หลังจากผ่านช่วงชีวิตมาจนถึงช่วงอายุ 40 กว่า ได้ลองมองย้อนกลับไปดูชีวิตตัวเองที่ผ่านมา ได้เห็นความทุกข์มากมายเหลือเกินทั้งแต่จำความได้ การต่อสู้ ดิ้นรนให้ได้มาซื่งความความอยู่รอด ชีวิตไม่เคยได้รับความสุขสมบูรณ์ ขาดๆเกินๆ ความผิดหวังเหมือนเป็นส่วนนึงของชีวิต สิ่งที่ได้มาไม่เคยมีอะไรจีรังยั่งยืนเหนื่อยกายท้อใจ โชคชะตาสอนให้มีทุกอย่างมีเงิน มีงานดี อยากกินอะไรได้กินมีเสื้อผ้าสวยๆแพงๆ นอนนิ่ม เปิดแอร์ กินอิ่ม ท่องเที่ยวหาความสุขสนองโสตประสาททั้ง 5 แต่วันนึงโชคชะตาก็กระชากเอาสิ่งที่เราเรียกทุกอย่างว่าความสุขออกไปอย่างแรง จากกินดีกลับกลายเป็นไม่มีจะกิน จากมีเงินตอนนี้แค่เจอเหรียญ 5 บาท 10 บาท หลังอยู่ในกระเป๋าก็ทำให้น้ำตาไหลได้ ทุกอย่างถูกพลิกกลับด้านจนหมด พอเริ่มทุกข์ก็เริ่มจะแสวงหาสัจจะธรรมของชีวิต ฟังธรรมมากขึ้น เบื่อความเป็นมนุษย์ การกล่าวร้ายนินทา ความเห็นแก่ตัว ความถืออัตตาอย่างยิ่งยวดของมนุษย์ เบื่อกับการเดี๋ยวมีเดี๋ยวไม่มี เดี๋ยวสุขเดี๋ยวทุกข์ เบื่อการเล่นเกมส์กรรมของพวกเจ้ากรรมนายเวรที่คอยวิ่งหาคนโน้นคนนี้คอยมาหาเรื่องมาด่า มาว่า คอยมาทำร้ายเรา บางครั้งเห็นคนบางคนเราก็รู้สึกตลกจนหัวเราะออกมาว่านี่แหนะ เจ้ากรรมนายเวรเข้ามาอยู่กับคนนี้อีกแล้วช่างพยามหาคนที่เรารักเราสนิทด้วยหรือแม้แต่คนในครอบครัวเราเพื่อมาให้มาทำร้ายเราจริงๆ พอรู้ทันเกมส์กรรมอยู่บ้างพยามต่อสู้กับอารมณ์ภายในอย่างมากแต่ก็ทำไม่ได้ซักทีบางที่โกรธเกลียไปแล้วถึงจะค่อยดึงกลับมาได้ ตอนนี้พยามอยู่แบบสงบเงียบๆ ไม่สังคม ไม่อยากพูดคุยกับใครถ้าไม่จำเป็น เคยมีคนแนะนำถึงการแสวงหาการดับทุกข์แต่ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มตรงไหนต้องทำยังไงก่อน การที่ยังต้องดำรงชีวิตด้วยปัจจัย 4  สามารถทำให้การเป็นไปเพื่อความดับทุกข์ทำได้มาแค่ไหน ดิฉันใคร่ขอคำแนะนำเป็นธรรมทานด้วยค่ะ