ตอนเป็นเด็ก ๆ จะกลัวความตาย เพราะความไม่รู้ แต่ตอนนี้อายุ 40 + กำลังจะเข้าวัยชรา ทำไมผมรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่มันทุกข์กว่าสุข ต้องมาเจอกับปัญหามาก ไหนจะต้องเจอกับปัญหาโรคระบาด ปัญหาส่วนตัวทั้งเรื่องแม่และน้องชาย ไหนจะต้องเจอปัญหาที่ทำงาน รู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อบอกไม่ถูก ปัญหาที่เจอก็ไม่อาจจะบอกใครได้แม้แต่กับแม่ กับภรรยายิ่งกับลูกสาวต้องปั่นหน้ายิ้มให้เค้าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ต้องเก็บเอาไว้ในใจ

บางครั้งก็แอบคิดไม่ได้ว่าการหายไปจากโลกใบนี้ไปเลยคงจะดีไม่น้อย บางเวลาเคยคิดว่าคนที่จากไปก่อนโชคดีเหลือเกิน คิดถึงอยากจะรมควันในรถให้มันจบ ๆ ไป จะได้หมดทุกข์กันไป ทุกเช้าไม่อยากตื่น รู้สึกว่าช่วงเวลาที่เราหลับเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุด เพราะไม่ต้องรับรู้กับปัญหาอะไร เมื่อเช้าตื่นขึ้นมารู้สึกใจหาย ถามตัวเองว่าต้องตื่นมาเจอกับปัญหาอีกแล้วเหรอ อยากไปจากโลกนี้มาก ๆ ผมกำลังตัดสินใจหาทางไปที่สงบและเดือดร้อนคนอื่นให้น้อยที่สุด