ผมเริ่มคบกับผู้หญิงคนนึง 
พื้นฐานนิสัยเป็นพวกทำอะไรเต็มที่ จะทำอะไรต้องดีเยี่ยม ทำอะไรจริงจัง ไม่ชอบอยู่เฉย ตอนนี้อายุ 33 ทำงานประจำ แล้วรับงานนอกด้วย ผมมองว่าไม่มีอะไรแน่นอน ต้องเตรียมแผน 2 เสมอ ในยุคนี้ ตอนนี้ต้องคิดเสมอว่าถ้าต้องออกจากงานจะทำอย่างไง ช่วงนี้โควิดงานที่รับก็แทบไม่มีเลย 
คนที่ผมคบอายุ 30 เป็นพนักงาน เธอชอบงานที่เธอทำ เธอบอกเป็นโรคซึมเศร้า ในช่วงโควิด งานเธอทำโดนผลกระทบคราวที่แล้วหยุดงานไป 3 เดือน เธอต้องเอาเงินเก็บมาใช้ ผมถามแล้วโควิดคราวนี้จะทำอย่างไง เธอไม่เตรียมตัวอะไรเลย เธอบอกเรื่องของวันพรุ่งนี้ก็ให้วันพรุ่งนี้แก้ ผมมักแนะนำให้เธอลองหาอะไรทำดูตอนว่าง เธอบอกไม่สนใจอะไร อยากอยู่เฉยๆ แล้วเราก็เริ่มทะเลาะกัน ผมรู้ว่าตัวเองผิดนะ แต่ก็อยากช่วย อย่างงานที่ผมทำ ก็ต้องการคนช่วยผมก็ชวนเธอ แต่เธอก็บอกไม่ชอบ ผมมักถามตลอดอนาคตจะอยู่อย่างไง วันนึง ผมออกจากงานผมต้องกลับบ้านเธอจะอยู่อย่างไง เธอบอกแต่รักงานที่เธอทำ แต่งานที่เธอทำ เงินเดือนน้อยมาก ผมเข้าใจว่ามันไม่ต้องรับผิดสูง สบายใจ เธอมักบอกใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ไม่สนใจอะไร ยังไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไร จากที่ผมเป็นคนบวกสุดๆ เหมือนตัวเองตกหลุมดำ พยายามดึงขึ้นมา เธอบอกว่า สิ่งเดียวที่ดีที่สุดในชีวิตตอนนี้คือผม หลายครั้งท้อนะ พยายามช่วยเธอทำอะไรก็ตาม เธอก็บอกไม่ชอบ  
จนเมื่อวานผมว่าจะทำเซอร์ไพร์เธอวันสิ้นปี ผมเลยถามเธอถึงอนาคตอีกครั้ง ว่าผมจะมั่นใจว่าเธออยู่กับตลอดไปรึป่าว กลับกลายเป็นไม่รู้ ไม่มีอะไรในหัวเธอเลย เหมือนผมกับเธอคบกันไปวันๆ วันนี้ดีก็ไปต่อวันนี้แย่ก็อยากจะเลิก ผมพยายามใช้คำพูด เหตุผลต่างๆ เหมือเธอไม่ฟังผมเลย จริงผมจะออกมากก็ได้นะ ผมอาจจะไม่ได้รักเธอมาก แต่ขาดเธอเหมือนขาดอะไรไปละมั้ง ถึงอยากจากเธอไป เธอบอก ไม่อยากจะโทษโรค แต่ก็ไม่รู้จะเปลี่ยนความคิดตัวเองอย่างไร แค่อยากระบายเฉยๆครับ