คือตอนนี้หนูอายุ13จะ14(มอ2)เคลียดมากๆที่บ้านจริงๆแม่กับพ่อเป็นคนใจดีค่ะแค่เขามักไม่รุ้ตัวว่าตัวเองกำลังกดดันหนูอยู่ที่บ้านมีน้องชาย1คนค่ะน้องเป็นคนเรียนไม่ได้เก่งมากก็ยังพอถูๆไถๆได้น้องไม่เคยได้รับความกดดันแบบเราเลยค่ะที่บ้านให้เรียนพิเศษเยอะมากเราเรียนโรงเรียนเอกชนที่นึงซึ่งค่อนข้างเน้นเรื่องการเรียนเลยค่ะในห้องมีประมาณ50กว่าคนหนูสอบได้ท็อป10ตลอดไม่ค่อยมีปัญหาอะไรมากแต่ด้วยความบ้านค่อนข้างไกลจาก รร จึงได้นั่งรถตู้ไปแทน ต้องเรียนดิเศษของ รร ทุกวัน กลับบ้านมาก้ถึงประมาณเกือบทุ่มแล้วค่ะไหนจะกินข้าว,อาบน้ำ,ทำการบ้านชีวิตเป็นแบบนี้จนเริ่มชินกับความเหนื่อยบางวันก็จะมานอนร้องไห้บ้างพ่อกับแม่ไม่ได้แยกทางกันนะคะแค่อยู่คนละที่เพื่อที่จะดูแลพ่อแม่ของตัวเองหนูและน้องอยู่กับแม่ค่ะแม่อยากให้เรียนแพทย์เป็นข้าราชการแต่หนูไม่ชอบมันเลยแต่แม่เขาเหมือนยัดเยียดตั้งแต่เกิดแล้วอะค่ะไหนยังจะเรียนพิเศษวันเสาร์อีกด้วยความที่พ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันหนูก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กที่พ่อแม่เลิกกันอะค่ะเหมือนเด็กขาดความรักแต่ก็ไม่ค่อยได้แสดงออกเพราะไม่อยากให้มีปัญหาแม่เคยบอกว่าทีคนอื่นเรียนเยอะกว่าหนูอีกแต่ในความคิดหนูคือหนูต้องตั้งใจเรียนในห้องต้องมาคิดว่าวันนี้จะทำอันนี้เสร็จไหมจะถึงบ้านทันกินข้าวไหมค่อนข้างเครียดเลยแหละค่ะหนูไม่ค่อยได้มีชีวิตส่วนตัวเลยบางทีก็คิดถ้าหนูยังเคลียดแบบนี้ต่อไปจะเกิดอะขึ้นไหมปกติหนูเป็นคนสดใสร่าเริงไม่ค่อยแสดงออกว่าเหนื่อยว่าเคลียดเขาก็เข้าใจว่าหนูไม่เหนื่อยแต่ความจริงแล้วหนูเหนื่อยจนไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้แล้วหนูควรทำยังไงต่อคะ
โดนแม่กดดันจนไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง