เคยเป็นไหมครับที่เราโฟกัสเเค่เรื่องใดเรื่องหนึ่งจนลืมเรื่องอื่นไป  ผมต้องขอเกริ่นก่อนนะว่าผมยังเรียนอยู่ในระดับมหาลัยไกล้จบเเล้ว เเต่พักหลังมานี้ผมมีความคิดเเปลกๆขึ้นมาหลากหลายอย่างมาก มันเหมือนช่วงสับสนเเละงงงวยกับชีวิตในตอนนี้ ตั้งคำถามต่างๆนาๆเกี่ยวกับชีวิต ไม่รู้ว่ามีใครเป็นบ้างไหม 5555 เเต่ผมเป็น  เเต่สิ่งที่สังเกตได้ก็คือตัวเราเองเป็นคนที่โฟกัสเป้าหมายเเรงกล้ามาก เเละอยากจะทำมันให้สำเร็จให้ได้ คิดถึงครอบครัว คิดถึงพ่อเเม่ คิดถึงคนรอบข้างทุกๆคนที่จะได้เห็นความสำเร็จเราในวันนั้น มันคงจะดีไม่น้อยเลย เเต่สิ่งที่พบก็คือ เมื่อเราโฟสกัสกับความฝันอย่างเเน่วเเน่ เรียกง่ายๆว่าเรียนอย่างหนัก อดนอนต่างๆนาๆ ผ่านมรสุมชีวิตมานับร้อยในช่วงมหาลัย เพราะสาขาผมเรียนหนักมากรองจากหมอเเละวิศวะ มันทำให้ทัศนคติผมเริ่มเปลี่ยนไปจาก ณ ตอนนั้น เราเริ่มตั้งคำถามว่านี่เราโฟกัสเรื่องความฝันกับเป้าหมายเรามากเกินไปหรือเปล่า จนไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่นเลย บางทีหนังที่เราอยากดูเราก็ต้องพลาด งานอดิเรกที่เราอยากทำก็ต้องพัก การนอนที่ต้องเป็นเวลาก็ต้องอดนอน ไปเที่ยวก็ไม่ได้ไป  เพราะต้องทุ่มเทไปให้กับงานเเละการเรียนที่ทำให้ดีที่สุด ผิดพลาดน้อยที่สุด สมบูรณ์มากที่สุดเพราะมันเป็นตัววัดคุณภาพของเรากับความสามารถที่เรามี จนบางครั้งมันเเอบเหนื่อย เเละเสียดายบางอย่างในชีวิตไป คือความเรียบง่ายของชีวิต  ผมเเอบอิฉาเพื่อนๆหลายคนที่เขาเเค่เรียนเสร็จก็ไปเที่ยว กินของอร่อย เดินห้าง เม้ามอยกันอย่างสนุกสนาน เเต่เรากลับทำได้เเค่ต้มมาม่ากินเงียบๆที่ห้อง ต้องเเยกกับเพื่อนเพื่อกลับไปทำงานที่ยังค้างคาอีกหลายกอง หรือเเม้เเต่กลับบ้านในวันสำคัญต่างๆก็เเทบไม่ได้ไปเพราะติดเรียน ติดงานการบ้าน ในใจก็คิดว่าเอาวะ! เพื่อฝันมันสวยงามระหว่างทางอาจจะต้องเเลกหรือเสียอะไรบางอย่างไป  เเต่ก็มานั่งคิดเเล้วคิดอีกว่านี่มันใช่เเล้วหรอ? ซึ่งผมก็คิดเเทบไม่ออกเเล้วว่าถ้าไม่โฟกัสสิ่งนี้ก็จะไปคิดสิ่งไหนได้อีก ความรักก็ไม่เคยมีกะเขา หรือทั้งชีวิตเรียกง่ายๆว่ามันคืออะไรดีกว่า5555 ผมไม่เคยมีเเฟนเลย เพื่อนก็น้อย เรียนเสร็จก็ต่างเเยกย้ายกลับบ้านกันไปตามทาง จนเรารู้สึกว่าเราเริ่มเข้าไกล้หุ่นยนต์ไปทุกทีมีเเค่โปรเเกรมเดียวที่ถูกป้อนเข้าไปคือ เป้าหมายเเละความสำเร็จของชีวิต เเละครอบครัว เเค่นี้ จริงๆที่พล่ามมายืดยาวนี่ไม่ใช่อะไร หาเเนวร่วมคนที่เป็นเเบบผม 55555 ผมอยากรู้ว่ามีคนเคยเป็นไหมอาจจะบางช่วงหรือทั้งชีวิตของคุณเอง ร่วมเเลกเปลี่ยนพูดคุยกันได้ เพราะเอาจริงๆเเล้วการเป็นเเบบนี้มันเเอบเหงาครับ มันรู้สึกว่าทางที่เราเดินไปไม่มีใครร่วมเดินด้วยเลย ซึ่งทำให้เราต้องสตรองอย่างมากถึงมากที่สุดในการใช้ชีวิตเเบบนี้ ในสังคมที่ต้องเเข่งขันเเบบนี้ จนบางทีเเอบเสียดายเวลาที่มันควรจะเป็นเเบบที่เราชอบ ต้องสละเพื่อฝันเเละเป้าหมายอันยิ่งใหญ่ ที่ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันได้เลยว่าเราจะสำเร็จหรือล้มเหลว จนทำให้เราคิดว่าเราคิดดีเเล้วใช่ไหมที่เราเป็นเเบบนี้ หรือเราคิดผิดมาตลอดในการเลือกเดินเเบบนี้กันนะ?

    ปล. เเล้วความฝัน เป้าหมาย เเละวิธีคิดของคุณเป็นเเบบไหน ร่วมเเลกเปลี่ยนพูดคุยครับ