คือ ผมหน่ะ กับพ่อไม่ได้มีปัญหาอะไรกันเลยปกติ ผมไปฝึกงานในที่ทำงานพ่อ ช่วยเเกหลายอย่างเลยเเล้วเเต่เราจำพอทำได้ เเต่ว่าถ้าเวลาเเกเมานี่ผมอย่างไม่ชอบเลยครับ คือเมาเเล้วดูเเลตัวเองไม่ได้ลามมาถึงเรา งานเราก็เร่งเเต่เเกเหมือนรู้ว่าลูกมาอยู่ด้วยนี่เต็มที่เลยปล่อยบางทีปล่อยงานด้วยซ้ำผมก้ต้องมาตามเก็บ เเละที่สำคัญ คือถ้าเมามานี่ไม่พ้นผมเเน่นอน ผมก็นึกตลอดนะว่า เมื่อก่อนไม่มีเรา ทำไมเค้าอยู่กันได้กลับบ้านเองได้ เหล*้า ก็กินเเต่ทำไมอยู่ได้ ผมก้อยากดูเเลเเกนะครับเเต่บางทีมันไม่ไหวจริงๆคือตลอดเวลาเลย วันหยุดวันไรถ้าผมอยู่บ้านไม่ต้อง
ไปไหนกันอะกินตั้งเเต่เช้าผมจะปล่อยไว้ก้ไม่ได้ ทีนี้ก้
มาอลอัวผมเอาตรงๆนะช่วงนี้ผมอย่างเครียด คือผมไม่มีอารมณ์ทำงานส่วนตัวไรทั้งสิ้น เพื่อนร่วมงานพ่อก็เเบบ้วลาเเกเมาก็โต้มารับพ่อหน่อยมาดูเเลหน่อย หารู้มั้ยว่าผมดูทุกวันอยู่เเล้วปรับความเข้าใจกันตลอดเเต่เเกก้ยังเลือกที่จะกินหนักๆเหมือนเดิม ซึ่งบางทีผมอยู่โค*ร ไกลก้ยังโทรตามผมมาดูเเลซึ่งผมก็ติดธุระอยู่ เเต่ผมจะห้ามจะคุยกะพ่อตลอดเวลามีงานว่าอย่ากินเยอะนะ เวลาจะมีงาน เช่นวันนี้ ว่าจะเดินทางไปต่างอำเภอไปงานเเต่ง ตอนเช้า ประทานโทษ เมาตอนไหนไม่รุ้ 8.00 หนักเเล้ว จบเเล้วการเดินทาง ซึ่งนัดเพื่อนพ่อไว้บางคนหวังว่าเพื่อนพ่อจะเข้าใจ ว่าทำไมผมถึงต้องปล่อยเเกบ้างเวลาเเกเมา อาจจะไม่ได้ดูเเล ซึ่งผมลองดูเเลหนักๆเเล้ว หนักกว่าเดิมครับเราไม่ได้ทำอะไรเลยวันๆ คอยตามคอยดู คิดตามปวดหัวจริงๆครับ ผมก้รักเเกนะเเต่เเกทำบาปผมหน่ะ ขออนุญาตบ่นเท่านี้ครับ เคสผมเป็นไงบ้าง เอ้อ ผมลืมบอกไป ผมเป็นฝึกสอนนะครับ