ่านมา 1 ปีเราพยายามหาความสุขให้กับชีวิตของเรา แต่ตอนเราอยู่กับเพื่อนก็มีความสุขนะคะเป็นความสุขที่ฝืนเราต้องฝืนยิ้มฝืนหัวเราะทั้งที่หัวใจของเรามันเจ็บปวด เราแอบร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะ เราใช้ชีวิตแบบเสียใจตลอด 4 ปี จนตอน ป.6 คนเราถูกคนรอบข้างบูลลี่ เราถูกบูลลี่จนทนไม่ได้ค่ะ เราถูกบูลลี่จนเราไม่ไปโรงเรียนเลย เราเก็บความรู้สึกกลับมาคิด เราตัดสินใจผูกคอตาย แต่ก็ทำไม่สำเร็จ การผูกคอครั้งนั้นไม่สำเร็จ เราเริ่มใช้มีดกรีดแขนตัวเองใช้กรรไกรกรีดแขนตัวเอง แต่เราก็ยังมีความคิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปก็เลยพยายามหาความสุขความสุขที่แท้จริง ตอนม.1 เรามีปัญหากับเพื่อนเรา เราถูกด่าแรงมากเราพยายามอดทนแต่อารมณ์โกรธของเรามันระเบิดออกมา มาจากนั้นเราพยายามแยกตัวออกจากเพื่อนแยกตัวจากครอบครัว เราก็พยายามใช้ชีวิตแบบมีความสุขค่ะ หลังจากนั้นเป็นปีเลยค่ะเรามีเรื่องทุกข์ใจเกี่ยวกับเพื่อนอีกแล้ว เรามีการทะเลาะกันจนอารมณ์ของเราที่เก็บไว้มันระเบิดออกมาลักษณะนั้นเรากลายเป็นคนที่ขี้ระแวง ไม่เคยไว้ใจเพื่อนอีกเลยเราเก็บความรู้สึกเก็บอารมณ์โกรธตัวเองแล้วเอามาลงกับร่างกายจนตอนนี้ความพยายามของเราที่หาความสุขที่แท้จริงเราก็ยังหาไม่เจอเลยค่ะเราหรอกว่าเรามีความสุข อย่างนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ?
เราควรไปหาหมอไหมคะ?
ตอนเด็กๆเราก็เป็นคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตแบบธรรมดา จนวันหนึ่งพ่อกับแม่เราได้แยกทางกันเราเชื่อค่ะว่าเด็กหลายคนต้องเสียใจที่พ่อแม่ไม่อยู่ด้วยกันแล้ว ยายเราเป็นคนที่เห็นแก่เงินมาก เขาพยายามทำให้เราติดต่อกับพ่อเพื่อเรียกร้องเงิน เอาจริงๆตอนนั้นเราต้องการคำว่าปลอบค่ะ เราต้องการคนที่ถามว่าเรารู้สึกยังไงบ้างเป็นยังไงเสียใจไหม แต่ไม่มีเลยค่ะ เราได้แต่คำว่าเงินต้องเรียกร้องเงิน เราเก็บความรู้สึกเสียใจ ท้อ เหนื่อย ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราเกลียดผู้ชายที่สุดเลยค่ะ ผ่านมา 1 ปีเราพยายามหาความสุขให้กับชีวิตของเรา แต่ตอนเราอยู่กับเพื่อนก็มีความสุขนะคะเป็นความสุขที่ฝืนเราต้องฝืนยิ้มฝืนหัวเราะทั้งที่หัวใจของเรามันเจ็บปวด เราแอบร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะ เราใช้ชีวิตแบบเสียใจตลอด 4 ปี จนตอน ป.6 คนเราถูกคนรอบข้างบูลลี่ เราถูกบูลลี่จนทนไม่ได้ค่ะ เราถูกบูลลี่จนเราไม่ไปโรงเรียนเลย เราเก็บความรู้สึกกลับมาคิด เราตัดสินใจผูกคอตาย แต่ก็ทำไม่สำเร็จ การผูกคอครั้งนั้นไม่สำเร็จ เราเริ่มใช้มีดกรีดแขนตัวเองใช้กรรไกรกรีดแขนตัวเอง แต่เราก็ยังมีความคิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปก็เลยพยายามหาความสุขความสุขที่แท้จริง ตอนม.1 เรามีปัญหากับเพื่อนเรา เราถูกด่าแรงมากเราพยายามอดทนแต่อารมณ์โกรธของเรามันระเบิดออกมา มาจากนั้นเราพยายามแยกตัวออกจากเพื่อนแยกตัวจากครอบครัว เราก็พยายามใช้ชีวิตแบบมีความสุขค่ะ หลังจากนั้นเป็นปีเลยค่ะเรามีเรื่องทุกข์ใจเกี่ยวกับเพื่อนอีกแล้ว เรามีการทะเลาะกันจนอารมณ์ของเราที่เก็บไว้มันระเบิดออกมาลักษณะนั้นเรากลายเป็นคนที่ขี้ระแวง ไม่เคยไว้ใจเพื่อนอีกเลยเราเก็บความรู้สึกเก็บอารมณ์โกรธตัวเองแล้วเอามาลงกับร่างกายจนตอนนี้ความพยายามของเราที่หาความสุขที่แท้จริงเราก็ยังหาไม่เจอเลยค่ะเราหรอกว่าเรามีความสุข อย่างนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ?