เราเป็นที่ค่อนข้างเก็บอาการค่ะ เจอเรื่องไม่โอเคก็จะไม่แสดงออกอะไรหลายๆคนเลยมองว่าเราเป็นคนร่าเริงใจดีอะไรก็ได้จนมีหลายครั้งที่เพื่อนมักจะใช้ความใจดีของเราพูดจาเสียดสีหรือพูดเชิงดูถูกเอาเปรียบเราอยู่บ่อยๆพอไม่โอเคเราก็ไม่ได้ว่าอะไร ยิ่งพูดปฏิเสธเราแทบจะไม่เคยเลยเพราะคิดอยู่เสมอว่าทำตัวยังไงคนอื่นก็จะทำกับเราแบบนั้นแล้วการมีน้ำใจกับคนอื่นก็เป็นเรื่องดีที่บ้านสอนมาตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้เรารู้สึกว่าถึงเราจะยังแสดงความร่าเริงอยู่กับทุกเรื่องแต่ในใจรู้สึกหม่นๆหมองๆโลกไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถึงตอนนี้จะไม่มีความสุขแต่ใจก็ไม่เคยถือโทษโกรธใครได้นานเลยถึงจะโดนทำร้ายแค่ไหนแต่เหมือนจะให้อภัยได้ง่ายๆโดยไม่ว่าอะไรสักคำแล้วก็ลืมเรื่องนั้นไปเลยเหลือแต่ความรู้สึกโหว่งๆหม่นๆที่เราพยายามทำเป็นไม่รู้สึกไม่สนใจตลอด แต่ถ้าเราเกิดทำพลาดหรือว่ามีส่วนที่ทำให้เพื่อนไม่ชอบใจถึงบางครั้งจะมาคิดดีๆก็ไม่ใช่ความผิดเราแต่ในใจเราก็รู้ว่าเพื่อนต้องโทษเราแน่ๆเรากลับไม่เคยอภัยตัวเองได้เลยยิ่งผ่านเรื่องราวมามากเรายิ่งมีอดีตที่ตำหนิตัวเองอยู่ตลอดจนชีวิตที่ไม่เป็นอยู่มันหม่นไปหมดไม้ได้ยิ้มแบบสุขใจจริงๆสักครั้งแต่พอจะร้องไห้ทุกครั้งจะจบด้วยการเหม่อแล้วนั่งเงียบๆคิดอะไรไปเรื่อยคนเดียวทั้งๆที่ถ้าเป็นเราในเมื่อก่อนคงร้องหนักแน่ๆ พอจะมีวิธีไหนบ้างคะที่เราจะปรับเปลี่ยนให้เราสดใสขึ้นหรือไม่ก็ทำให้เราสามารถให้อภัยตัวเองได้บ้าง